Kijkjes van de Grolse Stadstoren

De Torenwachter over Grols optimisme en fantasie

Potverdikkeme, jullie zijn d'r nog steeds, beste toeristen. Ja, je komt hier bijna niet meer weg. Grolle werkt als een magneet. Maar ik weet wel waarom jullie d'r nog zijn. Jullie willen weten hoe dat zit met het karakter van die dekselse Grollenaren. Vooruit, daar gaan we weer. Grollenaren zijn optimisten en fantasten en dat is in het verre verleden ontstaan. Alsmaar oorlogen voeren, je verdedigen tegen woest krijgsvolk en dan die bommen en die brandende fakkels die over wallen en muren vlogen. Daar zou je depressief van worden, maar onze verre voorouders wisten ook dat het op een dag afgelopen zou zijn. En zo gebeurde het. Moed houden, proberen je zinnen te verzetten, ellende omzetten in vrolijkheid, fantaseren over betere tijden, zie daar het Grolse karakter. Nee, d'r is nog niemand op gepromoveerd en dat is niet nodig ook want we weten het al. Optimisme door ellende, dat is het.

Ik geef drie voorbeelden, drie praktische voorbeelden en jullie zullen zeggen: dat hadden we zo niet gezien. We hebben hier een grote voetbalclub. Niks bijzonders, die zijn overal. En die club verliest regelmatig. Dat gebeurt ook overal. Maar het gekke is dat je in ons sportcafé na de wedstrijd gelijk weer in een euforische stemming komt. Dat is heel vreemd, na een half uur lijkt de nederlaag al kleiner en na een vol uur is het net alsof we toch gewonnen hebben. Die mannen komen dan later thuis en zeggen: 'de Grol hef mooi ewonnen'. De familie leest de volgende dag de krant en ziet dat Grol heeft verloren. Wi'j dachten dat ze ewonnen hadden, zegt de familie dan. Dat dacht ik ook, roept de man.

Voorbeeld 2. Wij hadden hier een toneelvereniging die zich sierde met de naam 'Grolsche Optimisten'. Vlak na de oorlog ontstaan, en dan toch gelijk weer optimist zijn. Niet gewone optimisten, maar Grolsche Optimisten. Dat zegt wel iets. Als je onder dat gesternte gaat vertoeven dan valt elke nederlaag in het niet. Ik wijs en passant (even een fraai woord gebruiken), en passant wijs ik nog even op de toevoeging 'Grolsche' met 'sch'; ze kunnen het hier niet laten.

Voorbeeld 3. Wij moeten het ook van onze fantasie hebben. Daarom hebben we hier geen bloemencorso. Wel gehad, maar het was zacht uitgedrukt niet geheel in overeenstemming met de algemeen heersende gedachten die daar toen over waren. Dat is mooi gezegd, maar in de praktijk was het niks. Dat gedoe met die dahlia's, dat dag en nacht plakken en knippen of omgekeerd. En dan had je zo'n bloemenwagen eindelijk na lang 'özen' klaar en dan keken die Grollenaren elkaar aan en zeiden: noh, en noo dan? Bij het Lichtenvoordse corso is dat anders. Dat is daar hard doorwerken, er in geloven en genieten. Hier bloeit alleen de fantasie en het optimisme op; daarom hier het carnaval wat in Lichtenvoorde is opgeheven. Zo zit het. Wij moeten het hebben van optimisme en fantasie. Er meer van maken dan het eigenlijk is. Hier hebben we wel duizend buutreedners die het hele jaar door wachten op hun kansen. Er in geloven, optimist zijn. En dat geldt voor alle geledingen. We hebben hier een burgemeester die alles ordentelijk regelt zodat we er zelf niet elke dag achteraan hoeven. Maar ze heeft zich al aangepast, er schuilt een buutreedner in haar en ze 'beklom' zelfs de vermaarde noaletonne. Annette Bronsvoort heet ze. Dan vragen jullie: kan dat eigenlijk wel? Ja, dat (k)Annette, zeggen we dan.

Volgende week de laatste bijdrage voor jullie; over hoeveel mooier Groenlo nog wordt.

Torenwachter