Bloedworst eten ode aan Bennie Wopereis
Algemeen'As de dames de rokjes verruilt veur lange boksen, dan goa ik bloodworst maken'
Door Henri Walterbos
GROENLO - Aan de stamtafel zaterdagavond bij Cappie van Uem, oftewel café Grolzicht, een twaalftal heren die naast het genieten van hun biertje uit de beugelfles smakelijk genieten van bakbloedworst, op sneetjes wit brood. Een traditie van ruim 15 jaar al. De mannen geven hoog op van de ambachtelijke bakbloedworst van Ronnie Wopereis uit Lievelde, die zelf aanwezig is om samen met de in totaal 20 aanwezige gasten zijn eigen bakbloedworst weg te spoelen met goudgeel gerstenat. Ondertussen neemt hij de oprechte complimenten in ontvangst van de mannen en een tweetal vrouwen.
"Ik maak die bloedworst zelf en zet hiermee de traditie voort van mijn vader Bennie die vier jaar geleden overleed. Hij kwam iedere zaterdagmiddag, vele jarenlang, om half vijf bij Cappie, samen met Carel van Ooijen uit Lichtenvoorde om twee uurtjes 'te nöhlen en te drammen met dee Grolsen', zoals hij zelf zei. Carel haalde hem altijd stipt op om half vijf. Dan dronk hij er een borrel en een paar biertjes. Daar zag hij de gehele week naar uit. Dat was zijn uitje. Hij had de longziekte COPD, en was dus afhankelijk. Hier fleurde hij helemaal van op. Hij had het hier vaak over zijn eigen gemaakte worsten en bakbloedworst, en balkenbrij die ik hem heb leren maken. Hij was lang slager. Als hobby maakte hij, toen hij in de VUT zat, bloedworst voor familie en vrienden. Niet voor de verkoop. Bracht hij hier wel eens een keer worst mee, maar zeiden ze ook dat hij een keer bakbloedworst mee moest brengen om te laten proeven. Dat deed hij dan ook. Wat hij zei kwam hij na. Moeder moest voor het witbrood en roomboter zorgden." "Dat klopt," lacht Casper 'Cappie' van Uem. "Heeft ie de gehele middag buiten in de koudigheid staan bakken. Brachten we hem af en toe een borreltje om warm te blijven. Iedereen vond het heerlijk. Dat werd daardoor een traditie. We hebben hier wel eens met 40 man bakbloedworst zitten eten. Dat deed hij gratis."
Grootmoeders tijd
Als Cappie de lekkernij blijft serveren klinkt op de achtergrond 'Balkenbri-j, moos met wos', van Boh Foi Toch. "Dit is pas echte bakbloedworst," vindt Toon, een van de stamgasten. "Ik haal het wel eens bij de supermarkt of bij de slager, maar zo lekker als deze heb ik nog nooit gehad. Meestal proef je vooral het meel. Hier proef je echt vlees." Vindt ook René Lensink uit Groenlo. "Dit is echte ouderwetse bakbloedworst uit grootmoeders tijd. Zo wordt het niet meer gemaakt." Een tafeltje verder zitten Hans Hilferink en Ans Andringa ook achter een bord wit brood met bakbloedworst. Ook zij zijn lovend. Beiden steken al etend een dikke duim op.
Ronnie, zelf ook slager, is blij met de complimenten, maar bovenal met de traditie. "Ik maak als hobby ieder jaar een stuk of twintig bloedworsten, niet voor de verkoop. As de dames de rokjes verruilt veur lange boksen dan goa ik bloodworst maken. Toen mijn vader nog leefde ben ik er nooit bij geweest hier, maar heb mijn vader er vaak over horen vertellen. Als ik met mijn vader de worst maakte, als klein kearltjen al, kreeg ik wel al die gezelligheid mee. Mijn vader was een gezelligheidsmens. Ik hou van tradities. Toen hij overleed vond ik dat ik die traditie voort moest zetten. Ik vind dit prachtig. Het is toch een ode aan mijn vader, zeg maar. Het is te danken aan Cappie en Rudie Spekschoor dat de traditie is voortgezet. Hij haalt me 's middags op en mijn vrouw haalt me 's avonds weer op." "In januari doen we het nog een keer," vertelt Casper. "Iedereen die van bloedworst houdt, is welkom."
