Sporthal

Een van de opvallendste berichten hier, beste Grollenaren, een van de opvallendste berichten de afgelopen week, ging over de sporthal. Over de bestaande sporthal en dat in vergelijking met de nieuwe sporthal waarvan de komst haar schaduwen al vooruitwerpt.

Het is jullie in hoofdlijnen natuurlijk wel bekend: we krijgen een nieuwe sporthal in de buurt van het Marianum en daarvoor is er ook een samenwerking met deze school geregeld. De sportvoorziening moet natuurlijk voldoen aan nieuwe inzichten en eisen. Clear. Als ik het allemaal goed begrijp vinden straks diverse sportclubs die nu in de oude sporthal zijn gehuisvest onderdak in de nieuwe. Dat is tenminste allemaal al enkele jaren geleden overeengekomen. Tot zover niks aan de hand dus, totdat die clubs vorige week ineens bekend maakten spijt te hebben van die overeenkomst. Het is net als bij een huwelijkssluiting; je zegt in opperste gelukzaligheid, onder het toeziend oog van de genodigden, ‘ja ik wil’ maar later realiseer je je dat je misschien beter had kunnen zeggen ‘nee ik wil niet’. Dubbele ontkenning. Maar dan is het kwaad al geschied.

De clubs hebben spijt omdat ze vrezen de sociale contacten die zo heerlijk ontstaan na afloop van het sporten in het sportcafé te gaan missen. Ik las ook nog de term ‘sportboulevard’. Tot nu toe kende ik alleen het fenomeen ‘woonboulevard’ maar we hebben dus nog veel meer boulevards in huis. De clubs hebben dus spijt en op zich kan ik me dat best voorstellen. Ik zie het zo voor me ontstaan. Ze hebben die overeenkomst destijds getekend en gingen toen weer over tot de orde van de dag. Gezellig na het sporten in het sportcafé verblijvend en dan zegt iemand: wie mot ooit noar dee andere sporthal. Oh reageert er een wanneer was dat ook alweer. In zo’n sfeer ontstaan zinnen die ervan uitgaan dat de gemeente heel traag is. Daar hoor je voorlopig niks meer van en gaandeweg gaat het idee postvatten dat die nieuwe sporthal er eigenlijk wel nooit zal komen, want van de meeste gemeentelijke plannen komt niks terecht. De gemeente zegt wel meer, ze doen maar.

Dat is het moment waarop de grapjas in beeld komt die een fraai inkijkje geeft in het uiterst traag acteren van een overheidslichaam. Hij verhaalt van zijn sollicitatie naar een baan bij de gemeente. Hij kreeg een bevestiging dat zijn sollicitatiebrief in goede orde was ontvangen, maar met de aantekening dat hij toch nog vrij jong was voor deze uitdagende functie. De grapjas pauzeert hier even om het gewicht van zijn zinnen goed te laten overkomen, neemt een slok en hervat daarna zijn grappige verhaal.

Na die bevestigingsbrief van de gemeente hoort hij niks meer. Er gaan maanden en jaren voorbij, maar geen antwoord van de gemeente. De sollicitatieprocedure loopt dus nog steeds. Uiteindelijk bereikt hem na een klein decennium een brief van het overheidsorgaan waarin wordt medegedeeld dat de keuze niet op hem gevallen is. De reden daarvoor is dat voor deze nog steeds uitdagende functie iemand nodig is die toekomstgericht kan werken en gezien zijn al wat gevorderde leeftijd ligt dat bij hem niet meer zo voor de hand.

De grapjas heeft de lachers op zijn hand en heeft de gemeente nog verder naar de achtergrond en naar het land van de vergetenen verdreven. Maar ineens komt de werkelijkheid weer in beeld, evenals de gemeente zelf. Het is zoiets als zalig vertoeven in je eigen man cave totdat de werkelijkheid weer aan de deur klopt.

Akkoord gegaan, getekend, vastgenageld, vastgelegd, onweerlegbaar. Dat lijkt me voor hen de bittere conclusie.

Torenwachter