Thuiswerkpauze
AlgemeenThuiswerkpauze
“Het enige wat je hoeft te doen is kijken, sturen, trappen en remmen. Is dat nou zo moeilijk?”
Nieuwsgierig kijk ik over de rand van mijn dakterras naar het steegje beneden. Een jong stel met hun zoontje, zo te zien tijdens hun thuiswerkpauze.
“Sommige kinderen willen graag een fiets. Diego wil per se een blauw-met-gele fiets. Nou. Je hebt je blauw-met-gele fiets. En wat gebeurt er? Kom op. Voeten op die trappers.” “Maar ik vind het nog een beetje eng...,” pruilt Diego. “Hoe lang zijn we dit al aan het proberen? Je bent vier Diego. Vier! Alle kinderen van vier kunnen fietsen. Papa staat daarginds te wachten. Dus nu d’r op.” “Ja maar ik vind het nog een beetje moeilijk en die fiets gaat zo snel...” “Anders laat ik hem hier staan hoor. Ik zet die fiets gewoon hier neer en ik loop naar papa. Dan zoek je het maar uit.”
En mama loopt naar de hoek. “Ja maar... mámááá....” en dan breekt het jochie. Hij duwt zijn gezichtje in het portiek van mijn buren en huilt bittere tranen.
Niet alleen Diego breekt. Mijn hart ook. In duizend stukjes en ik zou hem zo wel in mijn armen willen nemen, sussend: “Je hoeft niet te fietsen schat. Als je zestien bent, koop ik een scootmobiel voor je. Met vier wielen.”
Ik denk aan mijn rijlessen op het Goddank afgesloten verkeersoefenterrein in Eindhoven. Honderd jaar geleden. Met slippende koppeling en in vliegende vaart, zo’n kilometer of twaalf per uur, probeerde ik met het angstzweet op mijn voorhoofd de rem te vinden. Vanuit de hoge veilige verkeerstoren op het circuit galmde de instructeur, voor alle deelnemers hoorbaar, dat Mirjam de ruitenwissers wel uit mocht doen. In dit prachtige weer. “HOE DAN, gladiool, ZEG DAN HOE!” vloekte ik terug.
Ach, wat heb ik met Diego te doen. In het steegje is papa inmiddels komen helpen. Hij houdt Diego stevig vast. “Goed zo. En goed kijken nu. KIJKEN wat je doet Diego!” Diego stapt af. Hij draait zich om.. “Ik heb toch tránen. Dan kan ik toch niet kíjken papa.”
Tevreden ga ik naar binnen.
Diego komt er wel.
