Soldaatje zoekt zijn Grolse grietje

GROENLO - Onlangs ontvingen we op de redactie een mail van een lezer die tijdens zijn dienstplicht gelegerd was in deze regio. Tijdens een van zijn verloven ontmoette hij op het station in Lievelde een Grols meisje. Hoewel de ontmoeting uiteindelijk niet uitmondde in een relatie, is hij dit 'Grolse grietje' tot op de dag van vandaag niet vergeten. Hier zijn relaas.

Augustus 1987. Gedurende mijn militaire dienstplicht kwam ik na de basistraining in Ede voor de vervolgopleiding in Kamp Holterhoek te Eibergen terecht, bij het 898-Verbindingsbataljon. Als toen 20-jarige jongeman was ik zonder rijbewijs en auto afhankelijk van het openbaar vervoer. De afstand tussen Rotterdam en Eibergen leek voor m'n gevoel enorm!

Aan het eind van mijn tweede week stonden we met een man of vijf voor ons weekendverlof te wachten op station Lichtenvoorde-Groenlo. Natuurlijk zagen we daar ook dat leuke meisje met haar moeder op het perron staan. Toen de trein arriveerde en zij als eerste instapte, gingen wij erachteraan en namen strategisch in haar buurt plaats. Ik liep achteraan en omdat er bij mijn maten in de vierzits geen plek meer was, besloot ik, een beetje stoer toch wel, bij het meisje in de volgende vierzits plaats te nemen. Toen de trein vertrok, zwaaiden we dan ook allemaal enthousiast haar moeder uit die op het perron was achtergebleven.

Onderweg probeerde een ieder van ons de aandacht van deze fraaie jongedame te trekken. Door mijn zitplaats had ik daarbij toch wel een voordeeltje en zo raakten we gezellig in gesprek. Voor zover ik me kan herinneren, was ze destijds zo'n 18 jaar en zat in het examenjaar van het VWO.

Voor het vervolg van onze thuisreis moesten we allemaal ergens overstappen. Het toeval wilde echter wel dat het bewuste meisje ook de trein richting Rotterdam moest hebben, dus besloten we samen verder te reizen. Het was vrij druk in de trein en zodoende kwamen we op de klapstoeltjes op het balkon terecht. De tijd vloog voorbij en voor ik het wist, was ze op plaats van bestemming. De trein kwam tot stilstand en toen de deuren openden, stond ze op, zei me gedag en stapte naar buiten. Maar voordat ik het goed en wel in de gaten had, snelde ze terug de trein in, kuste me vol op m'n mond en stopte een briefje in m'n hand. "Bel me", zei ze gehaast, en weg was ze weer, mij enigszins overdonderd maar ook blij verrast achterlatend.

Na het weekend heb ik meteen na terugkomst op de kazerne gebeld en we spraken af voor de volgende avond. Bij bioscoop Asta in de Mattelierstraat kochten we kaartjes voor de film Clockwise met John Cleese en omdat het nog een tijdje duurde voor de film begon, gingen we eerst bij haar huis langs. Ze woonde in de buurt en klaarblijkelijk wilden haar ouders eerst even kennis maken met de jongeman die met hun dochter op stap ging.

Van de film zelf kan ik me achteraf niet veel herinneren, ik vond er niet zoveel aan. Een lange gepassioneerde kus, heimelijk in de overdekte portiek van een bankgebouw, maakte veel goed. Uiteindelijk besloten we terug te lopen in de richting van haar huis. Daar kwam haar moeder ons al tegemoet fietsen, vermoedelijk op de hoogte van de eindtijd van de film. We namen afscheid, zij nam plaats achter op de fiets van haar moeder, ik liep in de richting van het treinstation. Beiden niet wetend dat dit de laatste keer zou zijn dat we elkaar zouden zien

Nog enkele dagen verbleef ik op de kazerne in Holterhoek waarna ik voor tien maanden naar een Duitse kazerne in Donauwörth (Noord-Beieren) werd uitgezonden. Alles ging erg snel die week en voor ik het wist, zat ik al diep in Duitsland. Direct na aankomst bij mijn legeronderdeel, was het voor nieuwkomers gebruikelijk om een soort 'ontgroening' te ondergaan die gepaard ging met veel drank. De ontgroening liep uit de hand; ik raakte zo'n zes uur buiten bewustzijn, iets waar ik nog lang last van heb gehad. Of het nu lag aan deze enigszins traumatische ervaring of aan de grote afstand, feit is dat ik uiteindelijk geen contact meer heb gezocht met dat meisje uit Groenlo. Stuurde zij nog een brief? Ik weet het niet meer.

In het begin van het daaropvolgende jaar (1988) kreeg ik een relatie met een leuk meisje uit mijn eigen woonplaats waarmee ik uiteindelijk ben getrouwd. We kregen drie kinderen en zijn nog altijd erg gelukkig samen. Toch steekt het me dat ik nooit meer wat van me heb laten horen aan dat leuke meisje uit Groenlo. Haar naam weet ik niet meer en daarom hoop ik dat zij of iemand die haar kent, dit leest en contact opneemt met de redactie van deze krant. Ik wil haar leven niet verstoren maar zou haar graag alsnog, na al die jaren, mijn verontschuldigen aan willen bieden voor mijn stilzwijgen van destijds.

Was getekend,

Soldaatje

Wilt u op het relaas van 'Soldaatje' reageren? Mail dan naar redactie@groenlosegids.nl of bel met 0544-80 10 20.