Afbeelding

Groenlo kan niet meer stuk

Opinie

Groenlo kan niet meer stuk

Hoewel Groenlo menigmaal in de Tachtigjarige Oorlog door de Spanjaarden stuk is gegaan en ook nog eens door de legers van de Bisschop van Munster in 1572 vernield is, kan Groenlo bij mij echt niet meer stuk. Ik wist van Groenlo uit de vaderlandse geschiedenis, maar was er nooit eerder geweest. 

Mijn vriendin en ik fietsen om half negen in de morgen vanaf de Eibergseweg de brug op. We hadden al zo’n 20 km erop zitten. Ik stop op de brug om wat kleren te verwisselen. Daartoe moet ik mijn portemonnee en telefoon, die in mij fiets T-shirt zitten, bij gebrek aan tafel of bank, op de brug neerleggen. Even later fiets ik naar mijn vriendin die verderop in het park aan de singel een kop thee uit haar thermosfles heeft getoverd. Na deze pauze stappen we weer op om dwars door het centrum op weg naar Zeddam te gaan. 

In Lichtenvoorde was het zoeken naar hoe-nu-verder. “Zullen we hier een kop koffie nemen”, terwijl mijn hand in de lege achterzak van mijn fiets T-shirt belandt. Oei. Mijn telefoon en portemonnee liggen nog in Groenlo. Ineens zie ik ze weer liggen aan de zuidkant van de brug naast een houten spijl. Wat nu? 

Binnen een minuut had ik besloten om terug te fietsen. “Hier heb je mijn 06 nummer, dan kan je me bellen. Er is vast iemand die zijn/haar telefoon beschikbaar stelt , zodat je me op de hoogte kan brengen. En neem een kaart mee.”

Door de boerenacties was de rechte weg van Lichtenvoorde naar Groenlo ineens anders geworden. Had ik die kaart maar meegenomen, bedacht ik onderweg toen ik in Aalten terecht kwam. Die portemonnee en telefoon zullen er vast niet meer liggen. 

Nu maar hopen dat een eerlijke vinder ze naar het politiebureau heeft gebracht. Politiebureau? Politiebureau? Er is vast geen politiebureau meer in deze vestingstad. Het stadhuis dan. Of dat iemand ze heeft afgegeven aan het witte huis tegenover de brug. Ik dwing mezelf om niet na te denken over het feit dat alle pasjes, inclusief mijn net verlengde rijbewijs en geld uit mijn portemonnee verdwenen zijn. Al die gegevens op mijn telefoon duw ik met geweld uit mijn kop. 

Ha Lievelde. Ik zit goed. Nog even en ik passeer de aankondiging van het hoofdkwartier van Frederick Hendrick. Nu het laatste stuk. Kwam door de haast natuurlijk op de verkeerde plek terecht, wel via de Markt en langs de kerk, maar niet bij de basisschool Het Carillon, want daar zaten we in de buurt. Meer naar rechts. Ja daar de Maliebaan. Deed me de eerste keer al aan Utrecht denken. De brug. Ja de brug. Ik zie nog niets. Toch. Ja toch. Mijn portemonnee en daarbovenop ligt mijn telefoon gebroederlijk bij elkaar. Niet te geloven ze liggen er gewoon nog. 

Het is half elf. Voor het witte huis zitten een jongen met zijn meisje. Ik ga naar ze toe. “Ik moet even mijn hart luchten, mag dat?” “Tuurlijk” grijnst de jongen. “Meteen doen”, zegt het meisje dat me nieuwgierig aankijkt. Ik vertel wat mij is overkomen en eindig met de woorden: “In jullie dank alle inwoners van Groenlo, dat ze mijn spullen rustig hebben laten liggen.”


Ton Uijl
Leiden

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant