Diny Ravesloot honderd jaar

BELTRUM - De Beltrumse Diny Ravesloot-Olthof is dan wel 100 jaar, ze is de fanatiekste tijdens de gymoefeningen. "Wat dat betreft heb ik geluk gehad."

Door Susanne ten Have

Met behulp van de rollator beweegt de eeuwelinge zich soepel door de gangen van het verzorgingshuis. In haar woonkamer zet dochter Trees nog een keer de film op die zij maakte van haar moeders honderdste verjaardag. Daarop is te zien hoe de 100-jarige uit volle borst Hollandse hits meezingt. Als kers op de taart zingen de leerlingen van de nabijgelegen school haar lang zal ze leven toe. "Ze heeft zo genoten van haar verjaardag. Dat is echt prachtig om te zien", vertelt haar dochter Trees Ravesloot. Het gehoor gaat wat achteruit, en ze ziet misschien niet meer haarscherp. Maar op Diny's gezicht schittert een lach alsof ze net achttien is geworden.
Diny woonde bijna haar hele leven in haar ouderlijk huis aan de Mölleweg in Beltrum. In 2010 verhuisde ze samen met haar zus Marianne naar verzorgingshuis Hassinkhof in het dorp. Daar ontfermde ze zich over haar één jaar oudere zus totdat zij een paar jaar geleden overleed. "Op een gegeven moment konden ze niet thuis blijven wonen, daar in dat grote huis. In het begin voelde het voor haar net als een vakantie. Zo fijn vindt ze het hier", legt Trees uit.

Mulo
Als dochter van de bakker, vond haar vader het belangrijk dat Diny ging studeren. Maar na een paar jaar Mulo stopte ze ermee, want wiskunde was niet haar sterkste kant, vertelt haar dochter. "Ze is altijd coupeuse geweest. Daar was ze echt goed in. Ze maakte vooral bruidsjurken, gewoon thuis." In 1945 trouwde ze met haar grote liefde Nico Ravesloot. Een slager. Na hun huwelijk werd de bakkerij van Diny's vader omgebouwd tot slagerij. Haar leven kenmerkt zich vooral door noeste arbeid. Vooral toen daar ook nog eens negen kinderen bijkwamen. "Mijn moeder maakte wel een moeilijke periode door toen bleek dat een broer en een zus van mij een verstandelijke beperking hebben. Daar kwamen ze pas later achter", zegt Trees.

Stormramp
Als eeuwelinge maakte ze veel mee, zo ook de stormramp die door Beltrum raasde. Die gebeurtenis bleef haar altijd bij. Diny: "Ik ben altijd bang voor wind. Dochter Trees beaamt dat. "Als kind moesten wij dan altijd naar beneden komen en onder de tafel gaan liggen. En als het ernstig was dan zelfs de kelder in."
De Beltrumse kijkt terug op een mooi leven. De krant leest ze elke dag en ze volgt elke zondag de kerkdienst. En kleed ze zich nog steeds graag netjes. "Gewoon heel doodgewoon", besluit ze.