De franje is helaas verdwenen

De gevolgen van het coronavirus zijn algemeen bekend, beste Grollenaren. En over de bestrijding van deze besmettelijke ziekte zijn de deskundigen het- zoals zo vaak - niet eens of helemaal niet eens en dat is ook zo met de niet-deskundigen die zich vaak gemakshalve toch maar tot de deskundigen rekenen.

Ik wil het nu niet hebben over de juistheid van de gestelde diagnoses want dan heb je er weer een (on)deskundige bij. Ik weet dat de ziekte ernstige verschijnselen vertoont en de hele samenleving kan ontwrichten en soms bijna tot stilstand kan brengen. Dat is beroerd genoeg maar daar wil ik het ook niet over hebben. Waar dan wel over, Torenwachter?

Er is een belangrijk nevenaspect van dit virus dat onze sociale samenhang aantast en de franje uit het dagelijkse leven haalt. En die aantasting van dat sociale leven gaat ook een beetje sluipenderwijs, als een dief in de nacht. Je hebt het eerst niet echt goed door, maar dan ineens besef je de gevolgen. Da’s niet zo best. Zelf denk ik dat de regering dat wel goed in de smiezen had door steeds met een aantal weken te werken; alsof daarna het probleem zou zijn opgelost want als je de einder goed in zicht laat dan denkt een gewoon mens (zoals ik) dat het allemaal wel te behappen valt. Laat de mensen zicht houden op een oplossing, dat is de strategie denk ik.

De meeste mensen gaan ‘gewoon’ naar hun werk, de scholen zijn inmiddels weer bevolkt en je kunt nog op een terras zitten. Ogenschijnlijk loopt dat dus allemaal wel omdat de bakker ook brood bakt, de krantenjongen (meestal) het nieuws in de bus stopt en ook de pakkettenbezorgers door de straten blijven scheuren. Maar het eigenlijke probleem is versluierd; het is als een soort virus dat onderhuids werkt. Er zijn geen vrolijke festijnen, op die van een enkele minister na dan. Maar de echte volksgeest, de haarvaten van de samenleving, dat is weggewerkt. Het is allemaal afgemeten, letterlijk zelfs. Het wordt in de samenleving minder kleurrijk. Dat kun je in elke plaats zien. Er wordt hier bijvoorbeeld wel gevoetbald, maar ook daar zijn de rekenmeesters van de 150 centimeter volop losgegaan. De zangkoren zingen niet meer en zeker daarna niet het hoogste lied. Volksfeesten zijn doorgestreept en soms doen groepen een poging dat toch nog te vieren wat de ellende eigenlijk alleen nog maar versterkt.

Als je niet face to face kunt overleggen, vieren, bedenken, slimme en grappige plannen beramen, dan verschraalt alles. En ik kan me goed voorstellen dat de besturen van al die clubs en verenigingen ook met de handen in het haar zitten. Krijgen wij bijvoorbeeld nog carnaval of is dat feest, waar de fantasie zo’n belangrijke rol speelt, ook al gedoofd? Geen schlagers meer, geen hoempamuziek, geen goed gevonden grappen, geen optochten.

Het is niet moeilijk een hele litanie van allemaal kleine tegenvallers te produceren, om van de grote tegenvallers maar niet te spreken.

Het sociale leven verschrompelt. De vraag die dan opkomt is: Kunnen we daar nog wat aan doen? De cynicus zal zeggen: Nee, gewoon wachten tot de ellende voorbij is. De idealist zal opmerken dat er wellicht toch nog andere manieren gevonden kunnen worden om het tij te keren. Dat er een nieuwe uitdaging ligt waardoor er nieuwe kansen ontstaan.

Zelf kom ik helaas niet veel verder dan de verzuchting dat het hoog tijd wordt dat we weer eens lekker aan de tap kunnen staan, koppen dicht bij elkaar en maar fantaseren en oreren.

Dingen die het leven een beetje mooier maken.

Torenwachter