Afbeelding

De Avonden

Opinie

De Avonden

Kerstverlichting aan een vlaggenstok verlicht het grote Niets; de suggestie van een boom. De dagen voor Kerst zijn dit jaar leger dan ooit. Donkerder ook. Of er licht aan het einde van de tunnel is, en wanneer we dat licht dan kunnen ontwaren, niemand die het weet.

De leerlinge staart verdrietig voor zich uit. Komend weekend nog één keertje sporten. Dan is het winterstop en lockdown tegelijk en is ook het laatste restje sociale leven voor een tijd voorbij. Weer de angst en weer de eenzaamheid. Geen café dus, geen stampende beat, geen gestolen zoen in een onverlichte steeg. Niets. Volwassen worden in isolement, een pandemie als belangrijkste herinnering aan de meest vormende tijd in je leven. De machteloosheid is voelbaar. Hoe geef ik haar hoop als ik het zelf niet heb?

‘De scholen moeten dicht, want het virus!’ ‘De scholen moeten open, want de leerachterstanden!’ ‘Vaccinatieplicht, want anders komen we hier nooit uit!’ ‘Geen vaccinatieplicht, want het recht op lichamelijke integriteit!’ ‘Een lockdown, want het virus!’ ‘Geen lockdown, want de ondernemers!’ ‘Vaccineer niet, want het middel is erger dan de kwaal!’

Ons houvast in tijden van een onzekere toekomst is de overtuiging van ons eigen gelijk. Het gelijk dat niet bestaat. Met de juiste woorden heeft iedereen altijd gelijk, en de ander altijd ongelijk. De waan van de dag duurt al twee jaar en is verstikkend. Het perspectief is verdwenen en gelijk hebben is het surrogaat. Een oorlog tussen spooklegers. Grote woorden, anonieme bedreigingen, bewuste leugens, bijtende spot. Zelfgenoegzaam peilen we de reacties. Hoe bozer de ander, hoe groter de erkenning.

Veel heb ik de leerling niet te bieden. Een goed gesprek over stress, een luisterend oor en wat organisatorische maatregelen om de druk te verlichten. De jaren kan ik haar niet teruggeven. Uitzicht op verbetering ook niet.

Bijna Kerstmis. Misschien moeten we het anders doen. Twee dagen lockdown. Niet tegen het virus maar tegen de gesprekken erover. Twee dagen geen cynische tweet, geen veroordeling van beleidsmakers, geen rondgepompte samenzwering, geen anonieme dreigementen, geen onderonsje over de weigerbuurman. Het virus zal er niet door verdwijnen. Maar heel misschien komt er perspectief voor in de plaats. Wat wil ik eigenlijk in het leven als het virus weg is? En wat als het onverhoopt mocht blijven? Die vragen zijn voor iedereen hetzelfde, in welke bubbel je ook leeft. De winkels zijn dicht. Leg dit jaar geen pakjes onder de boom maar geef elkaar aan de kerstdis perspectief cadeau.

De bieb blijft gelukkig open deze keer. Misschien moet ik de leerlinge aanraden De Avonden van Reve te lezen. Over Frits van Egters, een gestolen jeugd en hoe de dagen tussen Kerst en Oudjaarsavond vlak na de oorlog gevuld waren met angst en leegte; het grote Niets. Herkenning als het begin van de oplossing.


ivargierveld@hotmail.com

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant