Kijkjes van de Grolse Stadstoren | Ellende van de goede voornemens

De Torenwachter over de ellende van de goede voornemens

Elk jaar, beste Grollenaren, maar dan ook elk jaar zit ik te hannesen met de goede voornemens voor het volgend jaar. En vaak treuzel ik daarmee zo lang, dat het jaar alweer bijna ten einde is voor ik eruit ben. Een probleem dat zich dus eigenlijk vanzelf oplost; precies. Hoe komt dat nu Torenwachter, dat je daar altijd mee zit te prutsen? Op zich ben ik al helemaal geen voorstander van goede voornemens; als je je niets voorneemt kan er ook niks misgaan toch? Het is, ik geef het toe, in mijn geval pure zelfbescherming. Niks doen, niks te verantwoorden. Dan loopt alles goed. Maar omdat iedereen van alles wil regelen, organiseren, het leven in strakke schema's wil vastleggen enzovoort, loopt er ook van alles mis. In mijn familie is het maken van goede voornemens uitgegroeid tot een ware obsessie. Ik heb talloze vagen neven, onduidelijke nichten en andere fanatieke wereldverbeteraars die er maanden mee bezig zijn, met die goede voornemens bedoel ik. Ik probeer die familieleden altijd te mijden, maar op de een of andere manier krijgen ze me toch steeds weer in het vizier alsof ze aanvoelen dat ze hier een fantasieloze kansarme hebben betrapt, die maar zo wat voortleeft. Die sukkel!

En dan die opmerkingen aan mijn adres; ik zou ze het liefst in elkaar meppen, maar dat is geen goed voornemen, dus dat doe ik niet. Dat gaat in de geest van: zo, en jij hebt natuurlijk nog geen goede voornemens kunnen ontdekken, Jan Achteran! Ha, ha en dan lachen ze tegen elkaar en om mij en dan moet ik me verbijten, echt verbijten.

Maar dit jaar had ik er wel een te pakken. Gloriemomentje voor mij. Een meer dan vaag familielid had eind vorig jaar een misselijkmakend systeem in elkaar gezet hoe hij zou moeten afvallen. Dat was nodig; het was overigens niet nodig dat hij dat zei want dat kon ik zo wel zien. Hij sprak alsof hij een konijn was, groenvoer kwam de hele tijd langs, gekookt water - zo ontdaan van calorieën! - en wat hij ook steeds zei was: vrees voor vlees. Ik moest geloof ik begrijpen dat dit humor was, maar daar dacht ik niet aan. Hij zou in een jaar tijd terugkeren tot de adonis die hij altijd al was geweest. Maar je blijft schoonheid toch altijd zien, zei hij en hij lachte (alleen). Hij was breedsprakig wat dan weer wel in overeenstemming was met zijn omvang.

Gisteren kwam ik hem, een jaar later dus, tegen. Ik kon niet om hem heen en dat bleek ook feitelijk zo te zijn. Jij bent nog van vorig jaar geloof ik, zei ik tegen hem en voor het eerst voelde ik dat ik mijn gram kon halen. Je hebt ook wel dikke konijnen, zei ik, en je hebt zelfs mensen die veel vlees eten en toch graatmager zijn. Vis is misschien een beter optie, riep ik. Het duurde lang voor hij een antwoord paraat had.

Toen zei-ie dat je ook moest durven te falen. Ik ken wel mensen die dat niet kunnen, voegde hij er minzaam aan toe.

Het wordt niet mijn favoriete familielid. Daarna heb ik met enkele andere jofele familieleden zonder visie een heerlijk oudjaarsachtige treffen gehad. Geweldig, het ging overal over behalve over goede voornemens. "Zo mow eigenluk deurgoan", zei d'r een in het onvervalste Grols. "Dan hej ook helemoals geen goeie veurnemmens neudig."

Ik wens u allen met of zonder visie en voornemens een gezond en gelukkig 2019 toe.

Torenwachter