Afbeelding

Zwaleman | Foto's

Algemeen

Foto's

Het was op de valreep, maar ik ben er geweest vorige week. Iemand die het allergrootste deel van zijn leven journalist op zijn visitekaartje had staan kon natuurlijk ook niet om de grote fototentoonstelling in Zutphen heen. In de Sint Walburgiskerk was drie weken lang het werk te zien van 's werelds beste persfotografen. Allemaal prijswinnaars in de meest prestigieuze (pers)fotowedstrijd die de wereld kent: World Press Photo.
De fotocollectie reist dankzij een reeks grote en kleine sponsors de hele wereld rond. Is te zien van Tijuana in Mexico tot het Canadese Ottawa, van Brisbane in Australië tot, inderdaad, in Zutphen. Dat die laatste stad in de lange rij expositiesteden stond was overigens mede dankzij de ondersteuning van deze krant.

Foto's die de weerslag vormen van wat er allemaal in een jaar is gebeurd. Je kijkt er soms toch met een dubbel gevoel naar. Dwalend door de kerk moest ik onwillekeurig denken aan Hans Keuper. Lang geleden al schreef hij het lied World Press Photo 1986. Het staat op het album Ik wol een leedjen zingen. (Jammer genoeg niet meer verkrijgbaar, ik ben de cd ooit bij een verhuizing kwijtgeraakt). In dat lied vraagt onze Achterhoekse 'spölleman' zich af hoe het voelt, om in feite over de rug van een ander heen een prijs te winnen en wereldberoemd te worden.

De tekst van Keuper, maar zeker ook de collectie eerste prijswinnaars van de afgelopen zestig jaar die ook in Zutphen te zien was, maken één ding heel duidelijk: World Press Photo is ieder jaar weer toch vooral een aaneenschakeling van ellende. Natuurlijk, op de exposities zijn altijd wel mooie natuurfoto's te zien, en heel soms ook wel grappige snapshots. Maar de indringende beelden van oorlogen, natuurrampen en andere nare gebeurtenissen overheersen toch elk jaar weer. Niet zo vreemd natuurlijk, omdat het persfoto's betreft. En het is nu eenmaal zo, altijd geweest ook, dat juist de minder leuke gebeurtenissen als nieuws worden gezien. Een vertederende foto van een kind dat op een terrasje in Doetinchem met een ijsje zit te knoeien zal misschien nog net de regionale krant halen, maar niet de wereldpers.

Maar het bezoek aan de expositie maakte me nog iets duidelijk: een aantal van de foto's die ooit de eerste prijs wonnen, heeft heel veel impact gehad. De foto's bijvoorbeeld die in de jaren zestig en zeventig in Vietnam zijn gemaakt. De brute executie van een vermeende Vietcongstrijder, het kleine meisje dat, brandend als een fakkel, wegvlucht voor een bombardement met napalm. Het zijn deze beelden, dat is mijn vaste overtuiging, die mede hebben geleid tot het einde van die verschrikkelijke oorlog. En als foto's dat kunnen bewerkstelligen verdient de man die ze maakte inderdaad prijs en roem.

In de afgelopen twee jaar werd het nieuws gedomineerd door de Syrische vluchtelingen die in Europa veiligheid, geborgenheid en misschien vooral toch ook een betere toekomst zochten. Een op de vijf tentoongestelde foto's betrof die immense volksverhuizing. Pakkende beelden van mensen op drift, zoals de winnende foto van vluchtelingen die aan de Hongaarse grens door het prikkeldraad kruipen. Maar ook, heel indrukwekkend, verstilde beelden van zes verschillende kinderen in even zovele opvangkampen. Jonge kinderen, wier levens al lijken te zijn vastgelopen in de maalstroom van een voor iedereen onbegrijpelijk conflict. Laten we hopen dat de foto's er toe bijdragen dat hen ooit toch een betere toekomst wacht.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant