Ome Wally dut verslag ... Wat een spul!

Ik weet even niet waar ik beginnen moet. Een dag van enkel hoogtepunten ligt achter me. Aan mijn notities te zien werd het in de loop van de dag steeds gezelliger. De notities van 's avonds, en later, zijn niet meer leesbaar. Ik kan d'r niks meer van maken! Het lijkt meer op een uitslaande meter van een seismoloog. Wat een toffe mensen allemaal. Nieuwe mensen ontmoet, mensen gezien uit andere windstreken die ik edities eerder al een keer ontmoet had en vooral heel veel bekenden, en heel veel humor, Achterhoekse humor. Ik wist dat het gisteren allemaal goed zou gaan. Met mij, met iedereen! Bij de ingang kwam ik een goed geluimde pastoor Casper Pikkemaat tegen, van de parochie Vragender en omstreken. Zijn ontwapende lach voelt als een zegening. D'r kan mi-j niks meer oaverkommen! Samen met gitaarvirtuoos Mart Hillen uit Lichtenvoorde komt hij het terrein opgelopen. Casper in een smetteloos wit en lichtblauw, tot in de plooi gestreken, overhemd. "Is dat verantwoord?", vraag ik hem, in de blubber staand als gevolg van de ochtendregen. "Het is een oude hoor", lacht hij. Hij heeft er zin in. "Ik ben al eerder op de Cross geweest hoor. Ik vind het prachtig." Mart is vooral ook uit en hoeft niet te spelen. Dat zou hem echter wel wat lijken. "Dat lijkt me zeker wel wat. In de Undercovertent. Met een setje van Toto of zo."

'Lekker normale mensen'
Direct maar even het terrein verkennen. De plattegrond van afgelopen jaar zit nog in mijn systeem. Dient effen geüpdatet te worden. Altijd handig voor momenten als het oriëntatievermogen te wensen over gaat. In de Theaterweide loop ik Paul Haenen (Dominee Gremdaat, stem van Bert, den van Ernie, we'j wal) tegen het lijf. Hij heeft zojuist een optreden verzorgd. Hij is euforisch over 'ons feestje'. "Ik voel me hier altijd thuis. Ik kom hier graag. Lekker normale mensen hier. Iedereen is vriendelijk hier. Ik heb in De Wereld Draait Door en de Volkskrant wel eens een pleidooi voor de Zwarte Cross gehouden. Het is hier veel meer dan alleen maar bier drinken."

Wat een energie
Wat een gave bands. Peter Pan Speedrock geet d'r heftig op in The Roadhouse. Frank Walterbos is verplicht mee met zwager Roy Reinders die het te gek vindt. "De muziek was leuk, totdat den kearl begon te zingen", is Frank's recensie. In de Undercovertent een supergave set U2 gezien en ook gekeken hoe Niels Geusebroek het er af brengt in de huid van Chris Martin van Coldplay. Het wordt gevreten. Bij het inzetten van 'Clocks' kruipt een meisje schurend, kronkelend, onderwijl meezingend en hem diep in de ogen kijkend, tegen haar vriend aan. Een mooi schouwspel. De jongen kijkt met een blik van "Ik wet neet wat ie allemoal zegt, moar 't zal allemoale wal." Op The Bayou 's avonds Hilltop Howlers, de nieuwe band rondom Hendrik Jan Lovink, de band waar hij vooral de kroegen mee in wil. De muziekmakkers zetten een dampende set neer. Zowel de band als de aanwezigen genieten. Zanger Lawrence Mul draait al springend als een dolle in het rond. Wat een energie! Vader Lovink legt het optreden met camera vast, een meter vanaf zijn zoon staand. Een mooi plaatje, dat nog mooier wordt als het in een Zwarte Cross outfit gestoken dochtertje van HendrikJan het podium op klimt met haar opblaasbare gitaar en tussen haar gepassioneerd spelende vader en opa in gaat staan. Vertederend om te zien dat ze met vader 'meespeelt' op haar gitaar. Als na het slotakkoord een luid applaus klinkt, de gitaar afgaat en HendrikJan, nog vol adrenaline, weg wil lopen klinkt ineens hard 'Papa!'. HendrikJan draait zich om en vader en dochter vallen elkaar in de armen. De mooiste knuffel die ik ooit gezien heb. Groter kan waardering niet zijn. Mooier kan trots er niet uitzien. Wederzijdse trots.

'Ik mot zeiken as ne pony'
Slotact Kensington toont zich een ware slotact. Alle lof verdienen de Utrechters, of je nu van hun muziek houdt of niet. Ooit zag ik ze eerder in Tivoli Utrecht, in een publiek vol kakmadams en andere bakvissen, in een zaal waar niets gedronken werd. Een grote schok voor me, als je gewend bent met drie glazen tegelijk in de handen te staan hier. Waar moest ik hemelsnaam mijn handen laten? Daarnaast vond ik het een stel arrogante kwalleballen. Meer nog dan naar hun performance was ik benieuwd naar hun houding hier. Die was vooral nederig en dienstbaar naar het publiek. De band speelde niet zomaar haar hitdossier af. Het was rete-strak en de interactie met het tot in alle uithoeken vol staande hoofdveld was indrukwekkend. Daar treffen we ook enkele dames uit Aalten. Beregezellig en ontzettend gelachen. De dames kunnen goed van hun woord, nemen geen blad voor de mond. Ze gaan uit hun dak met soms vreemd ogende dansjes. Als ik vraag waarom ze zo dansen laat het antwoord niets aan duidelijk te wensen over: "Ik mot zeiken as ne pony". Niet echt romantisch, maar heerlijk spontaan! Ik hol d'r van!

Zaterdagochtend lees ik in de app dat iedereen weer boven water is en dat de hoofdstunt dit jaar niet door gaat, zo maakte de organisatie bekend. In verband met d e veiligheid. Grote teleurstelling bij hen. Er is echter soms meer moed nodig om iets niet te doen dan om het wel te doen. Je verantwoording nemen heet dat. Enkel complimenten zijn hier op zijn plaats. Ik trap um aan voor deel 2….

Wi-j zeet mekaar!