Senioren beleven rondje crossbaan als een zegetocht

LICHTENVOORDE - Vol verwachting klopt hun hart in de nieuwe bedrijfskantine van Transportbedrijf Roemaat, tegenover het Zwarte Cross-terrein. De senioren van de Antoniushove uit Lichtenvoorde, onderdeel van Careaz, die met de tweede rit meegaan, de crossbaan op. Terwijl medewerkers van Antoniushove hun mensen dezelfde liefdevolle zorg toedienen als in de eigen woonzorginstelling, stralen de bewoners, want de grote dag is eindelijk aangebroken.

Door Henri Walterbos

Mevrouw Agnes Wichman-Scholten (92), geboren Grolse, geniet met volle teugen. "Ik vind het zo mooi. Vorig joar was ik nog op televisie. Waren we bij Boh Foi Toch, werd ik nog geïnterviewd. In een mum van tijd was de tent vol. Ongelooflijk hoeveel d'r binnenkwamen. Dat vind ik eigenlijk nog veel mooier. De caravans, de leu, al die fietsen." Voor Corrie Meekes-klein Gunnewiek is de dag extra feestelijk. Ze is jarig en wordt 86 jaar. "Prachtig, prachtig. Ik wil wal zo weerumme," roept ze uit, als ze als passagier van het eerste tochtje, vanuit de boot weer aan wal gaat, de koele opslaghal in. "Het mooiste verjaardagscadeau wat ik me maar bedenken kan."

Technische problemen
Als bekend wordt dat de tocht verschoven dient te worden vanwege technische problemen is er eerst teleurstelling, maar als na twee uur toch het sein op groen gaat, mogen de ouderen aan boord. "Er is hard gewerkt om het zo snel mogelijk te verhelpen. Dat is ook Zwarte Cross", vertelt Mireille Wopereis van Careaz. De Feestfabriek maakt haar slogan 'Alles kump goed' volledig waar, de bootreisjes gaan gewoon door, de ouderen hoeven niet teleurgesteld te worden. "Dit is voor een groot deel te danken aan ESVE uit Lichtenvoorde, die ons direct uit de brand hielp met het lassen van een oog op een trekstang." En natuurlijk aan de mannen van De Buizerds uit Elburg, die de boot maakten en zich volledig verantwoordelijk voelen voor het plezier dat ze de ouderen bezorgen. Remon van 't Oever uit Den Oever is kapitein van dienst en bekent wel even in de rats te hebben gezeten. "De boot kwam de bult niet op. Te zwaar beladen. Al met al heb je het over 8 ton, mul zand en dan wil het net niet. Ik had het wel op een andere manier kunnen doen, maar dan gaat de boot rammelend de bult over. Dan stuiteren de mensen er af. Dat kunnen we niet maken. Als het ons zelf was overkomen, dan had ik de boot aan de kant gezet en was ik bier gaan drinken, maar dit kun je die mensen niet ontnemen. Het is gelukkig opgelost. Het eerste ritje was al hartstikke leuk. Zo krijg je enorme voldoening van je werk."

'Nooit gedacht'
In de tijd dat de mannen hard werken aan een oplossing vermaken 'de passagiers' zich door het samen eten van een patatje, en door de heer Martin Lelivelt, de grapjas van de groep. Als er gevraagd wordt of sommige mensen er nu misschien wel vanaf willen zien omdat het nu mogelijk te lang gaat duren, is hij helder. "Ie könt nog lang genog achter de geraniums zitten." Als de boot dan eindelijk vertrekt, worden paraplu's verstrekt tegen de zon. Voor Jan Berenschot had het niet gehoeven, al begrijpt hij het wel. "Met de paraplu in de hand kan ik niet zwaaien." Het komt goed. De ouderen worden hartstochtelijk toegejuicht. Ze ondergaan het rondje over het parcours net als het Nederlands Elftal zijn rondvaart door de grachten van Amsterdam, na een puike prestatie. Een ontroerend mooi plaatje. "Dit had ik nooit gedacht, wat mooi", kijkt mevrouw Wichman terug. De ouderen hebben volop gespreksstof als ze terugkomen in de Antoniushove.