De Torenwachter: gemeente maakt de stoutste dromen waar!
Ik had het niet durven dromen, beste Grollenaren. Echt niet, maar de stoutste dromen die ik had over de gemeente Oost Gelre zijn uitgekomen. Ik kan ze wel in mijn armen sluiten, knuffelen en wat al niet meer. Fantastisch gewoon, hiep, hiep hoera. Ze hebben in december gewoon een halve dag het gemeentehuis dicht gedaan. Op slot. Niemand kon er in, maar gelukkig wel uit. De ambtenaren naar huis, geen hond telefonisch meer bereikbaar. Heerlijk! Een droomscenario. Er was landelijk de code rood afgegeven (weeralarm) en dus moesten de ambtenaren snel een veilig heenkomen zoeken. En dan ga je op huis an. Helemaal niet van: en we gaan nog niet naar huis, nog lange niet. Zeker wel, meteen wegwezen. Hebt u er trouwens iemand over horen klagen? Ik heb toch de laatste weken in heel wat kroegen gezeten, maar het potdichte gemeentehuis leidde niet tot paniek. Er ontstonden zelfs alleen maar steeds vrolijker mensen. De een had de gemeente geschreven dat hij zonder tegenbericht aannam dat ze akkoord gingen met de enorme verbouwing van zijn woonhuis tot een kleine kilometer over de rooilijn. Hij had niks gehoord, geen enkel tegenbericht. Bouwen dus en een rondje voor de hele tent.
De ander had geen geld om de belasting te betalen, dat had- ie ook gezegd en daar werd blijkbaar stilzwijgend mee ingestemd. Toppie, aan zo'n gemeente heb je wat. Maar uiteindelijk waren er dan een paar raadsleden die d'r kwaad van spraken. De rest blijkbaar niet, maar die rest was het misschien niet opgevallen dat het gemeentehuis daar op die middag leeg stond te zijn.
Dat kwaad zijn vond ik eigenlijk wel een beetje kinderachtig. Kijk eens aan, het gemeentebestuur toonde zich even een hele goede werkgever met oog voor de noden van haar medewerkers die ver van het gemeentehuis wonen en in diepe duisternis en door hoge sneeuwbergen en met een stormachtige wind tegen na een lange werkdag ook nog eens schaatsend en slippend en met gevaar voor eigen leven hun voordeur moesten zien te bereiken. Mag je dan misschien één keer die werknemers ter wille zijn, ja? Mag je misschien in een noodsituatie even verder gaan dan de in beton gegoten ambtelijke voorschriften daarover vermelden? Is het dan verdorie zo erg dat toevallig een keer het gemeentehuis niet telefonisch bereikbaar is? Hele dagen kun je de gemeente bellen en vrolijke, keurige en aimabele telefonistes, receptionisten en aankomende telefoonmanagers willen je begroeten, adviseren en naar gezwets luisteren en doorverbinden, afspraken maken en alles minutieus vastleggen. Maar dan bellen de mensen gewoon niet. Die denken: laten ze het zelf maar uitzoeken bij die gemeente. En dan zoekt de gemeente het een keer zelf uit en dan is het weer niet goed! Maar als eens in de honderd jaar de gemeente even een paar uur uitvalt - om moverende, zeer moverende reden - dan moeten ze ineens op dat tijdstip wel allemaal bellen.
Nou, daar kan ik me echt mateloos aan ergeren, echt mateloos. Het doet me denken aan die krantenjongen die elke dag zeer trouw de krant in de bus stopt, terwijl de twee chagrijnen die er wonen nooit in die krant kijken. Maar dan heeft die jongen op een dag een droom van een meisje ontmoet en hij denkt: die krant aan de kant en in het ledikant en dan begint zo'n tweepaar meteen te zeuren en te jeremiëren dat ze de krant nooit ontvangen en willen geld terug.
Een beetje meer begrip voor elkaar en dan het hele jaar.
Torenwachter