Hoe gaat het met u?
Voor veel actieve ouderen is het afzien deze dagen. Hoe komen mensen de dagen door? Kunnen ze hun draai vinden, piekeren ze veel of berusten ze in hun situatie? Kortom, hoe gaat het met hen? Correspondent Theo Huijskes sprak met een aantal Groenlose ouderen.
Marietje Smeenk: 'Een diepe buiging voor alle medewerkers in de zorg.'
Door Theo Huijskes
GROENLO - Tijdens de thans heersende coronacrisis, die de gehele Nederlandse samenleving raakt, gaat de aandacht met name uit naar de oudere medemens onder ons. Als gevolg van de soms vergaande, desalniettemin noodzakelijke maatregelen, zijn het derhalve ook de ouderen die dreigen te vereenzamen. Tegelijkertijd is het dezelfde doelgroep die zich zorgen maakt over hoe het nu allemaal verder moet. Dit met het gevolg dat het aantal kwetsbare ouderen alleen maar verder toeneemt. Daarbij komt dat een en ander ook nog eens op het bordje komt van vooral de ouderen, die de sociale contacten met hun naaste familieleden, vrienden en anderen stevig omarmen, beter gezegd beschouwen dan wel ervaren als hun belangrijkste houvast in de laatste periode van hun leven. Kortom, het zijn geen gemakkelijke tijden voor hen, die iedere dag strijden tegen eenzaamheid.
Mag mijn eigen man niet bezoeken
"Het doet mij veel pijn dat ik mijn eigen man, waarmee ik de volgende maand 55 jaar ben getrouwd, op dit moment en dat al enkele weken niet mag bezoeken. En dan te bedenken dat hij hemelsbreed op nog geen kilometer afstand verblijft in Woonzorgcentrum De Molenberg en dat in de groepswoning voor mensen met dementie." Aan het woord is Marietje Smeenk, woonachtig in de Notenboomstraat in hartje Groenlo, zijnde de echtgenote van Theo Smeenk, die ruim 1½ jaar geleden is opgenomen in De Molenberg. "Ondanks dat ik mijzelf goed weet te vermaken -wanneer het mooi weer is, fiets ik iedere dag circa 40 kilometer- is het gemis enorm groot en is het cru dat je dat niet kunt compenseren met een bezoekje." Het echtpaar Smeenk, beiden worden in mei 81 jaar en zijn de ouders van drie kinderen, genieten in Groenlo grote bekendheid vanwege het vele, decennialang met hart en ziel uitgevoerde vrijwilligerswerk. En dat op tal van terreinen, van het vakbondswezen tot tal van collectes, van het vluchtelingenwerk tot in het bijzonder de gemengde zangvereniging Excelsior en niet te vergeten van CC De Bron tot SCC De Mattelier. Echtgenoot Theo, maar eigenlijk samen kregen zij daarvoor in 2003 de gemeentelijke vrijwilligersonderscheiding en in 2013 een Koninklijke Onderscheiding. "Zeker omdat je samen zulke mooie herinneringen hebt, is het juist zo moeilijk om met de huidige omstandigheden om te moeten gaan. Omdat ik niet op bezoek mag bij mijn eigen man, voel ik mij nu reeds als een weduwe. Erg pijnlijk en dat zeker wanneer een en ander zelfs niet mogelijk is tijdens bijvoorbeeld de Paasdagen. Maar daarenboven wil ik niet onvermeld laten dat ik ongelooflijk veel respect en waardering heb voor alle medewerkers in de zorg. Een diepe buiging voor de door deze mensen aan de dag gelegde inzet, betrokkenheid en liefde."
Kinderen en kleinkinderen worden gemist
Dat het ouderen bijzonder veel pijn doet wanneer men in deze crisistijd geen bezoek meer krijgt, beseffen Helmut en Margriet Peters maar al te goed. Beiden, respectievelijk 76 en 75 jaar, kunnen goed omgaan met de huidige situatie in het leven. "Wij hebben gelukkig nog geen klachten en vervelen ons niet. Wij houden ons bezig met kaarten, (leg)puzzelen, computeren, lekkere recepten uitproberen, achter ons huis zonnen wanneer dat mogelijk is, het doen van kleine klusjes in en rond het huis enzovoort. Wat wij wel erg missen, zijn natuurlijk de bezoekjes van onze kinderen en kleinkinderen, maar per telefoon onderhouden wij vele contacten. Wij maken ons wel zorgen over alle mensen en bedrijven in den lande, die in de (financiële) problemen zitten of komen. Wij houden ons in ieder geval helemaal aan de genomen maatregelen van rijkswege. Op de zondagavond maken wij een menu-, alsmede een boodschappenlijstje voor de gehele week om die op de maandagmorgen in alle vroegte in de supermarkt af te werken. Het is dan rustig, de schappen zijn vol en om één keer in de week vroeg op te moeten staan, is voor ons geen probleem. Wat wij wel jammer vinden, is dat de activiteiten van Seniorenvereniging Groenlo, waar wij ook bij aangesloten zijn en ons met hart en ziel voor inzetten, nu stilliggen. Daar kijken zoveel ouderen naar uit. En tenslotte willen wij nog graag kwijt dat een krant als de Groenlose Gids, die wekelijks huis aan huis bij iedereen geheel gratis op de deurmat valt, bij veel mensen bijzonder welkom is. Dat de directie c.q. redactie in deze barre tijden daarvoor een vrijwillige donatie vraagt, is volkomen terecht. Wij hebben inmiddels een bijdrage gestort."
Volgende week in deze rubriek: Wim van Tilburg en Herman ter Reegen.
