Emoties

Emoties

De afgelopen week waren er hier diverse opvallende emotionele hoogte- of dieptepunten. Het is maar net hoe je dat ziet, nietwaar beste Grollenaren? De voorzitter van de bomenwacht Oost Gelre en met nog wat meer aanverwante functies, Jaap Cannegieter, was verbolgen, zeer ontstemd. Jullie zullen zijn reactie in de Groenlose Gids ook gelezen hebben. Het ging daarbij om het gedeeltelijk illegaal kappen van bomen op de locatie Oldenhuis, het nieuwe woongebied in wording. De heer Cannegieter is meestal, als ik iets van hem lees, ontstemd. En dat is ook logisch want hij vecht voor behoud van bomen en juist daar gaat nogal eens onverwacht de bijl in, om het wat populair uit te drukken. Als je zoals hij een enorme betrokkenheid bij die bomen en de natuur hebt en er wordt maar zo rücksichtslos gekapt, dan zijn de rapen gaar. Ik denk dat hij ook een zekere machteloosheid voelt, want de sanctie op dit soort gekap is feitelijk marginaal. Ik weet niet of daar snel verandering in komt, maar toch denk ik dat zijn voortdurende oproep tot behoud van bomen, wel effect sorteert. Het is het ‘frappez toujours’ beginsel en wellicht komt er op termijn een betere regeling.

Iets vrolijkers nu, wat overigens ook begon met een in mineurstemming. De Grolse IJsmeesters - miene kamereu - konden geen schaatsorganisatie opzetten omdat ze aan een woud van voorschriften moesten voldoen. Onbegonnen werk dus; de Groenlose Gids bracht de kommernis van de ijsmannen in beeld. Maar de natuur hielp een handje: kort daarna was de gracht toch dé ijsbaan en leefden honderden en honderden Grollenaren en vanuit het buitengebied wellicht stiekem toegesnelde schaatsers zich uit op het donkere ijs in een paradijselijke omgeving. De koek- en zopietent moest nog even in de wachtkamer worden geparkeerd.

En dan was er nog zo’n hoogtepunt dat zich aanvankelijk ook als een enorm dieptepunt aandiende: het afgelasten van het carnaval. Ja, doar moj Grolle eigenluk neet met ankommen! Nee, maar de voorschriften zijn onverbiddelijk. Maar wat bedachten die dekselse Knunnekes? Ze lieten een soort buutavond zien, maar dan voor iedereen en je kon dan inloggen via YouTube. Ja, ik zeg dat nu zo gemakkelijk, maar zo gemakkelijk was dat nou ook weer niet. Zelfs voor mij was het niet eenvoudig, hoewel ik toch wijd en zijd bekend sta als een uitstekende technische kracht die alles wat ook maar iets met techniek of digitaliteit heeft te maken als het ware gewoon komt aanwaaien. Ik zei dan ook thuis dat ze moesten zorgen voor het randgebeuren - het uitpakken van het Knunnekes-pretpakket bijvoorbeeld - en ik zou dan zorgen dat de uitzending probleemloos werd ontvangen. Laat dat maar weer over aan deze jongen, riep ik iets te hard. Vooral dat woord ‘weer’ viel niet in goede aarde.

Ik keek even naar de code, glimlachte in mezelf en dacht: intussen een biertje erbij dan is het zeker klaar. Het resultaat was verrassend: er was geen resultaat. Het duurde niet lang of de wagens van diverse technische diensten parkeerden voor de deur en slimme jongens met vierkante ogen kwamen binnenstormen want er kon geen tijd meer worden verknoeid.

De uitzending is wel vandaag, riep een van huisgenoten nadrukkelijk. Het ging erom spannen. Weten jullie wat het rare is van deskundigen? Die stellen alsmaar vragen terwijl ik juist om antwoorden verlegen zit! Ook als er geen vraag is gesteld. Het werd een race tegen de klok; maar ineens was er verbinding. De Knunnekes kwamen duidelijk in beeld en een klok die aangaf: nog elf minuten te gaan. Nog een zee van tijd, zei ik. Prachtige uitzending.

Torenwachter