Afbeelding

Frank Zand | Niks was onmogelijk

Algemeen Columns

Ik denk dat er in deze editie van de Elna (zeker) en Groenlose Gids (ook wel) heel wat meer en zinvollers te lezen staat over het grootste betaalde evenement van Nederland. Maar omdat ik het niet helemaal zeker weet (ik werk vrij afgezonderd) en niks inderdaad onmogelijk is, lever ik voor de zekerheid ook maar een bijdrage. De Zwarte Cross - daar heb ik het over, oplettende lezer - is tenslotte in onze gemeente en in ons verspreidingsgebied. Dus van ons en niet van hun. Tot zover het wij-gevoel.

Soms leek het qua geluid of het podium om de hoek was. Was ook wel mooi. Zo was ik er toch een beetje bij, want door omstandigheden die (net als de rest van deze column) niet echt ter zake doen, kon ik er fysiek niet bij zijn deze editie.
Maar het was dus opvallend hoe goed ik het - op toch enkele kilometers coulisselandschap afstand - toch meekreeg. Meestal was er een soort ritmische zware dreun, maar soms was het ook veel duidelijker. Dan moest ik me beheersen om niet mee te zingen, als ik het nummer tenminste in mijn mentale repertoire had. Vooral na de weersomslag zaterdagmiddag klonk het dichtbij. Blijkbaar is regen muzikaler dan zon.

Tijdens dichterbijere kermissen is het meezingen altijd makkelijker. Door de korte afstand en de voorspelbare hits. Om half twaalf We Will Rock You en om twaalf uur Links van Varsseveld (hoewel wij op de landkaart rechts van Varsseveld wonen).

Ik kreeg van de Zwarte Cross natuurlijk genoeg mee via de (sociale) media. En via de persoonlijke media, die er wel waren.
Er was het schokkende overlijden van een jonge bezoeker, bijna een buurjongen van het festival.
Er was het gemekker om wat ludiek bedoelde borden. Door gasten die moeite hebben met het proportioneel interpreteren van een woordspeling.
'De gasten met de langste tenen verdienen dat andere mensen er zo vaak en hard mogelijk op gaan staan'. Dat is wel een beetje veel tekst voor een bord.

Bij de uittocht op maandag werd er weer massaal geblazen. Niet door een groot orkest dat te laat was voor het festival, maar door vertrekkende ZC-chauffeurs. En er zaten ook weer mensen in de berm op tuinstoelen te kijken naar de politiecontroles en te hopen dat er af en toe iemand gloeiend alcoholisch bij was.
Dan begrijp je pas echt hoe zinloos het leven is, en dan begrijp je het dus echt.

Even een kleine stap.
Omdat ik dus niet naar de ZC ging, had ik mooi tijd om allerlei documentaires te zien over de maanlanding van vijftig jaar geleden. Er schijnen trouwens tal van lui te zijn die niet geloven dat die maanlanding ooit heeft plaatsgevonden. Tsss ... nou is er iets dat je als weldenkend mens juist wel moet geloven, en dan geloven sommige gekken juist niet dat niks onmogelijk is.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant