Frans en Annelies Peterman weer gelukkig achter de bar

GROENLO - Rimpels van zorgen staan niet meer in hun voorhoofd gegroefd. Geen bedrukte gezichten meer. Hun mondhoeken staan weer naar boven. Hun café bruist en leeft weer. Er wordt weer gebulderd van het lachen, de kassa rinkelt weer, de ondergrond waarop ze staan wordt weer stevig. “We kunnen gerust zeggen dat we in de coronaperiode de waarde van een huis aan geld hebben verloren.” Frans Peterman (63) aan de stamtafel van zijn levenswerk dat hij 41 jaar geleden overnam van André Frielink en samen met zijn Annelies (62) nu alweer 35 jaar runt. “We wilden afgelopen jaar ons caféjubileum en dat we 35 jaar getrouwd waren groots vieren maar door corona kwam dat er helaas niet van,” haalt Annelies de schouders op met een blik van ‘Het is niet anders.’ Tussen Frans en Annelies zit Monique Lensink (44), al sinds 1999 in dienst van het horecabedrijf. “Mijn moeder Anke werkte hier vroeger al en ik paste vanaf mijn dertiende al op Ellen en Anniek. Nu werkt mijn dochter Zoë ook al hier, helpen in de keuken.” Tezamen vormen ze een drie-eenheid en kijken ze terug op een moeilijke tijd, maar ook vooral positief vooruit naar de toekomst.

Verenigingscafé
“We zijn groot geworden door de verenigingen. We zijn echt een verenigingscafé,” typeert Annelies café De Kroon, in de volksmond Frielink. “De laatste 10 jaar richten we ons ook op jongeren, maar dat is een proces van lange adem,” vult Frans aan. “Het wil nooit zeggen dat als je iets wilt dat dat ook direct lukt. Dat is ook zo met speciaalbieren. Daar zijn we al vroeg mee begonnen. Dat is explosief gegroeid.” “En we hebben een grote vaste klantenkring. Van jong tot oud,” vult Annelies aan.

Voorgevoel
15 Maart 2020 staat in het geheugen gegrift van het drietal. “Dat was een klap in het gezicht,” begint Frans. “Die persconferentie was op een zondag. We hebben zondags een vast schema. Ik doe ’s morgens het café open, werk een paar uur, dan komt Annelies tot zes uur. Daarna neem ik het weer twee uurtjes over, kan Annelies even rusten en neemt zij het daarna weer over. Kregen we op de persconferentie om half zes te horen dat we om zes uur al dicht moesten. Annelies was net weg, heb ik haar gebeld ‘kom maar weer terug. Het is klaar!’ Ik doe zondags altijd de bestelling eruit van de drank. Ik had nog niets besteld want ik dacht al ‘dat gaat niet goed.’ Ik had al een heel apart gevoel. Foute boel. En dan krijg je het volgende; ‘Wat gaan we doen?’ ‘We gaan gewoon door’ hebben we gezegd. We gaan over nieuwe dingen nadenken, Monique kwam gewoon drie keer in de week schoonmaken of whatever, en veel praten met elkaar. Monique vroeg al een keer of ze ander werk moest gaan zoeken. Hebben we gezegd ‘nee, dat gaan we niet doen,’ want als we vandaag of morgen weer open mogen dan heb je personeel nodig. Als het haar ergens anders goed zou bevallen, dan zijn we haar kwijt. Dat zie je nu wel weer. Heel veel mensen die zijn gedetacheerd zijn nu weg uit de horeca.”

In de onderlinge praatsessies kwamen diverse ideeën op tafel. “Met name van Annelies en Monique. Ik ben meer de klusjesman,” lacht Frans. “Hebben we een aantal zaken in het café veranderd, ook het aanbod aan hapjes en eten uitgebreid.” “En Monique heeft een onlinecursus gevolgd bij Bierista en geleerd ‘hoptails’ maken,” steekt Annelies haar wijsvinger op. “Dat zijn cocktails van een likeurtje met ijs in een Grolsch speciaalbierglas, aangevuld met bier, een Weizen bijvoorbeeld,” legt Monique uit. “Een rietje erin en klaar. Ziet er mooi uit en erg lekker,” weet Annelies.

‘We kunnen
gerust zeggen
dat we in de
coronaperiode
‘een huis aan
geld’ hebben
verloren’

Gestrest
Het afgelopen jaar hebben ze gedrieën als zwaar en moeilijk ervaren. Niet alleen de volledige sluiting maar ook het spelen van politieagentje bij het naleven van de maatregelen. “Ik werd daar helemaal gestrest van,” bekent Annelies. “Dat was heel moeilijk. Gelukkig luisterden de mensen over het algemeen erg goed.” “Omdat alles eigendom is hebben we jaren gevochten voor onze zaak,” gaat Frans verder. “Dat geef je niet zo gemakkelijk op, dus je vecht je kapot. Al je eigen centjes druk je er maar in om overeind te blijven. Daarnaast moet je er rekening mee houden dat als je opengaat je geld moet hebben voor voorraad. We hebben altijd goed op ons winkeltje gepast, nooit geen gekke dingen gedaan. Dat merk je nu. Als we wat verdiend hadden dan stopten we het weer in de zaak. Dat hebben we jarenlang gedaan. Dat begint nu weer helemaal opnieuw. Dat is heel zuur.”

“Nu gaat het weer hartstikke goed,” is Annelies zichtbaar blij. “Na het weer opengaan van de horeca zat de loop er gelukkig direct weer in. Het was in het begin soms zelfs emotioneel. Mensen kwamen zelfs met bloemen en cadeaus binnen. ‘Welkom thuis’ stond erop. We hebben zelf een oranje-witte welkomstboog van ballonnen voor de ingang geplaatst met een bord ‘Mooi da’j d’r weer bunt’. Kregen we al de opmerking dat mensen niet naar binnen wilden omdat dat Lichtenvoordse kleuren zijn,” lacht Annelies. “Dat was natuurlijk voor het Nederlands elftal toen, maar wel leuk.”

Bezwaard
Ook Monique is weer in haar element. “Ik voelde me in het begin heel bezwaard omdat ik niets kon doen om geld in de kassa te brengen. We hebben de hele zaak van beneden tot in elke hoek weer een keer goed aangepakt. Ik heb me wel zorgen gemaakt over het café en Frans en Annelies. Nu maak je weer schoon en hangt er weer de lucht van een café dat draait. Weekenden vrij was een tijdje leuk maar ik merk nu weer dat als ik werk dat dit is wat ik wil. De eerste avond vond ik best wel emotioneel.”

Goede start
“Ik vind eigenlijk dat we best wel een goede start hebben gemaakt,” straalt Frans ook weer als vanouds. En dat na ook jaren van een mindere gezondheid. “Ik heb de spierziekte MG, heb een hartoperatie gehad in Nieuwegein, maar voel me ontzettend goed nu. De dokter heeft gezegd dat het zeker 5 jaar duurt voor je lichaam de ziekte accepteert. Dat is 2 juni 5 jaar geleden. Je kunt er niets aan doen, het overkomt je. Ik moet mezelf soms wel eens op de rem trappen. Ik ben soms heel fanatiek. Ik moet eerlijk zeggen dat ik op dat gebied ontzettend veel geluk gehad heb in mijn leven. Er zijn ook mensen die krijgen een diagnose en ‘het is klaar’. De specialisten hebben me dikwijls gezegd dat ik weer een engeltje op mijn schouders heb. Veel pech gehad maar ik kwam er altijd weer goed uit. Ik ben zielsgelukkig. Ik ga weer met heel veel plezier naar mijn kroeg. Dat is helemaal mijn ding. We wonen nu niet meer bij de zaak maar in de Lievelderstraat. Dat was een goede stap twee en een half jaar geleden. We zitten daar prachtig.”

Overheid
Hulp van de overheid kwam er maar het liep niet van een leien dakje. “Er was steun van de overheid maar we hebben de helft nog niet binnen. Krijg je een bericht dat het wel 16 weken kan duren omdat ze het systeem niet op orde hebben. We hebben Monique volledig doorbetaald. Dat geld moet je dan wel hebben anders ben je weg.”

Draaide de zaak na heropening enkele weken tot 22.00 uur, daarna twee weekenden tot sluitingstijd, sinds afgelopen weekend wederom dicht om middernacht in verband met het oplopen van de coronabesmettingen. “Erg jammer, maar ik ben al blij dat het niet volledig dicht is, dat we tot twaalf uur mogen.” “Het is allemaal heel erg moeilijk. Zo’n pandemie als dit heeft nog nooit iemand meegemaakt. Ga er maar aan staan om dan je land in goede banen te leiden. Dat is niet te doen. Ik heb heel veel respect voor iedereen die dat doen. Of het nu allemaal goed is wat ze gedaan hebben, dat doet er nu niet toe. Er zijn zeker fouten gemaakt.” Gedrieën kijken ze weer blij en positief vooruit. “Hartstikke zonnig,” roept Annelies. “We hebben er wel eens over gedacht het café te verkopen, maar dat doen we niet meer. We blijven vernieuwen en hebben de nodige ideeën.”