Tante Rikie krijgt 65.000 man aan het meezingen. Dat maakt haar een bijzondere Achterhoeker. Foto: Zwarte Cross
Tante Rikie krijgt 65.000 man aan het meezingen. Dat maakt haar een bijzondere Achterhoeker. Foto: Zwarte Cross

Tante Rikie: 'Leven vóór de dood!'

Algemeen Achterhoek 350 jaar

Koningin der Voederbietels, gravin van de Hummelse hei, inspirator voor velen, tante voor ons allen, visionair, festivaldirectrice van de Zwarte Cross, geestelijk leidster, zangeres, entrepreneur en ook nog van zorgzame huismoeder en lieve oma: Tante Rikie heeft vele Achterhoekse petten op.

De naam Achter-hoek bestaat 350 jaar. Het was 1668 toen de Eibergse dominee en dichter Willem Sluiter in een van zijn beroemde gedichten de zin "Waer iemand duisent vreugden soek / Mijn vreugt is in dees' achter-hoek." opschreef. Dat jaartal memomeert het ontstaan van de naam Achterhoek, die daarmee dus 350 jaar oud is. Dit heuglijke feit wordt in september groots gevierd met allerlei culturele activiteiten en evenementen. Vooruitlopend daarop besteedt Achterhoek Nieuws, de uitgever van deze krant, iedere week aandacht aan het jubileumjaar door 'echte' Achterhoekers te portretteren die hun 'vreugt' eveneens in de Achterhoek hebben gevonden en van betekenis zijn of waren voor de streek.

Door Hans Jeukfluit

Zomaar een regenachtige ochtend op de Hummelse hei. Uw verslaggever staat ruim op tijd te wachten op de afgesproken plek. Niet veel later doemt in de verte langzaam het silhouet op van de vrouw die niet alleen voor Achterhoekers het boegbeeld is voor deze streek, maar ook tot ver buiten de landsgrenzen wordt beschouwd als een uithangbord voor de Achterhoek. Deze status heeft ze natuurlijk verworven dankzij haar geesteskind de Zwarte Cross.

Sierlijk is haar tred niet te noemen. Ietwat onhandig zelfs, baant ze zich een weg door het drassige gebied in de buurt van haar bescheiden woning. Iedere boomstronk, zwerfsteen of ondoorwaadbare plek zou haar bekend kunnen zijn, maar zoals wel vaker met de Groten der Aarde is iedere dag een nieuw geestelijk begin. Op pakweg tweehonderd meter afstand zie ik haar even stoppen bij een bankje. Ik kon niet goed zien wat ze er deed, maar hoorde haar wel keihard vloeken (ooggetuigen meldden ons later dat ze in de hondenpoep was getrapt – RED). Het ziet er allemaal wat kolderiek uit, maar eenmaal op een paar meter van mij verwijderd, pakt ze mij direct in met die heerlijk schalkse glimlach. Tante Rikie, festivaldirectrice van de Zwarte Cross, is het eeuwige onweerstaanbare meisje waar iedere man als een blok voor valt. Een blik in haar ogen doet je hart sneller kloppen en je bloed kolken. Eindelijk is dan voor mij het moment gekomen om mij te laven aan haar ontwapenende uitstraling en volstrekt unieke kijk op de wereld. "Moi Jeukfluit, mooi da-j d'r bunt. Ik heb een thermosfles met koffie metgenommen en heb krentenbrood gesmeerd. He-j döst of smag?" Wat een vrouw…

Wat volgt is een ontspannen wandeling langs locaties die belangrijk zijn in het leven van Rikie. We stoppen bij de eikenboom waar ze voor de eerste keer zoende, we lopen langs de Weppel waar ze als kind leerde kitesurfen en komen langs het weiland van Teunis Wullink waar ze in 1997 de eerste Zwarte Cross organiseerde. Onderwijl neemt ze mij mee in haar hersenpan en weet ze mij te imponeren met filosofische uiteenzettingen ('Maakt de saus de pasta of de pasta de saus?'), authentieke levensvisies ('Doe het veilig. Of doe het onveilig. Maar dóé het!'), volstrekt originele ondernemersadviezen ('Als i-j neet al ow geld niet in de fik durft te stekken, dan bu-j een bange wezel en totaal ongeschikt om een bedrijf te leiden'), grappige anekdotes ('… en toen ik ingesmeerd met mayonaise noast heur op dat luchtbed lag uut te puffen zei ik: Yoko, loat die jongens toch lekker met zijn vieren muziek maken') en een gezonde portie relativeerde weerspiegelingen ('Ik bun gewoon Rikie').

We lopen langs een weiland waar een koe ons uitdrukkingsloos aankijkt. Rikie verbaast mij als ze uit het niets met een soepele sprong over de sloot springt en ineens pal voor het dier staat. Ze aait het rund over de kop terwijl ze het indringend in de ogen aankijkt. Na enkele seconden knielt de koe en loeit ze loepzuiver en op vol volume de melodie van 'Ik bun een Zwarte Crosser' van de Motorband. Na twee refreinen klapt Rikie in haar handen en zegt ze: "Bedankt, lief beest. Ik wens ow een onmundig mooie dag!" De koe knipoogt, draait zich om en dartelt als een vrolijk konijntje richting de horizon. Ik sta perplex. Als we verder lopen vraag ik stamelend aan Tante Rikie wat er zojuist gebeurde. "Tja, alles wat leaft is veur mien eender. Mannen, vrouwen, kinderen, dieren, het mek mien geen donder uut en ik benader alles en iedereen op dezelfde manier. Op de Zwarte Cross krieg ik 65.000 man veur het hoofdpodium an het metzingen, dus veur één koe draai ik mien hand ook niet om." En toen viel bij uw verslaggever het kwartje: Tante Rikie hoort bij de Achterhoek zoals Frank Sinatra bij New York, Bob Marley bij Jamaica, Nelson Mandela bij Zuid Afrika, Batman bij Gotham City, Jezus bij Nazareth en Kabouter Plop bij Plopsaland. Ze is geen product van deze streek, maar is als vanzelfsprekend verweven met het DNA van deze regio. Tante Rikie ìs de Achterhoek.

Als ik haar aan het einde van onze wandeling vraag naar haar kijk op de toekomst van de Achterhoek stopt ze met wandelen. "Maak ow toch geen zorgen, Jeukfluitjen. Een favoriete zanger van mien zeg altied: 'The past made no sense, the future looks tense, I am now'. Wieze woorden, want de toekomst zie ik zeer rooskleurig tegemoet. Het is actie en reactie tot in de oneindigheid. Groei of krimp, het mek allemoal geen donder uut op de lange termijn. Maak d'r wat moois van en zeg iedereen ochtend uut volle borst: Leven vóór de dood!"

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant