Frank Zand | Back home

We zijn terug. Op het oostelijk halfrond. Dat laatste realiseerde ik me ook een tijd terug pas, kijk maar in de atlas.

Terugvliegend van New York naar Oost Gelre moet je de klok 5 uur later zetten, Oost Gelre is qua tijdzone New York uren vooruit. Echt alleen qua dat.

Ook de laatste dagen in NYC waren, zoals dat in een slecht persbericht heet: zeer geslaagd voor jong en oud. Mijn zoon ging op eigen verzoek alleen de stad in. Mijn moeder belde net toen ik toch enigszins vaderlijk bezorgd in de foyer van het hotel zat te wachten: "De stad in? Welke stad!? Ie zeet den jongen nooit meer terugge." Leuk om intercontinentaal een diialecte uitbrander te krijgen. She was wrong, bij de weg.
Ik heb iemand de weg gewezen in Manhattan. Cool. Ik kwam ook net van die plek waar zij naar toe wilde, maar toch. Ik zag er blijkbaar uit als een New Yorker. De weg vinden is daar ook best makkelijk, want een groot deel van Manhattan is lekker overzichtelijk met dat genummerde stratenpatroon en die rechthoekige blokken. Vergelijk dat eens met hier: zelfs in een miniwijkje als de Planetenbuurt of Banninghof raak je de weg kwijt met die bochtjes en de hofjes.

Het is niet zo dat ik alles geweldig vond in New York. De sociale verschillen zijn er gruwelijk. In Upper East Side zijn appartementen met eigen geüniformeerde lakeien die onder die typisch groene luifels de bewoners staan op te wachten, en zelfs voor de kinderen die net van een loeidure privéschool komen de deur openhouden. En een paar honderd meter verder zitten stinkende mensen tegen de muur die in de buitenlucht moeten overnachten. Met mekare, veur mekare. Dat kennen ze hier niet echt. En ze kunnen het ook niet echt goed uitspreken.

De terugreis van JFK Airport naar Schiphol ging sneller dan de heenreis omdat we de wind mee hadden. Ik wist niet dat een beetje wind zoveel invloed had, al had ik dat qua woonplaats kunnen weten. De reis verliep overigens keigoed (contractueel weer even aan beide grote kernen gerefereerd).
Het begrip grote kern is voorlopig wel erg relatief natuurlijk. Zelfs Gelderlands grootste stad Nijmegen, waar we voor thuiskomst in home sweet Oost Gelre even moesten zijn, is vergeleken met NYC zo klein en opwindend als het zijzaaltje van een mortuarium in Steenwijk.
Als je van het westen naar het oosten tegen de tijd in vliegt en 's avonds Amerikaanse tijd vertrekt sla je een nacht over. Zeker ik, want slapen in het vliegtuig is natuurlijk elleboog met radijsjes.
Het is wel mooi om 's morgens Europese tijd de zon boven de wolken op te zien komen. En beneden de Engelse James Herriot-vakken in het groen en de Nederlandse kust in beige voorbij te zien trekken. Je leert weer eens lekker relativeren, hoog in de lucht. Hoe weinig we voorstellen. Het leven is flauwekul, en dat is een mooie geruststellende waarheid.