Sjoukje
Het is niet alleen dat ik het van mij af wil schrijven en u als lezer er mogelijk een dienst mee bewijs, maar ik denk dat ik het kan en mag zeggen. Het is bij iedereen van ons spijkerhard binnen gekomen, het dreunt nog steeds door en het zal ook door blijven dreunen. In Groenlo, in Lichtenvoorde en dat in geheel Oost Gelre. De plotselinge dood van een kind, een fataal moment in het holst van de nacht van vrijdag 2 op zaterdag 3 maart 2018. Een overval op in dit geval het mooie en lieve 14-jarige meisje met die prachtige naam Sjoukje.
Het is donderdagavond 8 maart. In de Calixtusbasiliek in Groenlo staren ontroerde mensen, van jong tot oud, minuten lang voor zich uit. Meegekomen, geëmotioneerde kinderen worden getroost door hun ouders, huilende vriendinnen alsmede school- en klasgenoten van Sjoukje krijgen een troostende arm om de schouder. Omdat zelfs een grote kerk als deze voor een dergelijke indrukwekkende herdenking te klein is, heeft de naburige locatie City Lido de deuren opengezet om iedereen een plaats te kunnen bieden. Tientallen, nee honderden, nee enkele duizenden mensen rouwen om de dood, het verlies van Sjoukje. De dochter van, het zusje van, het kleinkind van, het nichtje van, de vriendin van, de klasgenote van… Nee veel meer, Sjoukje is verworden tot het meisje van het jaar, het meisje van het gehele volk en dat van ons allemaal.
Wij delen met elkaar één en dezelfde mening wanneer ik stel dat het in strijd is met iedere vorm van rechtvaardigheid. Het leven van een enthousiast en levenslustig kind stopt op een moment dat naar onze begrippen hetzelfde leven nog lang niet klaar is. Als jongvolwassen meisje stond Sjoukje aan het begin van haar leven. Haar plotselinge heengaan is nog weer eens de bevestiging van het ergste dat je als vader en moeder kan overkomen: het missen van je kind, je eigen kind als gevolg van de dood. Immers voor ouders zijn kinderen hun toekomst. Je volgt het groeien, het zich ontwikkelen van baby, peuter, kleuter, schoolkind naar tiener en jongvolwassene. Elke levensfase brengt een volgende, uitdagende en tevens kostbare stap met zich mee. Als ouder deel je op ieder moment van de dag in het geluk en het verdriet van je kind. En ook al is je kind lang en breed volwassen en staat het op eigen benen, het blijft altijd jouw kind. Ik weet het, het is een open deur, maar het is helemaal in strijd met de natuur dat een kind eerder dood gaat dan zijn of haar ouders. De dood van een kind is voor ouders daarom de moeilijkste ervaring om te verwerken, laat staan te accepteren. Het verlies van dochter Sjoukje voelt daarom als onlogisch, oneerlijk en onaanvaardbaar.
De impact van het afscheid afgelopen donderdagavond was derhalve immens groot. Een afscheid dat door iedereen beleefd en gevoeld werd als zeer indrukwekkend en hartverscheurend. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar ondanks het grote verdriet ben ik blij voor Sjoukje. Want de aanwezigheid van zoveel meelevende mensen, waaronder honderden leeftijdsgenoten, de overweldigende zee aan kleurrijke bloemen en bovenal de indrukwekkende woorden van directe familieleden, vrienden en anderen, hebben ertoe bijgedragen dat Sjoukje voor altijd de 'in een ijskoude nacht' zo maar weggevlogen mooiste vlinder blijft, alsmede het bruisende, spontane en lieve meisje.
Het prachtige lied 'Angels' van Robbie Williams symboliseerde voor mij daarbij de voorbeeldige gemeenschapszin die er gelukkig nog in niet te verzamelen woorden aanwezig is in plaatsen als Groenlo en Lichtenvoorde. En juist dit laatste is voor alle nabestaanden een belangrijk medicijn om het grote gemis te kunnen verwerken. Iets om te koesteren, iets om heel trots op te zijn!
Reacties/tips:
delibero@achterhoeknieuws.nl
Deze column is geplaatst met instemming van de familie Steentjes.