Topvoetbal

Het wereldkampioenschap voetbal, dat nu aan de gang is, valt niet te vergelijken met het niveau waarop ik ooit speelde, beste Grollenaren. In mijn tijd ging het toch allemaal wat soepeler; niet dat gestreste systeem en die totale ‘onthutstheid’ van nu als er eens een bal misgaat. Bij ons ging eigenlijk nooit een bal goed, alles ging juist mis. Het begon al met de opkomst van de spelers; er waren er meestal maar een stuk of acht en velen van ons wisten destijds niet eens dat een elftal uit 11 spelers bestond. Ook bij de tegenpartij dachten ze dat je met een man of acht al een behoorlijk elftal had. We hebben ooit een wedstrijd gespeeld met 12 man omdat door een miscommunicatie er zelfs reserves waren komen opdagen, waarom we niet gevraagd hadden en ook niet op hadden gerekend.

De scheids kwam er na een flink halfuur achter dat we met 12 man voetbalden. Dat was er een te veel. Er moest er een uit. Haal de slechtste er maar uit, riep hij ter aanmoediging. Maar dat was nu net het probleem: we hadden geen slechtste speler; we waren allemaal even slecht en juist dat schiep een band in het team. Ik moet zeggen dat ik toen een fel betoog heb gehouden tegen de scheidrechter en een term heb geïntroduceerd die later door deskundigen is overgenomen en nu in alle belangrijke besluiten en systemen gangbaar is. Ik ben daar tot op de dag van vandaag nog trots op; trotser zelfs dan op de prestaties op het veld zelf.

Ik zei tegen de scheids dat hij moest ‘middelen’; hij moest inzien dat wij meestal met minder dan elf man voetbalden. Maar heel af en toe met een team van meer dan elf man op het veld kwamen. Maar gemiddeld was dat maximaal elf wat in termen van het voetbal toch als een alleszins aanvaardbaar aantal kon worden beschouwd, nietwaar?

Ik heb helemaal geen middelen, riep hij bijna wanhopig. Daarom floot hij ook om de financiële eindjes aan elkaar te kunnen knopen. Dan köj beter ne krantenwijk nemmen, riep een medespeler. Toen ging het dus mis met het woord ‘middelen’, maar later is dat woord overgenomen bij het bereiken van deals en bijvoorbeeld ook bij de pensioenfondsen, waar steeds volop wordt gemiddeld enzovoort. Maar dat ‘unieke’ woord is op een druilerige en herfstige zondagmorgen ergens tussen Lichtenvoorde en Mariënvelde waar we ons toen ophielden tot stand gekomen.

De discussie liep daar, zo herinner ik me, zo hoog op dat ik van het veld werd gestuurd, wat betekende dat de scheids toch daarmee zijn doel van elf man bereikte. Dat is waar.

Dit conflict op wereldniveau had nog een klein staartje. Wegens een vorm van insubordinatie (niemand wist wat dat was) zou ik worden geschorst. Maar onze aanvoerder gaf een naam op van iemand die helemaal niet meedeed en ook nooit zou meedoen vanwege uitzonderlijk weinig talent. Hij was zelfs te slecht voor ons team. Die man werd zes wedstrijden geschorst en kwam verhaal halen bij onze aanvoerder. Ik heb helemaal niet meegedaan, jammerde hij. Dan haj ook moar met motten doon zei de aanvoerder.

Wij hebben daarna onze tocht langs drassige en slechte velden voortgezet en speelden uit veiligheidsoverwegingen toen altijd met minder dan elf man. Kampioen zijn we nooit geworden. Ik kan me ook niet herinneren ooit een lijstje te hebben gezien waar we dan wel stonden in de rangorde. Maar ‘middelen’ is mijn woord. Als jullie ooit horen dat een professor dat heeft uitgevonden is dat kul. Nee, ergens tussen Lichtenvoorde en Mariënvelde.

Torenwachter