Illustratie: cartoonkunstenaar Ehsan Bazaei
Illustratie: cartoonkunstenaar Ehsan Bazaei

Willem had geen corona maar voelt zich wel slachtoffer

Algemeen

‘Er is ook nog leven naast corona maar daar is weinig aandacht voor’

Door Annekée Cuppers

REGIO - Willem van Boven (niet zijn echte naam) werd ziek aan het begin van de coronacrisis. Het was een periode waarin de ic’s overbelast raakten, de reguliere zorg werd stilgelegd en er een groot gebrek was aan testen. Hoewel Willem ernstige klachten had en niet kon werken, lukte het hem pas na bijna vijf maanden een specialist te bezoeken. “De machteloosheid, de onzekerheid, de spanning. Toen ik eindelijk bij de longarts in de spreekkamer zat, heb ik eerst zitten janken als een klein kind.”

“Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het vreselijk vind wat er tijdens de wereldwijde crisis allemaal is gebeurd en nog steeds gebeurt. Mensen ernstig ziek, mensen overleden, zorgpersoneel overwerkt. Nabestaanden die geen afscheid mochten nemen van hun dierbaren, ouderen die werden opgesloten in hun kamers. Ik heb een diep respect voor iedereen die deze hel heeft moeten doormaken. Tegelijkertijd is er ook een andere kant aan het verhaal en dat mag ook wel eens verteld worden. Daarom doe ik op deze plek, anoniem, mijn verhaal.“

Benauwdheidsklachten maar geen test
Het is begin maart 2020 en Nederland zit volop in de eerste golf van het coronavirus. Willem, een nuchtere Achterhoeker van midden 50 krijgt benauwdheidsklachten. “De hele wereld leek wel op tilt geslagen in die tijd. Ik moest veel hoesten en kreeg het daarbij vaak benauwd. Je denkt direct: Corona? Ik wilde me graag laten testen maar omdat er op dat moment een groot gebrek was aan testen en ik geen koorts had, kwam ik daarvoor niet in aanmerking. Zolang je geen koorts had, moest je maar gewoon thuisblijven en afwachten tot het weer beter werd.” Maar de kwaal werd niet beter, de benauwdheid en pijn werden steeds erger en als Willem alleen al dacht aan hoesten, lag hij al ‘op de knieën’. “Ik belde weer met de huisarts maar vanwege het virus mocht ik daar niet komen. Zolang ik geen koorts had, was het credo: in de gaten houden en uitzieken.”

Na een paar weken ging het gelukkig langzaamaan weer wat beter. Willem wilde graag weer een aantal uurtjes per week aan de slag maar zijn werkgever stond dat niet toe zolang hij nog klachten had. “Daarom wilde ik een test laten doen maar omdat ik geen koorts had, kwam ik daarvoor opnieuw niet in aanmerking. Er was immers nog steeds een groot gebrek aan testen. Ik had veel moeite met de situatie want dat hele dagen thuiszitten voelde toch een beetje als profiteren en zo zit ik niet in elkaar.”

‘Het lukte me nog niet eens om de gitaar uit de koffer te halen’
Na een paar weken moest Willem naar de bedrijfsarts. “De controlerend geneesheer wilde graag weten wat ik nu eigenlijk mankeerde maar daar kon ik hem geen antwoord op geven. Ik ben immers geen dokter en bij de huisarts, die ik bijna wekelijks belde, gaven ze iedere keer hetzelfde antwoord: geen koorts, dan gewoon thuisblijven.” Inmiddels zat Willem al wekenlang thuis. De hele situatie deed ook zijn gezin geen goed; de spanningen begonnen op te lopen. “Mijn vrouw en kinderen begrepen niet waarom ik niet een keer de woonkamer kon stofzuigen of aardappels kon schillen als ik toch thuis was. Ze zagen niet hoe leeg ik me voelde. Ik kende mezelf niet meer terug. Ik had totaal geen puf meer, was neerslachtig en had zelfs geen puf om gitaar te spelen terwijl muziek maken en liedjes schrijven mijn lust en mijn leven is. Het lukte me nog niet eens om de gitaar uit de koffer te halen. Het gevoel dat je weet dat je iets moet doen maar op hetzelfde moment niet de energie kunt vinden om er over na te denken, laat staan het uit te voeren. Onvoorstelbaar gewoon.”

Na vijf weken ging Willem toch maar weer naar het werk. Hij was er helemaal klaar mee en zag het thuis niet meer zitten. “Op het werk was het een en al corona. Leraren en leerlingen zaten thuis, een collega had corona en was ernstig ziek. Ik mocht wat kleine klusjes doen maar helaas begonnen mijn klachten weer opnieuw. Mijn keel leek wel schuurpapier en ik hoestte nog erger dan een zieke, oude hond. Mijn leidinggevende stuurde mij naar huis en ik belde weer met de huisarts maar zolang ik geen koorts had, werd ik dringend verzocht niet te komen.” De klachten gingen ondertussen van kwaad tot erger. “De angst dat je geen lucht meer krijgt, zorgt er voor dat je niet goed meer ademt waardoor je gaat hyperventileren en nog banger wordt. Het werd een vicieuze cirkel waar ik niet meer uitkwam. Ik piekerde veel. Wat als ik hetzelfde had als opa die leed aan copd en op het laatst helemaal niks meer kon? Of misschien had ik longkanker? Ik was dan al wel een aantal jaren van het roken af maar dat was natuurlijk ook geen garantie.”

Eindelijk naar de specialist
De controlerend geneesheer begreep er ondertussen ook niets meer van. Willems klachten moesten toch een oorzaak hebben. Dit kon zo niet verder. “Toen heb ik weer de huisarts gebeld en gezegd dat ik toch wilde komen. Na intern overleg en uiteindelijk toch een coronatest, die negatief uitviel, mocht ik dan eindelijk komen.” Helaas kon de huisarts de oorzaak van de klachten niet vinden en stuurde Willem door naar de longspecialist. Willem was inmiddels zo’n 4,5 maand verder.

Er volgde nog een laatste hindernis; de gezondheidscheck van het ziekenhuis. “Voordat je naar het ziekenhuis komt, moet je eerst een digitaal vragenlijstje invullen. Als je alle vragen met ‘nee’ in kunt vullen, krijg je groen licht om naar binnen te mogen. Daar zitten ook vragen bij als ‘Heeft u klachten aan de luchtwegen?’ en ‘Moet u hoesten?’. Aan de deur staan dan twee van die meisjes die dat moeten controleren. De eerste keer dat ik de vragenlijst invulde, kwam ik niet binnen hoewel ik natuurlijk juist kwam voor de klachten waardoor ik bij de ingang geweigerd werd.”

Een tweede poging om de specialist te bezoeken, lukte uiteindelijk wel nadat Willem de antwoorden uit nood maar wat minder waarheidsgetrouw ingevuld had. “Bij de longarts heb ik eerst een potje zitten janken... Alle spanningen van de afgelopen periode kwamen eruit. Een periode met veel onzekerheid en angst, een periode waarin je wel wilde werken maar niet mocht en kon. Waarin mijn huwelijk onder druk kwam te staan en ik steeds neerslachtiger werd. Dat was best een raar moment. Ik wist even niet wat me overkwam, werd helemaal overvallen door mijn eigen emoties.”

De longspecialist onderwierp Willem aan een grondig onderzoek. Hij moest allerlei testen doen, foto’s maken. Een oorzaak van de klachten wordt er echter niet gevonden. “Die testen waren vreselijk. Puffen in zo’n pijpje, het voelde alsof ik onder water zat en geen lucht genoeg had om nog naar boven te komen. De uitslag was gelukkig goed. Ze konden niks vinden, geen copd, geen longemfyseem, geen kanker. Heb ik dan toch corona gehad? Ik weet het niet. Ook de test kan dat niet uitwijzen. Ik ben blij dat ze niks ernstig hebben gevonden maar dat had natuurlijk ook anders af kunnen lopen. Dagelijks werk ik er hard aan om weer gezond en fit te worden, maar mijn uithoudingsvermogen is nog lang niet weer op peil.”

‘Er is ook nog leven naast corona’
Ook Willem voelt zich slachtoffer van de coronacrisis, al benadrukt hij dat het voor de mensen die ernstig ziek of overleden zijn en hun familie nog erger is. “Soms lijkt het wel of alles alleen nog maar draait om corona maar zo zit de wereld toch niet in elkaar? Vroegtijdig afscheid van het leven moeten nemen, je familielid verliezen, dat is veel erger dan wat mensen zoals ik hebben meegemaakt. Aan de andere kant, het is er wel gewoon en het beïnvloedt hele gezinnen en relaties. Er is ook nog leven naast corona. In deze hele coronacrisis is daarvoor weinig aandacht. Daarom wilde ik graag mijn verhaal doen, juist nu het aantal ic-opnames weer oploopt en de reguliere zorg wordt afgeschaald. Want ook dit is het verhaal van corona.”

Wilt u reageren op dit artikel of onze lezers vertellen hoe corona uw leven (positief of negatief) beïnvloed heeft?
Mail naar redactie@elna.nl.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant