Hoe gaat het met u?

Aflevering 7 met Leo Huurneman en Marietje Lensink-Mokkink

Door Theo Huijskes

GROENLO - Voor veel actieve ouderen is het afzien deze dagen. Hoe komen mensen de dagen door? Kunnen ze hun draai vinden, piekeren ze veel of berusten ze in hun situatie? Kortom, hoe gaat het met hen? Correspondent Theo Huijskes sprak met een aantal Groenlose ouderen.

De politiek is nu meer afstandelijker en onpersoonlijker
Binnen de Groenlose gemeenschap staat hij bekend als een, door alle lagen van de bevolking, op handen gedragen politicus, in dit geval belangenbehartiger voor jong en oud. Maar liefst 31 jaar zette hij zich vol overgave in als bestuurder van de gemeente Groenlo, waarvan een periode van 19 jaar als wethouder. In 1970 stond hij samen met zijn neef, vriend en politiek collega Ben Verheij aan de wieg van toen de PPR (Politieke Partij Radicalen), in een later stadium omgedoopt in Actie Centrum Groenlo. Met ingang van 2005, en dat met de gemeentelijke herindeling waarbij de gemeente Oost Gelre een feit werd, verdween niet alleen het ACG van het politieke toneel, maar zette ook hij een punt achter zijn bijzonder actieve politieke loopbaan. De vraag ‘Hoe gaat het met u?’ wordt in deze rubriek voorgelegd aan Leo Huurneman, geboren op 2 oktober 1945 aan de Vrakkingweg en daar tegenover de plek waar zijn ouderlijk huis stond nog steeds woonachtig.

“Ondanks kleine mankementjes gaat het met mij goed in deze coronaperiode. Maar niet vergeten moet worden dat wij allemaal een jaartje ouder worden. Maar ik mag niet klagen. Ondanks dat ik vrijgezel ben, voel ik mij niet alleen of eenzaam. Ik heb nog diverse klusjes om handen, zoals het invullen van belastingaangiftes, een aan mijzelf opgedragen taak die ik al zo’n slordige 40 jaar voor mijn rekening neem en nog steeds beschouw als bijzonder dankbaar werk.” Naast de gemeentepolitiek, waarin hij als wethouder maar liefst vijf burgemeesters heeft meegemaakt (Rob van Schaik, Theo Jeuken, Corrie van Zon, Petra van Wingerden en Huub Doek), en zijn dagelijkse baan als administrateur/boekhouder, heeft Huurneman ook veel betekend voor de postduivensport. Decennia achtereen is hij op dat terrein als bestuurder niet alleen plaatselijk, maar ook regionaal en landelijk bijzonder actief geweest. Bij zijn afscheid heeft hij een aantal jaren geleden van de Nederlandse Postduiven Organisatie de zilveren speld van verdienste ontvangen. “Anno 2020 is het allereerst een zaak om met ons allen gezond te blijven. Daarnaast geniet ik er met volle teugen van om alles om mij heen, waaronder de politiek, op een afstandje te volgen.”

Ik doe dit alleen voor ‘mijn’ Jan!
Sedert 19 maart en dat vooralsnog tot 25 mei heeft zij haar eigen man, waarmee een huwelijksband is gesmeed van inmiddels ruim 56 jaar, niet meer in De Molenberg mogen bezoeken. Derhalve bijna 10 weken geen enkel oogcontact, geen rechtstreekse mogelijkheid voor het uitwisselen van lieve woordjes, laat staan het elkaar kunnen geven van een dikke knuffel. Marietje Lensink-Mokkink (81) miste haar zwaar dementerende man Jan Lensink (82) enorm. “Daarom is deze rubriek in de Groenlose Gids zo mooi. Dat ik hieraan medewerking mag verlenen, doe ik alleen voor ‘mijn’ Jan”, benadrukt de tranen wegpikkende echtgenote van de in vroegere jaren bekende en geliefde Grolse melkventer. “Daarbij wil ik tevens het personeel van De Molenberg een groot compliment geven voor hun inzet en liefdevolle verzorging”, aldus Marietje, die uw verslaggever een kleurrijke kaart van Jan aanreikt, verzorgd en verstuurd door hetzelfde personeel bij haar 81ste verjaardag op 6 april jl. De daarop vermelde woorden: ‘Wanneer je iemand mist, betekent dit dat jouw hart laat weten dat je van deze persoon houdt. Liefs! Jan’ zeggen veel, zo niet alles over niet alleen het gemis voor beide echtelieden, maar ook over de door het personeel aan de dag te leggen accurate, relationele aandacht.

“Ondanks de steun van mijn beide kinderen Peter en Ronnie, alsmede mijn schoondochter en drie kleinkinderen, woon ik al circa vijfenhalf jaar alleen”, vertelt Marietje. “Een zware ziekte, circa zeven à acht jaar geleden, gevolgd door operaties en daarbij de nodige complicaties, mondde bij Jan uit in een zware vorm van dementie. Het gevolg hiervan is dat hij na een half jaar Pronsweide in Winterswijk en een jaar Mariënhof in Lichtenvoorde, inmiddels alweer bijna vier jaar verblijft op de afdeling ‘t Slatman van De Molenberg in Groenlo.” Woorden, omlijst met een emotionele blik en vochtige ogen. “Weet je dat ik desondanks graag fiets, veel wandel met behulp van stokken, zodat ik kan blijven genieten van de natuur. Ook wandel ik veel richting De Molenberg, en daarbij zoals in de afgelopen weken in de hoop om daar op afstand een blik van Jan op te kunnen opvangen. En wanneer dat niet lukte, liep ik iets verder om in de kerk een kaarsje op te steken.”        

Volgende keer in deze rubriek: Dinie Koppelman-Baten en Benny van Dongeren.