Lentejeukjes en kriebeltjes
De paus heeft zijn zegen weer gegeven op Eerste Paasdag. Urbi, voor de grote kernen. En orbi, voor de kerkdorpen, buurtschappen, het buitengebied en de rest van de wereld. Dus we kunnen er in Oost Gelre weer een tijd tegen. Door papa Frans, die het binnen het systeem behoorlijk doet. Maar hij zou niet in het Nederlands voor de bloemen bedankt hebben. Dat maakt ons in Oost Gelre niet zoveel uit maar het is een beetje sneu voor de kwekers in het Westland en zo.
Op Tweede Paasdag gaan blijkbaar nogal wat mensen naar het tuincentrum of de woonboulevard, bijvoorbeeld naar die bekende Zweedse gigant. Ik kan me er geen voorstelling van maken. Weinig dingen lijken me erger dan tussen allerlei mensen door een winkel te schuifelen, met verwende jengelkinderen, en dat in een winkel die gewoon zes of zeven dagen per week open is.
Ik heb natuurlijk makkelijk praten, als freelancer kan ik gewoon op bijvoorbeeld donderdagmorgen naar een Zweedse meubelgigant of een Griekse bloemschikkerij.
Ook erg met Pasen: vechtpartijen in zo'n vreetschuur waar je voor een paar tientjes een paar uur onbeperkt kunt eten. Niet in Oost Gelre, zelfs niet in Winterswijk, maar verder weg in Nederland. Vechtende sportschooltokkies die ruzie hadden om het laatste kippenboutje. Nog net geen vakantie vierende Russen, want ze hadden kinderen die Britney en Brain (met ai) heten.
Niks voor mij, dat soort etablissementen. Ik wil met dichters in een Parijs' café zitten. Een espresso en daarna een klein absintje. En dan weer een stukje schrijven.
Op Tweede Paasdag heb ik lekker uitgebuikt van Eerste Paasdag. Want dat was weer een zittende optocht van drankjes en hapjes en daartussenin tussendoortjes. Niet in een vreetschuur, maar bij vrienden van Facebook. We vonden het na 3 jaar elkaars berichten liken wel eens leuk om mekaar persoonlijk te ontmoeten.
Ik had eigenlijk naar een paasvuur moeten gaan, gewoon vergeten. De geesten van de winter verdrijven. Maar ik heb er niet aan gedacht. Ik moet er ook te ver voor rijden, minstens een paar kilometer. Te ver voor een fikkie.
Wel lekker warm, want het was te koud in het paasweekend. Geen weer om buiten te zitten en ook niet om boven op een bult buiten te hangen met alleen een lendendoek om.
Gevoelsmatig is het nu echt voorjaar. 's Morgens hoor ik de vogels, dezelfde die ik vroeger altijd gehoord heb, zo voelt het. Het zijn natuurlijk andere exemplaren van dezelfde soorten, want zo oud worden vogels niet. Maar ze klinken als vroeger, toen de wereld nog ver was en ik niet logisch hoefde te zijn.
Komend weekend (misschien wel als u dit leest) is het echt mooi weer. Met zon waardoor winterdepressietjes verdwijnen en het Achterhoekse landschap nog fotogenieker wordt. Waardoor je op een terras kunt zitten. Niet in een korte broek, sommige mensen slaan direct zo door. En dan die namen van die kinderen hè. Wat is er mis met Gijs of Gait of Frank?