Hoe gaat het met u?

George Zandstra en Yvonne Wassink-te Braake

Door Theo Huijskes

GROENLO - Hoe komen velen onder ons in de huidige coronatijd de dagen door? Kortom, hoe gaat het met hen? Correspondent Theo Huijskes sprak met een aantal in of niet meer in Groenlo woonachtige stadsgenoten.

‘De mooie herinneringen aan Groenlo zijn blijvend!’
Nadat hij in 1973 in Groenlo van start ging als assistent van huisarts Oosterholt, nam hij begin 1974 diens praktijk over om vervolgens tot 2005 als een zeer deskundig en enorm betrokken arts een grote naam op te bouwen. Dientengevolge kent zijn populariteit bij velen in Groenlo geen grenzen. Anno 2020 wordt zijn naam in het stadje Grolle nog steeds met de regelmaat van de klok genoemd. Dit ook in het kader van deze, door mij in het huidige coronatijdperk in het leven geroepen wekelijkse rubriek ‘Hoe gaat het met u?’. Het is om die reden dat ik besluit om met die vraag koers te zetten richting Kruisdijk, gelegen in het natuurschoonrijke achterland van Vorden, alwaar ik op landgoed Hackfort en dat voor zijn karakteristieke, oude boerderijwoning wordt opgewacht door Georges Nicolas Zandstra.

Voorzien van het inmiddels gebruikelijke mondkapje en binnen handbereik een heerlijke kop koffie met koek, vindt er op de juiste afstand van elkaar onder een overkapping in de achtertuin met een fraai uitzicht op een ongerepte natuur een in mijn beleving boeiend gesprek plaats. Tegelijkertijd word ik door de voormalige Grolse huisarts meegenomen naar alle hoeken van de wereld en dat van Indonesië naar Turkije, van Irak naar Australië, maar ook van de hoofdstad Amsterdam naar de vestingstad Groenlo. Daarbij vertellende dat hij op 30 augustus 1942 in voormalig Nederlands-Indië is geboren. “De eerste drie jaar van mijn leven -dat ten tijde van de Japanse bezetting van Nederlands-Indië tijdens de Tweede Wereldoorlog- heb ik doorgebracht in een internerings- oftewel concentratiekamp in Malang. Dat ik zovele jaren later nog steeds het beeld van mijn eerste drie levensjaren voor ogen heb, geeft wel aan welk een indruk die jaren op mij hebben gemaakt”, aldus de inmiddels 78-jarige Zandstra, wiens vader in 1959 op slechts 47-jarige leeftijd overleed, veel later op 85-jarige leeftijd zijn moeder, terwijl ook zijn enige broer op 80-jarige leeftijd is overleden.

Met een brede glimlach op zijn gezicht blikt George Zandstra terug op zijn na de dienstplicht weer opgepakte studie. “Dat was in ‘65/’66, toen de provo’s, verzameld in een anarchistische protestbeweging, hun intrede deden. Je kent dat, praktisch iedereen en ook ik had lange haren. Omdat ik na het afronden van mijn studie solliciteerde in Groenlo en daar ook werd aangenomen, heb ik de inwoners van het stadje wel even laten schrikken vanwege mijn binnenkomst als een soort van nozem met veel te lang haar. De kreet ‘Wat deut den hier?’ ben ik tot op de dag van vandaag nog niet vergeten. Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en hebben echtgenote Carla en ik er een mooie tijd gehad. Haar heb ik in 1967 in Amsterdam ontmoet, waar zij als verpleegkundige werkte. In 1973 zijn wij getrouwd en hebben samen vervolgens vier kinderen gekregen. Helaas is onze zoon Niek in 1983 overleden. Verder werkt zoon Thomas bij het Ministerie van Binnenlandse Zaken, is dochter Miriam als gynaecoloog aan de slag gegaan en werkt zoon Gideon bij de politie. En waar Carla en ik bijzonder trots op zijn, is het door ons als rijkdom bestempelde gegeven dat wij zeven kleinkinderen hebben en dat de verhoudingen met allen helemaal top zijn!”

Na zijn afscheid als huisarts in Groenlo, waarbij zijn vele internationale werk voor Artsen Zonder Grenzen Nederland niet onvermeld mag blijven, is Zandstra van 2005 tot 2010 werkzaam geweest in West-Australië, waar hij volgens zijn eigen zeggen als waarnemend arts, dankzij de aanwezigheid van uitstekende verpleegkundigen, een fascinerende tijd heeft gehad. “Bij terugkomst in Nederland hebben wij in 2011 besloten om ons huis in Groenlo te verkopen en te kiezen voor een rustige, landelijke omgeving in Vorden, alwaar wij hopen gezond oud te worden met in ons achterhoofd alle mooie herinneringen aan Groenlo!”

De gijzeling had een uitwerking op tal van terreinen
Omdat tijdens mijn gesprek met George Zandstra vanzelfsprekend ook de in 1978, in Groenlo spelende gijzelingszaak ter sprake kwam, waarvan naast de Grolse huisarts tevens verpleegkundige Yvonne te Braake van heel dichtbij deel uitmaakte, kies ik voor deze editie van ‘Hoe gaat het met u?’ naast het tripje Vorden ook voor een retourtje Braamt nabij Zeddam.

Daar aangekomen, krijg ik te maken met een spontane en warme ontvangst in huize Willem en Yvonne Wassink-te Braake. In haar eigen werkkamer heb ik een bijzonder geanimeerd gesprek met Yvonne, die in september 1978 als 21-jarige ambulancehulp niet een hoofd-, maar een heldenrol vervulde in de Groenlose gijzelingszaak, die in dat jaar grote landelijke bekendheid en veel publiciteit kreeg. Zoals bekend werd de op 25 januari 1957 in Zwolle bij Groenlo geboren Yvonne destijds gedurende circa 36 achtereenvolgende uren, en dat van dinsdag 26 september 15.30 uur in de middag tot donderdag 28 september 3.30 uur in de morgen, gegijzeld in het wooncomplex ‘t Heydenrijck. Het was op die morgen een negen man sterke mobiele eenheid uit Amsterdam, die met gebruikmaking van ontplofbare geluidsgranaten en daarnaast bijzonder fel schijnwerperlicht een abrupt einde maakte aan de gijzeling. Nota bene een gijzeling die voor dokter Zandstra bijna noodlottig werd, omdat hij bij een gevraagd huisbezoek door de overspannen gijzelaar -die naast een flobertgeweer ook de beschikking had over een stengunwapen- in zijn been werd geschoten. De komst van de gealarmeerde ambulance, met destijds wijlen Frans Freijer achter het stuur, betekende dat Zandstra vrijuit mocht gaan, zodat hij aan zijn verwondingen kon worden geholpen, maar had wel tot gevolg dat in ruil daarvoor Yvonne op een wrede, angstaanjagende wijze door het in de woning huizende echtpaar in gijzeling werd gehouden.

Wanneer ik vertel dat George Zandstra mij in ons gesprek liet weten dat hij vindt dat zij het is geweest die zijn leven heeft gered en dat hij dientengevolge nog steeds een warme band met haar onderhoudt, geeft Yvonne aan dat een en ander wederzijds is.

“Het is een ervaring, die je je hele leven blijft achtervolgen. Vanzelfsprekend was dat in de eerste jaren na de gijzeling het ergst. De nasleep, en dat met name op geestelijk terrein, zorgde voor een soort depressieve periode, die zijn uitwerking had op tal van terreinen. Dit zelfs met angstaanjagende gevoelens tijdens bijvoorbeeld de jaarwisseling wanneer er vuurwerk wordt afgestoken. Maar desondanks heb ik het door de jaren heen een plekje kunnen geven en geniet ik samen met mijn gezin, familie, vrienden en bekenden van het leven. Bovendien ervaar ik nog altijd veel voldoening in mijn dagelijkse werk en dat nog steeds in de hulpverlening. Zo ben ik verantwoordelijk voor de opleiding ambulancepersoneel, ben ik zogenoemd Officier van Dienst Geneeskundig en ben vanuit die functie belast met het coördineren van alle bij een groot ongeval uit te voeren hulp- en zorg verlenende taken.” Aldus de inmiddels 63-jarige Yvonne, echtgenote van Willem Wassink en moeder van drie kinderen: Jet en de tweeling Saar en Teun, waarbij niet onvermeld mag blijven dat zij alle drie op dezelfde datum zijn geboren. Daarnaast is Yvonne inmiddels oma van zeven kleinkinderen met een 8ste en 9de kleinkind op komst.