Can I Come Over?
Marleen begint aan reis van een jaar
Daar zit ik dan. Iedereen om mij heen lacht en ik maak een foto van mezelf. Het is zondagavond en de kamer zit vol familie. 24 uur voor vertrek. Van mijn broer kreeg ik net een vliegennet cadeau, dat je over je hoofd trekt. Ik zie eruit als een gestoorde imker en maak een selfie. Schijnbaar barst het van het ongedierte in the Outback van Australië, dus ik pak hem toch maar in mijn koffer die ik nog snel even weeg: 18 kilo geeft het display weer. Ik vind het knap van mezelf. Van deze spullen moet ik namelijk een jaar leven.
Tekst en foto's: Marleen Hoftijzer
Of misschien wel meer dan een jaar. Echt een plan heb ik niet gemaakt voor deze reis. Alleen de vlucht naar Bangkok is geboekt. Tijdens deze reis wil ik uitzoeken of ik in Nederland wil blijven wonen of niet. En of ik me wil gaan settelen….of niet. Het bekende dertigersdilemma.
Op diezelfde zondagavond kreeg ik een geld-envelopje van opa. "Alvast voor je dertigste verjaardag", zegt oma en ik krijg er drie kussen bij. "Je weet dat ik over zes maanden pas jarig ben hé", lach ik terug. Tijd genoeg om me voor te bereiden op DÉ verjaardag.
Ik zwaai mijn ouders uit en 15 uur later stap ik het vliegtuig uit. Een groot bord verwelkomt me op Bangkok Airport. Een paar dagen eerder ontving ik een bericht van Lillie. Ze had mijn oproep gezien en wilde me graag hosten. We spreken af op het station en nog geen vijf minuten later breekt het wieltje van mijn koffer af. Nou dat begint lekker. We moeten verder met de taxi en even later komen we aan bij haar studentencomplex. Lillie volgt een studie engineering en kreeg daardoor recht om dit appartement te huren samen met een studiegenoot. We zitten middenin het centrum. Het is echt een meisjeskamer vol met knuffels. Er staan twee bedden, een bureau en een tv-meubel. Geen bank. "Zelfs al zouden we een bank hebben, dan zit ik nog op de grond. Dat zit gewoonweg in onze cultuur", vertelt Lillie. Een keuken zit er niet bij. Als student eet je altijd streetfood. Een maaltijd kost dan ook nog geen euro.
Direct de eerste avond duiken we de kroeg in de bekende Khao San Road. Het cliché is waar. Blanke mannen die achter de Thaise vrouwtjes aan zitten. De vreemdste insecten kun je er eten en de transgenders en ladyboys zijn niet op één hand te tellen. Na een toiletbezoek word je nek even gekraakt. Daar stond ik toch wel het meest van te kijken. Gezellig is deze straat wel. De eerste twee dagen zie ik geen daglicht en trekken we de nachten door. Ach, dat is ook een manier om van mijn jetlag af te komen.
