Wonder

Wonder

Nu komkommertijd Nederland al een aantal zomers niet meer aandoet, moesten we hem zelf maar opzoeken. Geen betere plek daarvoor dan het erf van mijn moeder en haar man in Spanje. Dus togen we, met z’n vieren, vliegend over brandend Frankrijk, naar de Costa Blanca. Ik was toe aan vertraging. Het Nederland dat we achterlieten was in rep en roer, de aanblik intimiderend. Het maakte me steeds banger en steeds bozer. Afstand nemen dus.

Het duurde een paar dagen, maar toen won het goede boek het definitief van nu.nl en het blauwe vogeltje dat twitter heette was geen partij voor de aanblik van mijn dochter met een blauwe zeemeerminnenstaart in een kraakhelder zwembad en van mijn zoon die trots het resultaat van zijn net verworven zindelijkheid toonde. De raderen in mijn hoofd kwamen krakend en piepend tot stilstand. De tijd vervaagde en de wereld raakte op de achtergrond; de warme zomerzon, zwoele avonden, gelach en gespetter van kinderen, fijne gesprekken met dierbaren, goed eten en witte wijn bepaalden het rustige ritme van de dagen en nachten. Nieuws was er niet en dat was prima. Oké, ik werd nog een keer oom maar dat was meer de verwerkelijking van een voldongen feit dan dat het nieuws was. Goed nieuws hooguit. En dat mag altijd. Happy days.

Zo’n vakantie lijkt een tijdje eindeloos te duren maar op een gegeven moment hoor je op achtergrond de tijd toch weer zachtjes tikken. De papieren krant landt op ongeveer hetzelfde moment op uw deurmat als mijn vliegtuig op de landingsbaan. Ik ben niet echt benieuwd wat ik dan aantref. Maar vooralsnog ga ik gewoon uit van een wonder. Waarom niet? Misschien had het niets met mijn vakantie te maken dat ik tot rust kwam. Misschien was de tijd gewoon rijp en had iedereen genoeg van het gedoe. Als ik de kerktoren weer zie zijn alle toeslagenouders gecompenseerd, wonen hun kinderen weer thuis, worden Groningse huizen verstevigd, strijdt iedereen voor de toekomst van onze kinderen in plaats van voor z’n eigen hachie en zitten we om tafel. Als ik thuiskom geloven we geen onzin meer, zwijgt men waarover men niet spreken kan en dekt de vlag de lading.

Maar eerst het vliegtuig weer in en terug over brandend Frankrijk. Hoe kan dat toch, al dat vuur? Ach, het zal wel toeval zijn en vanzelf weer doven. Geen zorgen. Nu eerst naar huis. Op naar het wonder.

ivargierveld@hotmail.com