Hoe gaat het met u?

Niek Beurskens (81) & Leny Beurskens-van de Korput (78)

GROENLO - Voor de rubriek ‘Hoe gaat het met u?’ is correspondent Theo Huijskes deze week te gast bij het in Groenlo woonachtige echtpaar Niek Beurskens (81) & Leny Beurskens-van de Korput (78).

Door Theo Huijskes

Een sollicitatie van Niek Beurskens naar de functie van verpleegkundig directeur van het St. Vincentiusziekenhuis in Groenlo, heeft het echtpaar Beurskens-van de Korput in 1968 doen besluiten om vanuit de toenmalige woonplaats Malden te gaan verhuizen naar het vestingstadje in de Gelderse Achterhoek. Daarbij werd tegelijkertijd met elkaar de afspraak gemaakt dat men het verblijf in Groenlo zou beperken tot enkele jaren om vervolgens naar het zuiden van het land terug te keren. In dit geval naar Limburg, zijnde de provincie waar Niek op 27 december 1939 in Neer en Leny op 14 september 1942 in Stein werden geboren. Maar inmiddels bijna 53 jaar later wordt in huize Beurskens oftewel in het onderkomen van het aan de Grolse stadsgracht grenzende, luxe appartementencomplex ’t Raveleijn dat voornemen aangemerkt als de grootste misrekening ooit gemaakt.

De gemoedelijkheid van de Oost-Achterhoeker is uniek
“Oost-Achterhoek met centraal de gemeente Oost Gelre en daarbij voorop grote kern Groenlo staan symbool voor eigenlijk alles waar men op hoopt, zoals vriendelijkheid, betrokkenheid en behulpzaamheid. Ten aanzien van zaken als religie en levenswijze zijn er overeenkomsten met het zuidoosten van Nederland. Maar daar staat tegenover dat de eigenschappen mentaliteit en zeker gemoedelijkheid van de Oost-Achterhoeker uniek zijn”, aldus Niek. Echtgenote Leny onderstreept dit met de opmerking dat deze regio een soort oase is. “Maar dan wel in de betekenis van een lieflijke plek, een soort paradijselijke plaats, waar je vrij snel en gemakkelijk een vriendenkring om je heen kunt creëren. En juist aan gezelligheid hechten wij veel waarde”, aangevuld door Niek met de woorden dat dit zeker het geval is wanneer een en ander gepaard gaat met het drinken van een pintje of een wijntje. “De Bourgondische inslag heb ik van huis uit meegekregen. Ik ben de jongste van een uit veertien kinderen bestaand boerengezin, waaronder een drietal tweelingen. Maar van een grote familie is geen sprake meer, omdat ik samen met slechts één schoonzus nog van het leven mag genieten. En dat doen wij, want mijn hobby’s zijn onder andere koken, bridgen en vakanties”. Aangevuld door Leny, die voorheen onderdeel uitmaakte van een gezin met zeven kinderen, die allen nog in leven zijn, met de woorden dat hun kinderen en kleinkinderen de belangrijkste en rijkste oogappels in het leven zijn. “Zoon Frank in Groenlo is getrouwd met Ellen en zijn de ouders van Nikee en Milou en zoon Michiel woont in Oosterbeek samen met Jamie en zij hebben ook twee kinderen: Anna en Boris.”

Elkaar ontmoet op de jaarlijkse ‘Dag van de Zorg’
Niek (toen 20 jaar) en Leny (toen 17 jaar) hebben elkaar op 23 januari 1960 in Sittard ontmoet bij een activiteit in het kader van de jaarlijkse ‘Dag van de Zorg’.

“Het was zeker wat mij betreft liefde op het eerste gezicht”, vertelt Niek. “Na opleidingen in Eindhoven, Sittard en Geleen, was Nijmegen mijn volgende station. Vanwege de studie aan de Hogere School voor Gezondheidszorg Radboud aldaar en het werk van Lenie als onderwijzeres in eveneens Nijmegen, zijn wij in 1966, tevens het jaar waarin wij zijn getrouwd, in Malden gaan wonen, waar wij twee mooie jaren hebben gehad alvorens naar Groenlo te vertrekken. En hier in dit mooie Grolle hopen wij in de loop van dit jaar, en dat hopelijk zonder corona, aandacht te kunnen schenken aan ons 55-jarig oftewel 5 x 11 huwelijk. Groenlo, de plaats waar wij in 1968 na de benoeming tot directeur van het St. Vincentiusziekenhuis eerst enkele maanden in Hotel Meijer hebben gewoond, alvorens te verhuizen naar de Bevrijdingslaan. Van daaruit zijn wij in 1969 verkast naar de Sweelinckstraat en in 1974 naar de Chopinstraat om vervolgens in 2018 op dit mooie, rustgevende stekkie aan de stadsgracht te belanden.” Aangevuld door Leny met de opmerking dat zij naast huismoeder in Groenlo ook een onvergetelijke tijd heeft gehad als leerkracht in het basisonderwijs. “Ik heb nog steeds een trots, noem het een voldaan gevoel dat ik de kweekschool en andere opleidingen heb gevolgd en dat ik als onderwijzeres heb mogen werken in Sittard en Nijmegen en later hier in Groenlo en Zwolle. Wat betreft mijn Groenlose en Zwolse onderwijsperiode heb ik met name als invalkracht praktisch alle basisscholen gehad en dat destijds beginnende met de Canisius- en Aloysiusschool. In Zwolle aan de basisschool St. Ludgerus ben ik naast leerkracht ook nog waarnemend hoofd geweest. Prachtige tijden meegemaakt en gewerkt met alleen maar fijne, lieve collega’s.”

Er zou een Vincentiusboek geschreven kunnen worden
Over zijn 31-jarige werkzame periode in de gezondheidszorg in Groenlo en omgeving, en dat in verschillende, niet altijd even gemakkelijke functies, zou Niek Beurskens een lijvig en interessant boek kunnen schrijven. Achtereenvolgens als verpleegkundig directeur van het St. Vincentiusziekenhuis, directeur van de Stichting Ziekenzorg en Hassinkhof in Beltrum, alsmede als voorzitter van de Raad van Bestuur Stichting Zorgcombinatie Marga Klompé kan hij niet alleen tal van hoogtepunten vertellen en optekenen, maar ook tal van dieptepunten. Maar ondanks vele teleurstellingen kan de nuchtere, tevens integere en altijd goedgemutste mensenmens Niek Beurskens terugkijken op een succesvolle werkperiode in Groenlo en omgeving. “Ik heb hier altijd met veel plezier en voldoening gewerkt. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan al die fijne collega’s met wie ik het genoegen heb gehad om te mogen samenwerken. Samen hebben wij niet allen het nut, maar ook het belang van de gezondheidszorg op de kaart kunnen zetten. Dat geeft voldoening, heel veel voldoening. Ondanks deze lovende woorden wil Beurskens toch ook een tweetal momenten terughalen, die hem veel teleurstelling, zorg en zelfs verdriet hebben gebracht. “Allereerst is dat vanzelfsprekend de op 20 maart 1976 gehouden protestactie tegen het sluiten van het St. Vincentiusziekenhuis in Groenlo ten faveure van het Streekziekenhuis Koningin Beatrix in Winterswijk en dan met name de daarmee, in eerste instantie gepaard gaande gevolgen voor de gezondheidszorg op verplegend en verzorgend gebied in Groenlo. En daarnaast is mij het grote verdriet vanwege de enorm aangrijpende verdrinkingsdood in 1983 van collega Wim van der Veen met zijn zoontje Edwin altijd blijven achtervolgen”, aldus Beurskens, die vandaag de dag al meer dan 20 jaar vrijwillig voorzitter is van de Raad van Toezicht Stichting Speciaal Onderwijs Twente en Oost-Gelderland (SOTOG) en daarnaast bestuurslid Stichting Welzijn Ouderen Groenlo (SWOG).