Afbeelding

Kijkjes van de Grolse Stadstoren

Opinie

De Torenwachter over de kracht en de inspiratie van het voorjaar

Zo, beste Grollenaren, de gemeenteraadsverkiezingen hebben we zo langzamerhand wel gehad. Nu gaan de gekozen dames en heren hopelijk zo snel mogelijk alle wensen, alle opties, alle doelstellingen en alle idealen omzetten in krachtdadige beslissingen en uitvoeringsplannen. En stiekem denk ik dan dat het maar te hopen is, dat ze met al die acties ook weer niet al te snel zijn. Dat we na 2 jaar bijvoorbeeld al horen: jongens, we zijn d'r door! We hebben alle doelstellingen gehaald. We gaan d'r even twee jaar tussenuit! We gaan met alle raadsleden en aanhang naar de Malediven en dat ze daar dan bij roepen: Of jullie hier intussen misschien toch nog naar de knoppen gaan is een andere zaak. Dat is jullie probleem! Wij hebben het af, wij vertoeven op de Malediven. Dat is dan wel een verrekte lang reces vind ik.

Maar nu wordt het voorjaar en dat is hele andere koek. Hoezeer onze maatschappij ook vertechnocratiseert en hoe ver we inmiddels ook van de natuur lijken af te staan, dat oergevoel van het voorjaar, van het nieuwe begin dat zit volgens deze eenvoudige Torenwachter wel zo diep in ons DNA opgeslagen, dat het altijd opnieuw opwelt.

Er vindt elk jaar opnieuw een explosie plaats van nieuwe inspiraties, nieuwe plannen, nieuwe doelstellingen en idealen. Eigenlijk kun je dat ook merken in de reclame. Ik weet ook wel, en jullie natuurlijk ook, dat we elke week op nieuwe dingen worden 'getrakteerd', op fantastische mogelijkheden eropuit te trekken en nieuwe zaken aan te schaffen, terwijl de vorige nieuwe zaken nog niets eens zijn afbetaald. 'Leef nu, betaal later', dat is zo ongeveer het adagium. Je zou natuurlijk kunnen zeggen dat we ons toch niet elke keer opnieuw moeten laten verleiden, laten overweldigen door die sluwe reclamecampagnes. Maar het zit wel diep in ons. Er is altijd opnieuw dadendrang; de mens zoekt toch steeds naar nieuwe mogelijkheden en het voorjaar is natuurlijk het moment waarop zich die behoeften in volle hevigheid openbaren.

Als ik een rijwielzaak had (wie moet dan de reparaties doen, Torenwachter?), als ik een rijwielzaak had dan zou ik vooral nu reclame maken en dat doen die jongens dan ook. Zelf kijk ik daar ademloos naar; het lekkere fietsen waarbij er in de reclame nooit sprake is van tegenwind, alleen maar wind mee. Dat ze met groot gemak en lachend en soepel fietsend vrolijk op weg gaan naar verleidelijke verten en heerlijke doelen. Dat wil ik dan ook, maar zit ik op de fiets dan werkt ineens alles tegen, vooral de wind, de regen, de afstand en de fiets zelf ook. Ik moet verdorie alles alleen doen! Nu ik die zinnen schrijf besef ik opeens dat ik eigenlijk altijd al reclamemaker had willen worden. Ja, daar is het nu te laat voor. Maar het is niet te laat om te beseffen dat al die reclame inspeelt op de stemming van de mens. En het voorjaar is zo'n moment. Het is een moment dat alles opnieuw ontspringt. En het mooie is dat dit toch steeds opnieuw in alle hevigheid gebeurt. Dat er een nieuwe bezieling ontstaat, dat we weer doelen hebben, anders dan de doelen van de raadsleden, meer eigen doelen.

En dat we dat zelf kunnen invullen, dat schept toch een enorme voldoening. Veel mooier dan de mooiste reclame. We etaleren ons zelf, dat doen ze ook in de etalages en zo, maar het zit eigenlijk in onszelf.

Mooi voorjaar gewenst.


Torenwachter

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant