Kijkjes van de Grolse Stadstoren

De Torenwachter: Antje Roerdink, een onvergetelijke vrouw

Vorige week is Antje Roerdink op 104-jarige leeftijd overleden. Er zullen hier niet veel mensen zijn die nog nooit van haar hebben gehoord. Ze is niet alleen heel oud geworden, maar is tot op hoge leeftijd - zeer hoge leeftijd - actief gebleven en met beide voeten in de samenleving blijven staan. En het meest in het oog springende is wel, beste Grollenaren, dat ze zo muzikaal was. Maar ze was niet alleen muzikaal, ze was ook vitaal en steeds vol levenslust. Dat heeft me altijd verrast, ik kende haar al een heel leven lang kun je zeggen. In de tijd dat vrouwen nog niet zo het voortouw namen, deed Antje Roerdink dat wel en vooral in de muziek. Als lid van het toenmalige Strijkje Roerdink, dat bijvoorbeeld de toneeluitvoeringen van het vroegere R.K. Missietoneel ver in de vorige eeuw muzikaal omlijstte, tot gevierd spelend lid van de boerenkapel de Knolle die destijds ook landelijk furore maakte en feitelijk een voorloper was van de huidige dweilorkesten. Levenslust, vitaliteit, een optimistische inslag; dat zijn woorden die direct in mijn herinnering opkomen.

Ik heb haar een paar keer geïnterviewd, zoals dat nu deftig heet. Dat ging natuurlijk anders, eenvoudiger, directer, vrolijker en spontaner. En het ging ook altijd in het onvervalste Grolse dialect. Ze vertelde dat als ze op de televisie een nieuw muzieknummer hoorde, ze dat dan meteen op de piano naspeelde. Ze ging achter de piano zitten en begon. "Dat stond in F", zei ze en dan ineens die zin: "moar ie hebt ja helemoals geen verstand van muziek". Precies, juist, direct. Ze hoefde het verhaal ook nooit voor publicatie in te zien, zoals dat nu schering en inslag is. Maar ik schreef ooit dat ze in Winterswijk was geboren. Dat had ik niet moeten doen; dat was tegen het zere Grolse been! In carnavalstijd kwam ik vaak bij haar thuis voor overleg. Ze was dan regelmatig 'moos an 't kokken', sigaar er bij aan. "Piepe heb ik ook nog erookt", zei ze dan. Maar als het ging om carnavalsschlagers dan moest de moos wijken; werden de muziekinstrumenten voor de dag gehaald, kwam echtgenoot Johan er bij en werd bij de prachtige teksten van zwager Gait van Grolle gespeeld en gezongen en dan was in no time de kleine keuken aan de Oosteresch een kleurrijk carnavalswalhalla geworden. De mistige novemberdagen moesten wijken voor de opgewekte stemming. Om nooit te vergeten.

Op latere leeftijd richtte ze het Molenbergkoor op. Dirigent en ook muzikaal leider, zo mocht je dat wel noemen. "Morgen mok weer spöllen en zingen met dee olden", zei ze dan met de nodige vrolijkheid, hoewel ze zelf wellicht toen al een van de oudsten van het gezelschap was.

Ooit belde ze bij ons thuis of 'de baas in hoes was'. Ik zei dat ze met de baas sprak. "Ik bedoele de echte baas", riep ze en ik hoor nog haar vrolijke lach.

Ze componeerde voor de kroning van Willem Alexander een kroningslied, waarmee ze met het Molenbergkoor nog de studio van Radio Gelderland haalde. En de foto op de WVC-tribune in Winterswijk samen met de beroemde voetballer Sánchez in Spaanse dienst haalde de voorpagina's.

Er zijn natuurlijk veel meer mensen die een muzikaal talent hebben, maar Antje Roerdink wist er steeds net iets meer van te maken, het kleefde aan haar, ze straalde het ook uit. Het is mooi dat ze zo lang in goede gezondheid heeft mogen leven en wij van haar talent mochten genieten.

De mooie klanken zullen nog lang naklinken.

Torenwachter