Ellen Jongman ontmoet na 53 jaar haar vader

Adoptiekind uit Canada groeide op in Aalten.

Door Kyra Broshuis

GROENLO- Het lijkt een film of een boek maar het is het leven van Ellen Jongman (53) uit Groenlo. Over een paar weken vertrekt ze, samen met haar partner Hans, naar Canada om daar voor het eerst haar vader te ontmoeten.

Ellen komt uit een Canadees gezin met zeven kinderen en is één jaar oud als ze samen met haar vijf oudste broers en zussen uit huis worden geplaatst. "Het ging niet goed bij ons thuis. Mijn biologische moeder was een harde vrouw, zat veel in de kroeg en was gek op mannen. Mijn biologische vader was veel weg voor zijn werk en ik kan me niet herinneren dat ik hem gezien heb. Na de uithuisplaatsing kwam ik in een kindertehuis terecht; een verschrikking. Een jaar later ben ik geadopteerd door een Nederlands echtpaar dat in Canada woonde, de familie Jongman. Mijn ouders, en daarmee bedoel ik dan mijn adoptieouders, hebben kort daarna nog een meisje geadopteerd; mijn (stief)zusje. Ik kreeg bij de adoptie een andere naam omdat ik niet gevonden mocht worden door mijn biologische moeder. Volgens moeder Jongman zag ik er verschrikkelijk uit; ik was te vies om aan te pakken. Het is gek maar ik kan me nog bepaalde dingen herinneren uit dat tehuis."

Mooie jeugd
In 1970 verhuisde het gezin Jongman terug naar Nederland, naar Aalten. "Ik was vier jaar en mocht naar de kleuterschool. Omdat ik geen Nederlands sprak, mocht mijn zusje direct met me mee, ondanks dat ze een jaar jonger is dan ik." Met haar zusje beleefde Ellen prachtige jaren in Aalten. Ze groeiden samen op en hielden iedereen voor de gek. "Niemand sprak Engels maar wij wel. We hebben een prachtige jeugd gehad en ik neem mijn petje af voor mijn ouders. Als je zoiets onderneemt als verwaarloosde kinderen adopteren, dan ben je een goed mens. Ze hebben altijd alles voor ons gedaan."
Ellens zusje ging uiteindelijk op zoek naar haar biologische ouders in Canada. Later begon het ook bij Ellen te knagen en via The Children Aid Society vond ze maanden later haar verwanten. "In Canada gaan ze zeer zorgvuldig om met het verstrekken van informatie. Eerst wordt bekeken hoe de levens van de andere broers en zussen zijn verlopen om eventuele problemen te voorkomen. Al mijn broers en zussen hebben een andere naam gekregen en wonen verspreid over het land." In augustus 1996 vertrok Ellen naar Canada en ontmoette daar vier zussen, een broer én haar biologische moeder. "Het contact met mijn broers en zussen was en is goed maar mijn biologische moeder reageerde kil, net als vroeger... Toch was ik niet teleurgesteld; ik had immers al een hele lieve moeder. Ik heb haar 's avonds direct gebeld, ze leefde intens met me mee. Ze hebben ons altijd ondersteund in de zoektocht naar onze familie."

Foto van vader
In de jaren die volgden onderhield Ellen veel contact met haar zus. "Van haar kreeg ik op een dag een foto van mijn vader, ze had hem gevonden. Die man heeft het zo zwaar gehad. Toen hij op een dag thuiskwam na een paar maanden werken, was het huis leeg en waren zijn vrouw en zijn kinderen vertrokken… Een buurman heeft hem toen opgevangen." Ellen belde veel met haar vader maar dat werd, door zijn ziekte, steeds moeilijker. "Laatst is hij gevallen en heeft hij zijn neus en ribben gebroken. Ik wil hem zo graag zien, hij is eind tachtig."
Op 27 september aanstaande gaat de grote wens van Ellen in vervulling. Dan vertrekt ze, samen met vriend Hans, naar Canada. "Vader weet niet dat we komen, het zal een grote verrassing voor hem zijn. Na het vertrek van mijn moeder is hij altijd alleen gebleven en hij heeft het ontzettend moeilijk gehad met het verlies van zijn gezin. Ik ben zo gelukkig dat ik mijn vader eindelijk ga ontmoeten. Het wordt fantastisch! Ik wil Hans ook graag alles laten zien; mijn geboortehuis en de kerk waar ik gedoopt ben. We gaan ook nog naar de Niagara Falls, dat moet geweldig zijn. Maar het allermooiste wordt natuurlijk de ontmoeting met mijn zussen en broer, na 22 jaar en eindelijk, na 53 jaar, het weerzien met mijn vader."