Gemeentepolitiek

Gemeentepolitiek

Het is op dit moment zo dat het landelijk voortdurend over politiek gaat, beste Grollenaren. En de snelheid waarmee de politieke problemen in Den Haag worden opgelost, houdt ongeveer gelijk tred met de snelheid waarmee hier het terrein rond de Muziekkoepel wordt aangepast, om eens een (on)aardig statement te maken. De gemeentepolitiek is overigens niet zo dwingend in beeld en daarom was het wel aardig de afgelopen week in de Groenlose Gids te kunnen lezen, dat er toch enige beweging ontstaat bij de politieke partijen hier als aanloop naar de raadsverkiezingen van volgend voorjaar. Door de coronaproblematiek zijn er al een hele tijd geen gemeentelijke vergaderingen waar je naar toe kunt en dat bevordert de aantrekkelijkheid van die bijeenkomsten nou niet echt.

Alles gaat digitaal en je komt dan onvermijdelijk in een soort surrealistische wereld terecht. De belangstelling voor de gemeentelijke politiek is er sinds de laatste herindeling ook niet bepaald interessanter op geworden voor de gewone burger. Ze trekken bij de gemeente niet echt volle zalen, om het eens populair te zeggen.

Het is ook onvermijdelijk dat de afstand tussen bestuur en burger groter wordt als je de gemeenten groter maakt. Wat er nu bijvoorbeeld in Mariënvelde gebeurt is nou niet echt interessant voor Groenlo en omgekeerd zal ze het in Vragender een biet zijn of de Muziekkoepel er hier vervallen bij staat. Zo ongeveer. De meeste burgers komen niet vaak met de gemeentelijke overheid in aanraking; het beperkt zich doorgaans tot de vraag of het huisvuil volgens de vastgestelde tijden wordt opgehaald of tot aanvragen van een verplicht document. De gemeente wordt dan steeds meer een abstractie. Maar het is intussen wel verdomd belangrijk wat die jongens en meisjes op die gemeentehuizen en in die vergaderzalen allemaal uitdenken, uitvogelen, bij elkaar fantaseren en proberen vast te leggen in ordentelijke strategieën, richtlijnen enzovoort. Het gaat uiteindelijk wel ergens over.

Het is ook vaak zo dat het ogenschijnlijk abstracte zaken zijn en dus niet erg relevant voor de burger, maar ineens wordt dat omgezet in kloek beleid en pas dan wordt het zichtbaar en tastbaar en zijn de rapen soms gaar. Maar dan is er al wel een heel voortraject afgelegd en loop je mopperend achter de feiten aan.

Ik moest daaraan ook denken toen enkele maanden geleden het bericht verscheen dat de Twenteroute een grote bocht moet maken om de auto’s door te de verhogen snelheid letterlijk in de baan te houden. Het halve recreatiepark zou moeten verdwijnen, maar tot mijn stomme verbazing is daar eigenlijk door de burgers nauwelijks op gereageerd. Dat is zo’n gevaar van een beleid dat zich gaat ontwikkelen maar waar het door de abstractie (nog) geen podium krijgt.

De megavergister was denk ik ook zo’n voorbeeld.

De kunst is dus om het beleid zichtbaar te maken, sneller te concretiseren, waarbij ik ook denk aan onze energieprojecten. Aanvankelijk toch een wat ver-van-het-bed-model, maar wel met verstrekkende gevolgen; dat zie je bijvoorbeeld met de zonnepanelen op landbouwgronden en het hevige verzet daar nu tegen.

Goed dat er mensen zijn die de politiek in willen, die zich kandideren, al is de terugtrekking soms bijna net zo snel als de aanmelding. Het is te hopen dat we weer energieke mensen krijgen die in het openbaar bestuur willen. Want het gaat uiteindelijk natuurlijk wel ergens over.

Ik hoop dat het straks een mooie verkiezingsstrijd wordt waarbij wat te kiezen valt en waarbij tevens de gemeente zichtbaarder wordt. Dat zal niet meevallen vanwege de grootte ervan, maar misschien bedenken ze wat nieuws. Er lijkt weer leven te zitten in de politieke brouwerij.

Torenwachter