Vakantie
Waar je ook heen gaat, je kunt altijd je laptop meenemen. Daarom hebt u er ook niets van gemerkt dat ik de afgelopen weken op vakantie bent geweest. Een column tikken kun je immers overal ter wereld.
Zo ver waren we trouwens niet eens, mijn geliefde en ik. Een weekje Noord-Frankrijk en vervolgens een weekje Luxemburg. De eerste week fietsen, de tweede wandelen. Dat was althans de bedoeling…..
Het was trouwens best een beetje spannend, want voor het eerst in jaren gingen we niet met de caravan. Die hebben we afgelopen voorjaar verkocht. In plaats daarvan hadden we voor de eerste week een huisje gehuurd. Een gîte, zoals dat in Frankrijk heet. De tweede week hadden we – om het camping-gevoel niet meteen helemaal kwijt te raken – de beschikking over een luxe stacaravan (met een duur woord een chalet) op een vakantiepark in Luxemburg. Beide accommodaties had ik via internet geboekt, zoals dat – althans volgens mijn kinderen – tegenwoordig gebruikelijk is. En makkelijk bovendien.
Nou, dat doen we dus nooit weer. Ik moet eerlijk zeggen, de gîte was best aardig. Wel een beetje heel erg 'authentiek' , dus met veel steen en hout en heel weinig licht. Maar ruim genoeg voor ons tweeën en redelijk goed uitgerust. Zelfs wifi zouden we er hebben, had ik op de site gezien. En ja, er stond inderdaad een klein zwart kastje in de meterkast, dat daarvoor zou moeten zorgen. Maar het was typisch camping-wifi. Af en toe deed ie het. Maar meer af dan toe. En ook onze telefoons hadden niet of nauwelijks bereik. Om contact te maken met de redactie van Achterhoek Nieuws moest ik naar het dichtstbijzijnde café met internetvoorziening. En dichtstbijzijnd bleek in Noord-Frankrijk een dikke twintig kilometer te zijn. Een bakkertje (dat wil zeggen een 'station du pain') zat wel op fietsafstand: vier kilometer. Maar als je na negen uur kwam was het brood op. Kon je voor je baquette naar de supermarkt. Vijftien kilometer verder! Zijn we in de Achterhoek bang voor de gevolgen van de bevolkingskrimp? Nou, zo erg als in Noord-Frankrijk kan het domweg niet worden.
En toen volgde het weekje Luxemburg. Ik moet zeggen, het was een verademing toen we voorbij de grens waren. Opeens in een geordend land, waar niet de helft van de huizen leeg en bouwvallig stonden te zijn, waar de winkels en café's gewoon open waren en de afstanden op de richtingwijzers klopten. Maar het chalet viel wel wat tegen. Eigenlijk was het niet meer dan een minstens dertig jaar oude stacaravan. Met weinig luxe en veel gebruikssporen, om het maar vriendelijk te zeggen. Schoon was ie wel. Tenminste… tot je iets beter ging kijken. Achter het bed bijvoorbeeld, of onder de wc-rand. En het vakantiepark, waar dit 'luxe chalet' stond? Ach, een stokoude camping waar vooral veel half ingezakte stacaravans staan, waar het toiletgebouw een indringende pislucht verspreidt en waar je begin juni de enige gasten bent, dat kun je natuurlijk elke denkbare naam geven. Maar vakantiepark? Beetje overdreven toch.
Maar goed, we kwamen om te wandelen. Nou, dat kon dus ook niet. Door een noodweer een paar dagen eerder waren de wandelpaden niet meer bruikbaar. Te gevaarlijk, aldus de juffrouw van de VVV.
We zijn maar een paar dagen eerder weggegaan. Thuis konden we tenminste wel wandelen. De bergen zijn iets minder hoog en de beken niet zo woest, maar eigenlijk is de Achterhoek minstens zo mooi als Luxemburg. En mooier dan Noord-Frankrijk!