Frank Zand | Opruiming

Opruiming

Het was maandagavond en ik heb dan meestal wel een aantal invallen of vergezichten om het over te hebben. Die probeer ik dan te combineren tot dichtbijgezichten, met een horizon die ongeveer samenvalt met het verspreidingsgebied van de Elna en de Groenlose Gids. Dat was destijds de column mission statement.

Maar deze maandagavond had ik bijna niks dat én bruikbaar én legaal te publiceren was. Ik was misschien nog te veel onder de indruk van de dahlia's op de wagens van het een na grootste bloemencorso van de wereld en de versnaperingen tijdens het een na grootste drinkgelag van de gemeente.
De dahlia's hebben de hete en droge zomer trouwens beter doorstaan dan een flink deel van de ligusterhagen. Dat zag ik zondagavond toen ik tijdens de schemering de officieel aangewezen toiletvoorziening niet meer wist te bereiken.
Ik kreeg, discreet achter die heg, wildplaswikipediagedachten, het ging alle kanten op (mijn gedachten). Misschien kwamen die geelbruine (dat was al, dat was al) stukken heg ook wel door die andere rups: de buxusrups. Misschien was het wel een buxushaag. Of is de buxusrups ook actief in een ligusterhaag? En in een taxushaag? En is het snoeisel daarvan dan nog bruikbaar als grondstof voor kankermedicijnen?

Ik zou opruiming in mijn hoofd moeten hebben. Dat krijg ik bijna nooit leeg. Maar mijn blaas wel, daar bij die watdanookheg. Ik had een boete van wel 140 euro kunnen krijgen, volgens de grote gele borden bij de ingang van gemeentelijke evenementengebieden. Maar uiteindelijk winnen lichamelijke overwegingen het toch van juridische.

Ontnuchterd en boetevrij was op die maandagavond mijn hoofd - op het verkeerde moment - dus toch leeg. Toen dacht ik: ik hou een opruiming, van tekstflarden die in de loop van de tijd zijn blijven liggen. Een opruiming zonder korting trouwens.
Sommigen zullen zeggen: de flarden die het wel gered hebben, waren al erg genoeg, waarom nu flarden die zelfs die drempel niet haalden? Niet dat er trouwens ooit iemand serieus heeft geklaagd. Misschien maak ik nu alleen maar slapende lezers wakker, of slapende niet-lezers.

Maar het leek me dus een goed idee: in plaats van je schatjes te vermoorden, ze uiteindelijk toch maar een keer gebruiken. Als bonustracks. Dus, ik open het bestand met de column-outtakes … bestand beschadigd, kan niet worden hersteld.
Dan deze week maar geen column. Ik heb in elk geval mijn best gedaan. Het is niet mijn schuld, maar de schuld van de computer, het systeem, de maatschappij, van alles en iedereen behalve van mij.

En als iets niet mijn schuld is, voel ik me altijd echt opgeruimd.