Afbeelding

Doortrekken en weg ermee

Opinie

‘DeeVeeDee, op de plee, doortrekken en weg ermee’. Bijna veertig jaar geleden, tijdens het jaarlijkse schoolvoetbaltoernooi probeerden onze klasgenootjes van de Willibrordusschool uit volle borst de spelertjes van de Deken van Damschool uit het veld te slaan. Voetbal is oorlog. De woorden van Rinus Michels weerklonken in onze jeugdige pogingen de tegenstander te intimideren. En niet zonder succes. We wonnen het toernooi.

Het is verkiezingsdag en ik zweef weer eens. Ik heb er inmiddels behoorlijk wat stembusgangen op zitten en heb er nog nooit eentje gemist. Democratie is een kwetsbaar systeem en als je haar niet met liefde en respect behandelt, gaat ze stuk. Op weg naar het stemlokaal zal ik waarschijnlijk een liedje in mijn hoofd hebben en denk ik, zoals wel vaker, even terug aan 2017.

In Amerika had de jarenlange politieke verwaarlozing van gewone mensen al gezorgd voor een president die de teleurstelling handig had weten om te smeden tot complotwaanzin en haat. Diezelfde golf van gekte had ook Nederland bereikt waar een pseudo-intellectueel een politieke carrière zocht. Die vond hij door in te hakken op de fundamenten van onze democratie en onze beschaving. Ik, een anonieme docent, werd een van zijn vele slachtoffers. Ik werd belaagd en bedreigd door een woedende menigte die zich liet opjutten door de grote leider. Vooral, maar niet alleen, online. Het doel: angst zaaien. De boodschap: hou je koest, anders ben je van ons. Het werd zo erg dat er beveiliging was op plekken waar ik moest zijn.

Het kostte me jaren om mezelf als docent opnieuw uit te vinden. Jaren om me weer veilig te voelen en ik leerlingen weer kon laten groeien en laten ervaren dat kennis, begrip, respect en nuance nodig zijn om succesvol samen te leven. Sinds 2017, en in een maatschappij waarin mensen elkaar steeds meer de maat nemen en wantrouwen staat die veiligheid constant onder druk.

De jaren 80 was een fijn decennium om jong te zijn. Oké, ik lag wakker van de koude oorlog maar verder was het leven goed. Wist ik veel dat de Gouden Standaard was losgelaten zodat ons geldsysteem een religie werd. Ook wist ik niet dat de club van Rome al had gewaarschuwd voor de gevolgen van onze olieverslaving, of dat in de krant al berichten stonden over de consequenties van te veel stikstof voor onze leefomgeving. Ik was er te jong voor en beleidsmakers wisten dat ze nog enkele tientallen jaren hun kop in het zand konden steken voordat deze tikkende tijdbommen af zouden gaan. Dus niemand maakte zich druk en wij voetbalden en zongen liedjes over andere scholen.

Enkele decennia zijn er nu voorbij en de bommen ontploffen een voor een. Meer dan hier en daar een noodverbandje wordt er niet gelegd. Nieuwe partijen ruiken het angstzweet van een losgeslagen bevolking in een overgangstijd. Lobbyclubs bepalen de politieke agenda’s en electoraal opportunisme heeft het laatste restje toekomstvisie overwoekerd. De inflatie is torenhoog, bedreiging en intimidatie zijn de norm en de waarheid is geslachtofferd. Politiek is oorlog.

En ik loop, al zwevend, naar de stembus met een liedje in mijn hoofd. Een liedje van veertig jaar geleden. Op de plek van DeeVeeDee vul ik alle hierop rijmende drieletterpartijen in. Het is een verloren strijd misschien maar ik grijp iedere democratische mogelijkheid aan om mijn kinderen later een fijne leefomgeving te bieden in een samenleving die misschien nog zijn wonden likt, maar wel netjes verbonden is. Ik weet niet waarop ik wél moet stemmen maar wel waarop in ieder geval niet.

… op de plee, doortrekken en weg ermee.


ivargierveld@hotmail.com

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant