Groep 7 Willibrordus begaan met Nina en haar lotgenootjes
Vervolg van de voorpagina
Gastles
Vrijdag 13 april komt Ingrid Olthof in de klas vertellen over Nina en de naar haar vernoemde Stichting. Het is in meerdere opzichten zeer bijzonder voor haar. "Ik woon al jaren in Winterswijk met mijn gezin maar ik kom van oorsprong uit Voor-Beltrum en heb zelf op deze school gezeten", vertelt Ingrid, meisjesnaam te Vruchte. "Het is nog precies hetzelfde allemaal", constateert ze direct bij binnenkomst al. Ze verheugt zich op de gastles bij haar zus in de klas. "Ik vind het fijn om over Nina te mogen vertellen. Hoe verdrietig de aanleiding ook is, het heeft me ook al veel opgeleverd. Veel nieuwe mensen ontmoet en je ziet de goedheid van veel mensen die je graag willen helpen."
'Regenboog-alert'
Ze vertelt als een trotse moeder 'luchtig' over Nina, 'gewoon' een zelfde doorsneemeisje als de meisjes in de klas waar ze nu over Nina vertelt. "Als jullie het op een gegeven moment te moeilijk vinden om allemaal te horen, of je wilt de klas uit, dan mag dat hoor", vertelt ze de leerlingen die echter een en al oor zijn. Op een enkeling na die even de klas uit gaat om een plas te doen, blijft iedereen zitten. De kinderen zijn oprecht geïnteresseerd en mogen na afloop vragen stellen. "Vraag maar wat je wilt. Geen enkele vraag is raar", spreekt de zelf basisschooldocente zijnde de leerlingen toe. Confronterende vragen volgen, maar aandoenlijk tegelijk, omdat ze uit een kinderbrein komen. "Hoe voelt het als je weet dat straks je dochter er niet meer is?" vraagt een meisje oprecht. "Dat is een heel naar gevoel. Je bent verscheurd van verdriet. Het is een verdrietig verhaal, maar als je iets kunt doen, dan helpt dat nu", antwoordt Ingrid. "Heb je dingen met Nina gedaan die je anders niet met haar gedaan zou hebben?" vraagt een ander. "Nina was natuurlijk ook nog maar een jong meisje, maar ze praatte soms als een volwassen mens, want je besprak met haar ook haar herinneringsviering, zoals wij dat noemden. Ook vroeg ik haar of ze wist waar ze naar toe zou gaan als ze niet meer bij ons zou zijn. Dan konden we daar namelijk afspreken als ik ook een keer dood zou gaan als ik oud ben. Daar mocht ze over nadenken. Na een paar dagen wist ze het. 'Mam, ik zit dan achter de regenboog.' Dat was dus afgesproken. Toen Nina net overleden was zat ik met onze zoon Siem buiten en zagen we dat de lucht heel raar was. Zegt Siem 'eigenlijk zou er nu een regenboog moeten komen.' Tien minuten later roept Siem me keihard. 'Kijk mam, een regenboog!' Iedere keer als we een regenboog zien, zeggen we 'kijk, een groet of een knipoog van Nina.' We vertelden het aan mensen. Iedere keer als zij een regenboog zien sturen ze ons er een foto van en zeggen we, kijk weer 'een regenboog-alert.' Fijn om te weten dat er dan ergens weer mensen even aan Nina denken."
Dan steekt een meisje de vinger op met een opmerking die een dikke brok doet wegslikken. "Ik vind het best wel knap dat je dit hier allemaal zo kunt vertellen." "Dankjewel", begint Ingrid. "Ik ben nog steeds ontzettend trots op haar. Ik wilde iets verdrietigs omzetten in iets goeds. Nu kan ik weer over haar vertellen. Ik vind dat heel fijn."
'Ongelooflijk hoog bedrag'
Dan is het de beurt aan de kinderen. Hun momentje. Ze mogen het bedrag bekendmaken dat de actie voor Stichting Nina heeft opgeleverd. Ingrid ziet vijf verschillende cijfers die ze in de juiste volgorde mag proberen te zetten. "Vijf cijfers? Dus dan zijn jullie over de duizend euro heen?" Glimmend van trots knikken de kinderen. Liefst 1284,45 euro werd opgehaald. "Wat een ongelooflijk hoog bedrag, zeg", is Ingrid trots. Na het poseren voor een serieuze foto willen de kinderen nog even een 'gekke-bekken-foto'. Lachen, gieren, brullen. Een mooie overgang en tevens afsluiting. Iedereen blij. Kinderen, wat kunnen we veel van ze leren! Meer info, en lees hier ook het bijzondere verhaal van Nina: www.stichtingnina.nl.