Met mijn kinderen Mohlin, Pelle en Ole, Vaderdag 2020.
Met mijn kinderen Mohlin, Pelle en Ole, Vaderdag 2020. Henri Walterbos

En dan ineens, ben je coronapatiënt in isolatie…

Algemeen

Oproep vanuit de praktijk: 'volg alsjeblief de richtlijnen'

Door Henri Walterbos

GROENLO - “Pap, ik voel me niet lekker. De verkoudheid wordt erger. Wat moet ik doen?” Mijn zoon Pelle op maandagmorgen 31 augustus, 6.45 uur als hij opstaat om zich gereed te maken om naar zijn werk te gaan. Normaliter heb je het er niet eens over, ga je naar je werk, piep of kwaak je niet, maar in deze periode van corona kijk je er toch anders naar. Vanwege hemzelf, maar vooral voor zijn omgeving: werk, vrienden, vriendin, oma, gezin, teamgenoten van zijn voetbalteam Grol 3, spelers van het G-voetbal van Grol waar hij trainer/leider van is. "Het lijkt me verstandig dat je je laat testen", adviseer ik. "Op je werk waarderen ze vast wel dat je juist je verantwoordelijkheid neemt door je te laten testen en afwezig bent, tot na de uitslag van de test". ‘Gewoon’ de richtlijnen van het RIVM volgen dus.

Online maakt hij een afspraak. Dezelfde middag 14.35 uur kan hij terecht in de teststraat in Zelhem. Dan bedenk ik me dat het voor mijzelf ook handig kan zijn om het landelijke nummer te raadplegen wat in mijn geval wijsheid is. Ik ben niet ziek, maar snuit en nies een paar keer per dag. Laten zij, de experts, het maar zeggen. En, ik heb toch nog een week vakantie, heb de tijd.

Verantwoordelijkheid nemen
Als ik de GGD na een half uur aan de lijn krijg, vindt de alleraardigste mevrouw van de GGD het wijs dat ook ik me laat testen. Wat ons betreft enkel om uit sluiten dat we het hebben, en we dus weer over kunnen gaan tot de orde van de dag. Voor de zekerheid lichten we alvast mijn in Duitsland wonende zoon Ole in, dochter Mohlin, haar vriend Nick en Pelle zijn vriendin Eline. We zijn immers, eindelijk weer eens een keer een heel weekend samen geweest, hebben leuke dingen gedaan en de verjaardag van Pelle enkel in eigen kring gevierd, en hij zelf nog met een paar vrienden, waar ik ook nog even bij heb gezeten. Blij zijn we dat Pelle al had besloten zijn verjaardag niet uitgebreid te vieren. Het aantal ‘nauwe’ contacten is daarom gelukkig gering.

Pelle trekt zich terug op zijn kamer die vaker als quarantaineruimte dienstdoet, maar dan vrijwillig. Ik zelf blijf binnen, werk een verhaal voor deze krant uit, verricht nog andere hand- en spandiensten voor clubs waar ik als vrijwilliger aan verbonden ben. Ben relaxt. Pelle ziet enigszins tegen de test op, gezien de ervaringen van velen die hem voorgingen. Ik zie er geenszins tegenop, ondanks ‘ne pieneköttel’ te zijn. Ik heb de test al een keer ondergaan in juni, nadat ik al sinds carnaval met een lichte verkoudheid rondliep en me die bewuste zondagmorgen beroerd voel. Omdat ik werkzaam ben in het Streekziekenhuis Koningin Beatrix wil ik geen enkel risico lopen. Twee dagen in quarantaine, tot aan de uitslag en dan weer aan het werk. Niets aan de hand, zo blijkt 24 uur later. Dat verwacht ik ook nu weer….

Dan, op naar Zelhem. We sluiten achteraan in de rij auto’s die door de teststraat rijden en stoppen bij een door beschermingsmiddelen ingepakte verpleegkundige om de test te ondergaan. Alles verloopt ordentelijk en gemoedelijk. Dan de test. Ik kokhals en proest ervan. Pelle begint te lachen achterin. Ik later ook, als ook hij kokhalst. Lachend rijden we terug naar huis. Ik moet eigenlijk boodschappen hebben, maar besluit niet te gaan, omdat het RIVM voorschrijft na een test direct in quarantaine te gaan, tot aan de uitslag. Er is voor twee dagen nog voldoende proviand in huis. Dan het wachten….

POSITIEF!
Woensdagmorgen 10.15 uur een voor mij onbekend nummer. Jawel, de GGD. Ik hoor een vriendelijke mevrouw die goed geluimd klinkt, zo constateer ik en trek direct de conclusie dat dit alleen maar goed nieuws kan betekenen. Dan hoor ik ineens: "Meneer u bent POSITIEF getest!" Ik schrik me rot. "Ik voel me helemaal niet ziek", zeg ik nog. Ze stort allerlei info over me uit over het vervolg, maar ik krijg niets mee, ben helemaal confuus. "En Pelle dan?", vraag ik. "Nog niet bekend", zo levert navraag op. "Het kan wel zijn dat zijn staafje in een ander bakje is terecht gekomen, naar een ander laboratorium is gegaan", wordt me verteld. Ook Pelle is van slag, loopt te ijsberen. Hij gaat ervan uit dat hij ook dezelfde uitslag krijgt. Hij is immers verkouden. Ik niet echt, maar wel postief! "Dat wordt nog wat als ik mijn contacten moet doorgeven van de afgelopen dagen", is hij direct bezorgd. "Ben bij het G-team en Grol 3 geweest, heb gewerkt." Tegen 17.30 uur ziet hij via zijn DIGID dat zijn uitslag bekend is; NEGATIEF! Even later volgt de telefonische bevestiging. Ik ben blij voor hem, hij zelf ook. Geen gedoe met een bron- en contactonderzoek, waar ik die middag dan al diverse langdurige telefoontjes over heb gehad.

Het blijkt dat in totaal zeven mensen in quarantaine moeten in verband met mijn besmetting en zich ook moeten laten testen. Allen NEGATIEF blijkt later, gelukkig, maar wel tien dagen quarantaine. Zelf blijf ik me afvragen waar ik het dan in hemelsnaam op heb gelopen. Het gaat snel rond. Zo werkt dat nu eenmaal met ‘slecht nieuws’. Mensen waar ik de afgelopen tien dagen nauw contact mee heb gehad, al zij het op afstand, informeer ik, reik hen een protocol van de GGD aan. Bij sommigen lichte paniek en bezorgdheid over de eigen situatie. Zeer begrijpelijk. Bij Grol ongerustheid over een mogelijk verkeerde uitslag van Nick. Als speler van de eerste selectie is hij wezen trainen, heeft gevoetbald, zat in het sportcafé. Opluchting na zijn uitslag. Je moet er als club niet aan denken wat voor gevolgen en impact dit zou hebben gehad.

Depressief
De eerste dagen is er dagelijks contact met de GGD. Steeds maar weer wordt gezegd "U mag pas weer uit isolatie en naar buiten zodra u 24 uur klachtenvrij bent". Dat ben ik niet. Ik nies en snuit iedere dag een keer of tien. Dus als ik een keer snuit tel ik 24 uur verder. De huisarts bevestigt dezelfde lezing. Ik word er moedeloos van, merk dat ik depressief word. Daar heb ik al ervaring mee. Dat gun je je ergste vijand niet. Dus ontzettend waakzaam niet weer in die neerwaartse spiraal terecht te komen. Het is slopend…

Ondertussen volg ik alle coronanieuws, ga steeds meer twijfelen aan de juistheid van de uitslag. Daarnaast word je helemaal gek van eenieders eigen diagnose. ‘Ik zou dit’, ‘Ik zou dat’. Voortdurend word ik heen en weer geslingerd. Of je het wilt of niet. Het is enkel corona, corona, corona wat de klok slaat. Je wordt met info doodgegooid, tegenstrijdige berichten ook. Wat moet je als eenvoudige sterveling in isolatie nu doen? Voor mij is er maar één optie. Ik hou me aan de regels van het RIVM, hiermee vooral het risico voor mijn omgeving tot een minimum te beperken.

Ook denk ik terug. Aan de wedstrijd Grol – Silvolde. Ik ben niet roomser dan de paus. Ook ik was een van de zeshonderd aanwezige toeschouwers, had de grootste lol in het sportcafé na afloop. De krant stond er vol van, een gele kaart voor de club. Alles is gelukkig goed afgelopen, maar wat hebben we een geluk gehad. Even later in de media hoe het had kunnen verlopen, als voetbalclub Silvolde ineens voorpaginanieuws is met 21 besmettingen met als gevolg wijzende vingers en 194 quarantainegevallen. Niet slim misschien hoe het daar is verlopen, maar dit had iedere club kunnen overkomen. Vios Beltrum deed al eerder preventief haar kantine dicht omdat de anderhalve meter niet te handhaven viel. Dat getuigt van lef en verantwoordelijkheid nemen, evenals Longa, HMC, KSV en Erix onlangs.

Nieuwe test
Omdat ik als medewerker van SKB vanwege hoge werkdruk en aandringen mijnerzijds een nieuwe test mag ondergaan, ga ik dinsdag 15 september naar de CoronaHuisartsenpost in het SKB, alwaar medewerkers getest worden. Voor het eerst naar buiten na 16 dagen, onwennig en onzeker in de auto. Een dag later: NEGATIEF! Yes! Ik mag na 17 dagen eenzame isolatie weer onder de mensen, naar mijn werk. Mijn leidinggevende is blij en zegt dat ik de rest van de dag maar naar buiten moet gaan, moet gaan genieten en we elkaar de dag later weer zien. ‘s Middags eerst maar eens boodschappen doen. Vreemd en enigszins mensenschuw trek ik de wijde wereld weer in. Aan het eind van de middag pak ik de fiets. Als ik de Achterhoekse lucht en het leven weer opsnuif en inhaleer, de vogels en de geluiden van het leven weer hoor, voel ik letterlijk tegelijkertijd mijn hoofd leeglopen en mijn accu weer vol. Nog nooit zo gevoeld! Thuis gekomen komt mijn zoon Pelle op me af als hij al weer een paar dagen heeft mogen werken. "Effe een knuffel ouwe." Een dag later mijn dochter hetzelfde. "Het mag weer pap, en hier, een stuk chocolade." Met opschrift ‘Best dad ever.’ Kleine momenten van groot geluk. Ook mijn andere zoon appt, is blij. Ook familie en bekenden. Met humorvolle apps.

Terugkijkend…
Wat een loeizware dagen. De verkoudheidsklachten die ik had, het stelde hélemaal niets voor, maar 17 dagen in isolatie, helemaal niemand zien, zelfs je eigen kinderen niet! Pelle af en toe op afstand. Ik werd er depressief van. Ik ben iemand die zijn energie uit mensen haalt. En ja, ‘Een zittend gat prakkezeert altied wat.’ De eerste dagen gingen wel, het was officieel mijn vakantie nog, maar naarmate de stroperig lange dagen tergend langzaam voorbijkropen kwam ik steeds meer in een neerwaartse spiraal terecht. De gehele dag maar ‘malen’ en maar proberen het niemand te laten merken waar ik contact mee had. Iedere ochtend al om een uur of 5 wakker, niet meer kunnen slapen. Moe zijn van lamlendigheid, depressief, en maar denken ‘weer zo’n dag!’

Een Netflix-man ben ik niet, voor mij is dat Netnix. Ik schrijf graag allerhande teksten. Verhalen, liedteksten. Maar ook dat lukt niet. Geen inspiratie. Mijn hoofd zat knettervol. Het ging als een tombola, van de ene nare gedachte naar de andere. Ik werd er gek van, ook van mezelf. En dan te bedenken dat ik eigenlijk helemaal niet mag klagen. Ik was niet ziek. Dat wilde ik ook zo houden. Kende de beelden van de eerste golf ook van dichtbij in het SKB en uit verhalen die ik voor deze krant mocht schrijven. Wilde zelf niet met toeters en bellen op een IC terecht komen. Wilde graag mijn collega’s zien, maar niet vanuit een horizontale positie. Ik bedacht me hoe erg het toch voor al die eenzame oude mensen in verzorgingstehuizen moet zijn geweest. Ik ben ervan overtuigd dat het klopt wat men hier over zei: "Er gaan daar niet alleen maar mensen dood aan corona, maar ook door corona."

Impact
Allemaal redenen die ik absoluut niet op mijn geweten zou willen hebben dat iemand anders door mij besmet zou raken, het slechter mee zou aflopen. Maar ook dat iemand door jouw toedoen, al kun je er in de meeste gevallen helemaal niets aan doen, in quarantaine moet, of erger nog in isolatie. En de impact die het heeft voor de omgeving. Je naasten, je collega’s, teamgenoten, je club, etc. En, je zult maar ondernemer zijn en telefoon krijgen van je medewerker: ‘ik kom niet. Ik moet tien dagen in quarantaine.’ Of als het er meer zijn, misschien je afdeling of je gehele bedrijf tijdelijk moet sluiten. En wel je mensen doorbetalen, geen inkomsten. Dit kan desastreus zijn. Dit moet je een ander niet aan willen doen! Nalatigheid, onverschilligheid en eigen egoïsme mag nooit de oorzaak zijn! Alleen om die reden dat ik mijn verhaal hier wilde doen; Mensen volg de richtlijnen op die gesteld worden! De maatregelen kunnen we voor een deel zelf beïnvloeden, door ons eigen gedrag.

Ja, natuurlijk heb ook ik soms mijn twijfels, vind regels krom en tegenstrijdig soms, maar ik geef de beleidsbepalers toch het ruime voordeel van de twijfel, ga niet roepen #ikdoenietmeer mee, zoals een nest vol nulcellige BN’ers afgelopen week. En denk niet dat je na een keer quarantaine je beurt hebt gehad. Geenszins! Pelle zit al voor de tweede keer in opsluiting. Een speler van zijn G-team is positief getest. Hij heeft er op weg van een uitwedstrijd in Deventer twee keer een uur naast gezeten in de bus. Met mondkapje op. Toch in quarantaine!

Wat ben ik dan superblij dat ik hier in de Achterhoek woon. Hier zijn we toch in het algemeen nog behoorlijk gehoorzaam. We hebben het hier zo enorm fijn met elkaar. Laten we dit leefklimaat zo houden. Als we ons aan de regels houden, is het toch de snelste weg weer naar ‘een normaal leven’, onze kermissen, carnaval, lokale feesten en de Zwarte Cross waar we met zijn allen zo naar verlangen! Dat willen we toch allemaal, zijn we verplicht naar elkaar toe. Ook dat is noaberschap! Doe het ook voor al die ondernemers die van dit soort evenementen en feesten afhankelijk zijn. Zij zorgen ervoor dat wij de kop los kunnen gooien als we daar behoefte aan hebben. Het komt echt absoluut een keer weer goed. De momenten dat we met elkaar het fijne Achterhoekse leven weer gaan vieren, komen echt weer terug, al zullen er, zo vrees ik, nog hele moeilijke tijden aankomen. We moeten het samen doen! En geniet van de kleine dingen in het leven. Mijn gedachten over de coronaperiode schreef ik al eerder op in een liedtekst.

‘Blief gezond’

COUPLET:

Met mekaar een biertje drinken

Lachen, ouwehoeren, op ’t leaven klinken

Zo a’w dat gewend bunt, kan dat effen neet

Tut ons grote verdreet

Veult wi-j ons good of juust naar

Kroept wi-j Achterhoekers graag bi-j mekaar

Wi-j leaft ’t leaven hier oetbundig, royaal

Hoe anders is ‘t noo, met ’t ni-je normaal

REFREIN:

Woar mot ’t hen, hoo zal ’t wieter goan

Wanneer kö’w weer umhelzen, de armen um mekaars scholders sloan

D’r kump een moment dan nemt wi-j ’t d’r weer van

Moar no met mekaar effen heanig/röstig an

Maak ’t effen neet te bont

Let op mekare, op ow zelf, blief gezond

Couplet

Olde leu zwaaiend van achter de roeten

Glazige ogen, binnen en boeten

Ne hand en ne knuffel bunt d’r neet meer bi-j

Leu op stroate kiekt angstig, neet meer bli-j

D’r wordt evochten veur leavens an zeekenhuusbedden

In gedachten ‘astebleef, loat ze ’t redden’

Zee bunt de helden, de soldoaten van ’t land

Het lot van onze dierbaren rust in hun hand

REFREIN:

(BRUG/OUTTRO)

Ons leaven steet inens op reset

Wi-j wordt keihard op de plaatse ezet

Al het ‘normale’ blik inens een groot good

Waardeer in’t vervolg het kleine as groot

Klaar voor de tweede test.
Met Pelle en Eline, Mohlin en Nick en Ole.
Met dochter Mohlin.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant