Afbeelding

Groenlose Gids

Opinie

Groenlose Gids

Ik liep langs onze nog immer fraai gesitueerde Wilhelminabank, beste toeristen, en op die bank zat een vrolijk ogend echtpaar.

Nu is dat ook niet zo vreemd want als je hier zit dan zit je goed en oog je vrolijk; zo simpel is het allemaal. De vrouw las in onze Groenlose Gids en meteen reageerde ik heel adequaat, wat een zeldzaamheid is zullen jullie zeggen en dat is ook zo. Leuk dat u onze Groenlose Gids leest, riep ik met misschien net iets te veel enthousiasme, maar toch. Ze keek op en begon te lachen. Dat doe ik altijd als ik ergens op vakantie ben, zit een beetje in mijn DNA. Ik kijk hoe ze zo’n plaatselijk krantje in elkaar zetten, welke systemen ze gebruiken, afijn een vorm van beroepsdeformatie zal ik maar zeggen en ze lachte opnieuw. Hoe vaak komt zo’n ding uit vroeg de man die zich ook in het gesprek begon te mengen. ‘Ding’, ‘ding’, riep ik; dit is een weekblad dat huis-aan-huis wordt verspreid en van elke 100 mensen lezen er 150 deze weekkrant, want de helft leest hem tweekeer. Is het dan zo moeilijk wat erin staat, vroeg de man en er krulde een lach om zijn gezicht. Niet moeilijk maar interessant riep ik; de Groenlose Gids neemt je mee naar andere oorden, vergroot de fantasie en zet mensen aan het denken. Maar het gesprek kreeg een onverwachte wending toen hij vertelde als redacteur van een groot landelijk opererend dagblad actief te zijn en zijn echtgenote ook.

Bent u zelf soms ook een redacteur vroeg hij. Ik vertelde dat het eigenlijk geen naam mocht hebben, slechts een kleine stukjesschrijver in het lokale blad die het moet hebben van bijzondere dingen om daar met veel moeite een nog bijna draaglijk verhaal van te kunnen maken. Na deze uiting van bescheidenheid begon hij over zijn leven als redacteur en zijn geschiedenis daarbij. Het leven van een redacteur van een groot landelijk dagblad oogt beroerder dan het ogenschijnlijk lijkt. De wurggreep van de commercie, de concurrentie, de noodzaak op tijd met eyeopeners te komen, alles kwam voorbij daar op de Wilhelminabank.

Zijn echtgenote kon dat aanvullen met ook al een verhaal waarbij je nou niet bepaald werd ondergedompeld in een successtory.

Het mooie was dat we met deze verhalen een gebied betraden dat doorgaans en zeker in vakantietijd zorgvuldig wordt gemeden; de meldingen van halve en hele mislukkingen en het terugbrengen van de werkelijkheid tot de ware proporties. Maar gaandeweg het gesprek kwam er ook een zekere gloed in hun betogen. Hier was sprake van journalisten die hun beroep als een roeping zien., Bij welke ‘beroepsgroep’ kwamen we die instelling vroeger vaker tegen?

Het werd een geweldige middag daar aan de Wilhelminabank. We vergaten de consumpties die daar trouwens ook niet waren. Ik kreeg een gratis inkijkje in de grote journalistieke redacties en zij kregen een indruk van de werkelijkheid van een weekkrant die gratis huis-aan-huis wordt verspreid. Kom daar bij een landelijke krant maar eens om!

Of de bezorging probleemloos verliep vroegen ze ook nog. Ik kon nog vertellen dat wij ooit een bezorger hadden die er ineens de brui aan gaf. Geen krant meer, geen woord meer, taal noch teken. Teneinde raad pakte ik de fiets en reed doelloos wat rond. Totdat ik plots onze bezorger in het struikgewas zag met de oorzaak van zijn verdwijning. Ze was echt heel mooi.

Of ik nog een column maakte over onze ontmoeting, zo vroeg het journalistenechtpaar zich af toen we afscheid namen.

Zeker zei ik, absoluut.

Die toezegging hebben jullie net gelezen.


Torenwachter

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant