Marise den Bakker. Foto: PR

Marise den Bakker. Foto: PR

VIDEO

TROOST: Marise den Bakker omarmt op afstand

Algemeen

ACHTERHOEK - Van lockdown tot lente kijken we terug- en vooruit met prominente Achterhoekers over wat de tijd hen in deze tijd heeft gebracht. Gekooid en ontdooid halen zij de scherpe kantjes van de realiteit af met lieve liedjes, mooie gesprekken, relativerende humor, ontluikende gedichten en momenten die hen terugbrengen naar de basis; troost tijdens gemis.

Door Eva Schuurman

Deze week een gesprek met Marise den Bakker (19) uit Baak. Via Zoom volgt ze al maandenlang haar lessen aan de Herman Brood Academie. Marise is zangeres, maar bovenal schrijver. Muziek is voor haar een middel om haar teksten de wereld in te zingen, een wervelende wereld die veelal tot stilstand kwam en haar terugwierp op een overzichtelijk bestaan. “Ik was eerst vooral boos”, zegt ze.

“Moest ik ineens drie weken met mezelf in een ruimte zitten”. Geen geluksmomentjes tijdens slenteren door de stad en geen inspiratie uit reizen met de trein en het aandachtig aanschouwen van samenzijn. Het schrijven van liedjes werd lastiger, maar toen het haar lukte het desolate gevoel te vertalen ontstond er het verlangende ‘Omarmen op afstand’. Een lied over stilte en het missen van aanraking. “Ik ben een knuffelmens”, zegt ze erover. “Met opa, oma en vriendinnen. Ik ben blij dat ik een vriend heb, stel je voor dat je dat niet hebt...” De clip bij ‘Omarmen op afstand’ was bijzonder om te maken, al vond Marise het indrukwekkend opzij te moeten gaan voor boze mensen in een steegje: “De woede die er was omdat wij daar in de weg stonden.”


Toch is de leegte gaan wennen en ontstond er focus. “Ik ben beter geworden in plannen, kom niet meer elke avond om 21u thuis om de volgende ochtend om 8u alweer te vertrekken.” Bovendien sprak er tijdens de online-muzieklessen ineens niemand door de leraar heen en zat Marise ’s avonds zomaar op de bank. Waar ze voorheen vluchtte richting stad en vrienden, optredens en een onrustig leven kon ze nu urenlang muziek luisteren en de teksten en melodieën echt tot zich nemen. “Ik ben beter gaan luisteren.” Zo ontdekte ze haar leeftijdsgenoot Froukje die in het lied ‘Groter dan ik’ toepasselijk zingt: “De wereld staat in de fik en ik zou het willen blussen, maar het vuur is groter dan ik.”


Marise is dankbaar dat er mensen bleven die haar steun boden door bij haar een lied op maat te bestellen, zanglessen te komen volgen in haar eigen ruimte in de Proeflokalen in Zutphen of een online optreden boekten. Te mogen doen wat je kunt geeft je talent bestaansrecht. Daarnaast was het fijn dat haar inkomen niet volledig werd drooggelegd, want ze nam zich tijdens de eerste lockdown al het volgende voor: “Sparen! Want als we weer mogen dan ga ik elke avond uit eten!”


Maar het echte troostvoer kwam in de afgelopen tijd vooral uit hele kleine dingen. “Naar de supermarkt gaan en de caissière complimenteren met haar kapsel.” Het aanhalen van een kleine kring om haar heen, “Ze waren altijd al dichtbij, maar nu konden we er echt voor elkaar zijn.” En toch blijft het kleine geluk soms ook bitterzoet, zoals Eefje de Visser dat zingt in een nummer met diezelfde titel: “Ik herinner me je ogen en je handen. Ik herinner me het klinken van de glazen. Zie de stad door onze rooddoorlopen ogen staan vertragen.” Het is geen wonder dat Marise troost put uit deze zinnen; ze illustreren voor haar wat eindigt, maar zo graag weer wil beginnen.


www.marisedenbakker.nl

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant