Frans Groot Zevert is vrijwilliger van de maand

Een in vele opzichten markante inwoner van Beltrum

Door Theo Huijskes

BELTRUM - Niet zoals in de regel voorafgaande aan, maar in dit geval tijdens mijn bezoek aan en tijdens het gesprek met de 94-jarige Frans Groot Zevert, geboren en getogen in Beltrum, kom ik tot het besluit om hem in deze weekkrant te bombarderen tot ‘Vrijwilliger van de maand’ van in dit geval de maand oktober 2020. De belangrijkste reden hiervoor is het gegeven dat de aan de Heelweg, even buiten de bebouwde kom van Beltrum, samen met Doortje Bleumink woonachtige Groot Zevert zich gedurende zijn inmiddels lange en rijke 94-jarige leven op vele, met name het dorp Beltrum aangaande terreinen, heeft onderscheiden.

De eerlijkheid gebiedt mij te vermelden dat mijn aandacht voor de op 25 september 1926 in Beltrum geboren en zijn gehele leven als boerenknecht of zelfstandig boer gewerkt hebbende Groot Zevert werd getrokken door de website van voetbalvereniging VIOS B., waarop een foto van hem stond geplaatst onder het motto: ‘Goed gemutst!’ Het kleurrijke kiekje werd gemaakt tijdens een opname in het ziekenhuis SKB in Winterswijk, alwaar de bekende Beltrummenaar met de roodgele clubmuts op bed lag. De foto-aandacht had niet te maken met het feit dat hij, alsmede zijn drie zonen en inmiddels ook enkele kleinzonen bij de Beltrumse club gevoetbald hebben of nog voetballen, maar hoofdzakelijk omdat hij als oudste lid c.q. supporter van VIOS B. beterschap werd gewenst. En die insteek leverde succes op, want uw verslaggever treft in zijn woning niet alleen een figuurlijk, maar ook een letterlijk goed gemutste Groot Zevert aan, die in alle opzichten en dus ook verbaal wordt bijgestaan door ‘zijn’ bijna 92-jarige Doortje, met wie hij inmiddels 62 jaar is getrouwd.

Zestig jaar actief koorlid
Alleen al het feit dat Frans Groot Zevert na geruime tijd gezongen te hebben in een jongenskoor maar liefst 60 jaar (1953-2013) actief lid is geweest van het koor van de RK Kerk OL Vrouw ten Hemelopneming in Beltrum, is een prestatie van formaat. Daarbij moet wel aangetekend worden dat het in het verleden geen uitzondering was dat hij daarvoor wekelijks vijf tot zes keer moest aantreden. Dit niet alleen omdat er toen veel meer kerkdiensten waren, waaronder huwelijken en begrafenissen, maar ook omdat er op hem als dicht bij de kerk woonachtige boer met de regelmaat van de (kerk)klok een beroep werd gedaan. “Een prachtige tijd, waarbij ik mij nog goed kan herinneren dat Herman Ratering mijn eerste dirigent was en dat ik ook onder de leiding van de beide schoolmeesters Nelissen en Moonen heb gezongen”, aldus Groot Zevert, die ook nog 25 jaar klarinettist is geweest bij de Beltrumse muziekvereniging Concordia en nu op 94-jarige leeftijd in zijn woonkamer nog steeds achter het orgel kruipt om favoriete deuntjes te spelen. Over zijn actieve voetbalcarrière is Groot Zevert kort van stof. “Ik heb in een lager elftal gespeeld en daarmee is alles gezegd. Wat dat betreft hebben onze zonen Eddy, Ronny en Richard het veel beter gedaan”, aldus het echtpaar Frans en Doortje, die samen naast hun zonen ook trots zijn op de drie dochters: Yvonne, Ingrid en Grace, hun 14 kleinkinderen, waarvan er ook alweer drie de VIOS-kleuren rood en geel verdedigen, en hun inmiddels ook al vier achterkleinkinderen.

Geen woord over vier jaar Indië
Praktisch direct na het afsluiten van de lagere school moest Frans Groot Zevert aan het werk. “Reeds op jonge leeftijd ging dat gebeuren bij het boerenbedrijf van de familie Krabben in Vragender. Toen ik vervolgens dienstplichtig was, werd ik uitgezonden naar Nederlands-Indië om daar terecht te komen in een guerrilla-oorlog. Daar heb ik gedurende een periode van drie jaar het nodige meegemaakt, waarbij je leven continue in gevaar was en waarover ik het verder liever niet wil hebben. Terug in Beltrum kwam ik tijdens het jaarfeest op Tweede Paasdag bij Bleumink (Pelle) aan de Deventer Kunstweg in aanraking met Doortje Bleumink, geboren op 7 november 1928 in een aan de Zieuwentsweg in Beltrum gehuisvest gezin met zeven kinderen (vijf meisjes en twee jongens). Na vijf jaar verkering zijn wij op 28 mei 1958 in het huwelijk getreden. Dit alles in een tijd dat ik ook echt te maken kreeg met het boerenleven. Omdat bij ons thuis (ik heb zeven broers en twee zusters) namelijk geen van hen de boerderij van mijn vader wilde overnemen, werd ik zijn opvolger. Dit tot de eindjaren negentig. Stoppen werd noodzakelijk, omdat uitbreiding op de huidige locatie niet mogelijk was en omdat wij daarnaast ook nog eens te maken kregen met steeds verdergaande richtlijnen, beter gezegd voorschriften. Zoon Richard is er toen ingesprongen en heeft er naar eigen inzicht en ideeën een vervolg aan gegeven.”

Frans en Doortje zijn dolblij dat zij op dezelfde plek konden blijven wonen. “En wat ons helemaal gelukkig maakt, is het feit dat onze kinderen dicht in de buurt wonen en ons alle hulp en ondersteuning verlenen. Zo verzorgen zij beurtelings de dagelijkse warme maaltijden en zijn zij van de partij wanneer wij hen voor wat dan ook nodig hebben”, aldus het echtpaar, van wie Frans op verzoek van uw verslaggever de roodgele VIOS-muts onder het hoofdkussen in zijn bed pakt om die ten behoeve van de te maken foto op te zetten.