Frank Zand | Zomerrand

Zomerrand

Vorige week had ik een kleine (ondanks het onderwerp), maar deze week weer een grote.

Ik kwam via een bekende sociale app (ik hou mijn gezicht in de plooi en mijn boek gesloten) een oud vriendinnetje tegen. Helaas om te lezen dat ze overleden was. Ik ging met haar om in de tijd dat fun nog Engels voor gewoon plezier was. Of het nou met een vriendje of een vriendinnetje was.We waren heel veel middagen op het Schietveld of de Schans. We kwamen soms in drie gemeenten op een dag: Groenlo, Eibergen en Lichtenvoorde – het was nog voor de herindelingen. We hadden altijd van die superzoete spekkies en schuimblokken bij ons. Dat ik al mijn eigen tanden nog heb, mag een wonder heten. Een paar vullingen, maar minder dan ik tot nu toe in de kranten heb gehad.

Soms bleven we tot het donker werd en we bang werden. Dat er iets door het bos zou dwalen. Misschien wel de geest van mijn oom die verdwenen was. En nog steeds verdwenen is trouwens. Ik vond dat wel interessant toen: ik heb een oom die verdwenen is. Niemand heeft hem ooit weer gezien.

Maar terug naar ons. Als het dan zo donker was dat we echt niet langer durfden te blijven - ook omdat het geduld van onze ouders enigszins maar niet oneindig rekbaar was - fietsten we naar huis. En dan telden we de bomen langs de weg - die stonden er al en waren nauwelijks minder groot dan nu, of ze leken groter dan ze waren. We telden elke vijfde boom hardop, want we hadden bedacht dat als we dat niet zouden doen, dat iets uit het bos ons dan achterna zou komen.

Maar dat gebeurde nooit. Tot onlangs, toen het monster haar na al die jaren toch te pakken kreeg, in dezomer van 2020 die nog heter was dan die zomers van toen, voor de klimaatveranderingen.

Waarom heeft ze geen contact gezocht? Dat was nog eens een keuze geweest die ik had kunnen respecteren, zoals dat zo mooi in de advertentie staat.

Ik fiets gauw een keer naar de Schans of naar het Schietveld - dat zijn geloof ik niet de officiële namen. En dan blijf ik tot het helemaal donker is. Wie weet kom ik tussen de schemerbomen wel een geest tegen die me nog wat wil vertellen.