Kijkjes van de Grolse Stadstoren | Lichtzinnig stadje

De Torenwachter over het lichtzinnige leven in de stad Grol

Beste toeristen, ik weet dat jullie het hier heerlijk hebben - of eigenlijk gezegd ontzettend tof - maar we moeten helaas terug naar de harde realiteit. Dat betekent dat jullie terug moeten naar jullie eigen werkelijkheid en dat is heel vervelend. Ik begrijp het. Dat je op enig moment die kwast van een collega weer moet ontmoeten die altijd mooier weer heeft gehad dan iedereen, die altijd de mooiste stukken heeft versierd en die ook nog zo ontzetténd goedkoop op vakantie is geweest. Je haat hem en dat moet je ook blijven doen. Haat doet leven en maar hopen dat-ie een been breekt of een ander niet levensbedreigende ziekte krijgt, maar toch wel zo erg dat hij voorlopig niet meer door je beeld loopt. Minstens tot aan je volgende vakantie.

Misschien kan het denken aan die ontzettende gezellige tijd hier in het stadje van plezier jullie door alle ellende heen helpen. Dat spaart een psycholoog of een andere deskundige uit en dat spaart dan tevens heel veel uit. Ik wil in deze laatste bijdrage voor jullie nog even wijzen op de stad Grol en zijn bijzondere inwoners. Nee, nu niet meteen gaan roepen: elke plaats is bijzonder. Dacht het niet. Elke plaats kan trouwens sowieso niet bijzonder zijn, want dan zou je niet meer kunnen spreken van bijzondere plaatsen, nietwaar? Misschien is er in jullie woonplaats wel een clubje van sokken breiende vrouwen die op die sokken hele mooie - maar dan ook hele mooie - motieven borduren. Zo schattig zeg! Of misschien is er bij jullie nog een klaslokaaltje waar je zondags kunt boetseren zonder dat het wat kost. Thee zelf meebrengen. En er is heel misschien soms zelfs af en toe een diëtiste die tips geeft hoe je af kunt vallen. Zoiets mag dan heel leuk zijn; het is echter niet het leuke dat Groenlo heeft.

Wij zijn een apart volkje, we weten dat zelf ook en er is niks belangrijker dan zelfkennis. Zeg nou zelf. We worden in de omgeving afgeschilderd als een stel losbollen, als een volkje dat de hele tijd met het hoofd in de wolken loopt. Lichtzinnige types dat zijn wij; zo wordt er over ons in het ommeland gesproken. Wij weten dat wel, maar we trekken ons er natuurlijk geen bal van aan. Jullie weten het misschien niet, maar Groenlo heet ook 'het stadje van plezier'. Ooit sprak een pastoor in Beltrum vol afschuw over Groenlo; het was hier het Sodom en Gomorra; een plek vol ondeugden, frivoliteiten en banaliteiten. Hij ontraadde - wat dus een verbod was - een bezoek aan 'het stadje van plezier', zoals hij dat prozaïsch uitdrukte. Dat had-ie beter niet kunnen zeggen want daarop kwam gelijk een bezoekersstroom van Beltrum naar Groenlo op gang. Die mensen uit Beltrum wilden ook wel eens meemaken wat de pastoor blijkbaar ook had meegemaakt.

Ja, als je iets in stand wilt houden moet je het verbieden. Maar wat deden de Grollenaren? Die namen de titel 'stadje van plezier' als een geuzennaam over en dat is nog steeds zo. Zelden hebben we zo veel geestelijke bijstand gehad van een zieleherder uit de omgeving.

En nu jullie naar huis gaan, beste toeristen, gaan wij weer gezellig bij elkaar zitten. Maakt niet uit waar. Kan in een slordige keuken zijn, onder een carport, in een fraaie donkerbruine kroeg of een deftig terras; we klassineren verder. We verkneukelen ons dat we hier wonen en niet elders. Het is een simpel genoegen, maar een genoegen is het wel.

Tot volgend jaar.

Torenwachter