Afbeelding
Foto: Nick Oostendorp

Frank Zand | Met Murphy naar New York

Algemeen Columns

Ik ben met mijn zoon naar New York gereisd. The Big Apple. Een decadent verjaarsdagcadeautje, bij elkaar geschreven met deze stukjes. Hoewel ik voor twee personen had geboekt, reisde Murphy mee als derde, met zijn wet.

Ingecheckt zaten we op Schiphol in de wachtruimte. En wachten moesten we. Uiteindelijk het toestel in. Opnieuw gebeurde er heel lang nietser dan niets. Tot de stem van de gezagvoerder klonk: 'Due to technical problems, we'll have to deplane you.' Wel een fijn efficiënt woord: deplane.
Zeven uur vertraging, maar na de oversteek maakte de eerste blik op de superskyline van NYC veel goed. Op JFK Airport meldden we ons voor de bestelde transfertaxi. De chauffeur bekeek ons ticket, schudde zijn hoofd en zei dat zijn taxibedrijf geen zaken meer deed met onze reisorganisatie. Ik schakelde om naar een dwingende wanhoopmodus. Uiteindelijk bracht hij ons toch naar ons hotel in Manhattan, geboekt bij dezelfde reisorganisatie als van de taxi …
We werden voor de hotellobby afgeleverd. 27th Street, 100 meter van 5th Avenue. In het centrum van het centrum van het centrum van de wereld. Wat kon er nu nog misgaan?
De hotelreceptionist keek van het beeldscherm naar ons, weer naar het beeldscherm en weer naar ons. De hotelboeking was nooit bevestigd. 'It was cancelled', zei hij. 'It should have been confirmed', zei ik. We waren het in elk geval eens over de eerste letter.
Ik stond dus met mijn grote maar ook nog kleine zoon op een inmiddels late avond in een voor ons onbekende stad met zo'n 9 miljoen inwoners, meer dan 5000 kilometer van huis, zonder slaapplek. Ik droomde weg naar een terras in Oost Gelre. Minder spectaculair, maar wel relaxter.
De receptionist wist voor één nacht een zusterhotel te regelen, de dag daarna zouden we in 'zijn' hotel terechtkunnen. Na aankomst in het reservehotel was het tijd om de telefoons op te laden. Tenslotte is een vakantie vrij zinloos als je er niet over kunt Facebooken ofzo. Maar … onze Europese stekkers pasten niet in de Amerikaanse stopcontacten. Wij hebben staafjes, zij plaatjes. Had ik kunnen weten, maar Murphy was blijkbaar ook betrokken bij de voorbereiding van de trip.
Gelukkig had het hotel adapters. Het opladen van de telefoons duurde dubbel zo lang als bijvoorbeeld in Zieuwent: 110 volt netspanning, elektrisch vermogen per tijdseenheid is gelijk aan de spanning maal de stroomsterkte, maar dat hoef ik mijn lezers niet uit te leggen. Daarna gingen we eten, heel New Yorks bij een McDonald's. Afrekenen … pinpas geweigerd. Op naar een geldautomaat. Zenuwachtig stopte ik het pasje erin - ik had het in laten stellen voor gebruik buiten de EU, maar inmiddels wist ik dat alles mis kan gaan. Na een paar eeuwigdurende seconden de verlossing op het beeldscherm. Ik pinde 500 dollar in één keer. Een zakkenroller of overvaller zou zelfs voor Murphy over de top zijn.

Volgende week (misschien) meer.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant