KIJKJES VAN DE GROLSE STADSTOREN

Einde aan het somberen en het kniezen

Vaak wil ik nu dat ik nog als een kind of leerling op school zou zitten, beste Grollenaren. De huidige tijd vind ik echt een enorm verschil met mijn schooltijd. Er werd in mijn tijd vrijwel nooit een onderwijzer of leraar ziek; laat staan dat-ie zich ziek meldde. Als dat ooit eens gebeurde en je kreeg een dag vrij dan leek het alsof het schoolplein ontplofte. Juichend op weg naar huis en haard. En in stilte hopend dat de ziekte bij de goede man of vrouw nog een tijd zou voortwoekeren. Medelijden kwam pas veel later. Nu is het zo dat ik af en toe zie dat een school nog in functie is. Dat de leraren niet ziek zijn, maar massaal op het Malieveld verblijven. Leraren met een trekker heb ik nog niet gezien, maar je hebt vaak dat rebellerende groepen gaan samenklonteren en dan zie ik de docenten zo ineens in gedachten op een trekker al het schoollokaal binnen denderen. Dwars door de laptops heen. Als dat zo doorgaat en de kinderen grotendeels thuis verblijven dan weten die straks helemaal niet meer wat het woord 'school' betekent.

Vroeger had je ook vakbonden en de krachtige leiders daarvan waren ontevreden ogende, stevige mannen die met een wat nasaal stemgeluid zeiden dat het 'oorlog' zou worden. Er was de werkende klasse groot onrecht aangedaan. Willen we naar De Dam dan gaan we naar De Dam. Dat soort vakbondsbroeders die een geheel eigen en tot de verbeelding sprekend taalgebruik hadden ontwikkeld. Nu zie ik bonden lichtelijk ontredderd overal achteraan sjouwen. De mensen vormen zelf de bonden en als er iets aan het licht is gekomen dan is het volgens mij wel dat de bonden de grip op hun leden hebben verloren.

Het is eigenlijk ongelooflijk dat in een tijd waarin geld overal opgestapeld lijkt te liggen, de mensen dat niet van de plank kunnen krijgen. Somberheid dus, neergeslagenheid, ontevredenheid, gemor, geklaag, gezeur, opstand, rebellie.

Het is juist op dit moment dat met name de stad Grol ingrijpt, een ongelooflijk mooi alternatief biedt voor de sombere tijden die eigenlijk gewoon rijke tijden zijn. Heel Nederland lukt het niet, Grolle wel. Asjeblieft! We zijn altijd al een 'ampat stadje' geweest en ook nu weer. Ineens is daar de elfde van de elfde. Het moment om de somberheid te vergeten, het vijfde seizoen wordt ingezet en hier gaan we dat doen met het Tröntjesfestival. Het is een bijna niet te schrijven woord dat volgens deskundige carnavalisten ook niet lekker de lading dekt. Het moet carnavalsschlagercompetitie heten (ook al een moeilijk woord) maar toch begrijpt iedereen dat het Tröntjesfestival prachtige schlagers oplevert waarbij 'oe de treune in de ogen komt'.

Toch een mooie verbinding. Over dat woord Tröntjes gaan de Knunnekes naar ik heb begrepen nog een groot wetenschappelijk onderzoek houden, dus als dat uiteindelijk met de nodige vertraging - zoals dat bij wetenschappelijke onderzoeken gebruikelijk is - aan het eind van de volgende eeuw wordt afgerond, kan het best zijn dat het hele festival is achterhaald.

Maar volgende week op de elfde van de elfde is er wel de nodige vrolijkheid, de broodnodige tegenhanger van de dagelijkse ellende, tegen het gesomber over niet verkregen salarisverhogingen en de veel te hoge werkdruk en tevens belastingdruk. Ineens zijn daar de welluidende klanken van de nieuwe (Tröntjes)schlagers, ineens zijn daar ook de vrolijke kinderen met het Sunte Matten lied; het kan dus allemaal als je het maar wilt zien en wilt meebeleven.

Dus, beste Grollenaren: jullie kunnen er zelf een hele vrolijke week van maken.

Torenwachter