Hoe gaat het met u?
Angela Monasso en Jan & Lenie Brinkman
Door Theo Huijskes
GROENLO - Voor veel actieve ouderen is het afzien in de huidige tijd. Hoe komen mensen de dagen door? Kunnen ze hun draai vinden, piekeren ze veel of berusten ze in hun situatie? Kortom, hoe gaat het met hen? Correspondent Theo Huijskes sprak met een aantal Groenlose ouderen.
De term eenzaamheid is niet op mij van toepassing
Op bezoek gaan bij Angela Monasso in haar gezellige woning aan de Morgenzonstraat in Groenlo, betekent in het geval van uw verslaggever een herhaalde kennismaking met deze vrouw, die ondanks haar 79-jarige leeftijd nog altijd bruist van energie. En dit terwijl de derde telg uit het vijf kinderen tellende gezin Monasso net een ziekenhuisverblijf in het SKB in Winterswijk achter de rug heeft. “Darminfecties hebben geleid tot een nogal ingrijpende operatie, waarvan ik nu thuis herstellende ben. Maar ik ga er helemaal voor, mij krijgen ze er maar zo niet onder”, aldus de temperamentvolle, altijd gezellige Grolse met Italiaanse genen.
“Die Italiaanse genen hebben te maken met het feit dat mijn opa Italiaan was en zijn hele leven in dat land gewoond heeft. Mijn met Italiaanse roots gezegende vader heeft in Bocholt tijdens bekende jaarlijkse kermis, mijn moeder ontmoet. Zij gingen na hun huwelijk wonen aan de Groeneweg in Groenlo, waar ik op 7 april 1941 ben geboren. Thuis waren wij met vijf kinderen, waarbij ik als meisje het moest opnemen tegen vier broers: Jan, Huub, Fons en Umberto. Laatstgenoemde, niet alleen mijn jongste broer, maar ook mijn lievelingsbroer, mijn buurman, 'mijn alles', is helaas een jaar geleden overleden. Hem mis ik nog elke dag.”
Vragende naar de oorzaak van het gegeven dat zij altijd alleenstaande is gebleven, laat Angela weten dat het een en ander niet bewust is gebeurd. “Ondanks dat ik best relaties heb gehad, heb ik de ware Jacob nooit ontmoet. Desondanks hoeft niemand bang te zijn dat ik eenzaam ben. Ik ben iemand die familieziek is, een grote kennissenkring heeft, houdt van gezelligheid en daarom wel zorgt voor mensen om zich heen. Waarschijnlijk heb ik dat ook overgehouden aan mijn arbeidzame leven, waarbij ik naast reisleidster bij organisatie Arke veel in de horeca heb gewerkt en dat van Texel tot Groesbeek en van Aalten tot Groenlo. Aan mijn eigen Grolle bewaar ik de mooiste herinneringen in de horeca aan de periode dat ik bij dancing De Pauw heb gewerkt en zeker aan de periode van vijf jaar dat ik in mijn eentje Bar De Lange Gang runde. Die mooie tijd zou ik zo weer over willen doen.”
Wij kunnen de huidige tijd heel goed relativeren
“Wat er nu in de gehele wereld en dicht bij huis in ons eigen land allemaal gaande is, vinden wij heel erg. Zonder iemand voor het hoofd te willen stoten, kunnen wij de huidige, voor veel financiële ellende en bovenal voor persoonlijk en familiair verdriet zorgende coronapandemie desalniettemin goed relativeren. Dat heeft te maken met het gegeven dat wij vanwege onze leeftijd de gruwelijke naweeën van de Eerste Wereldoorlog nog hebben meegemaakt en niet te vergeten de crisistijden, zowel vóór, tijdens als na de Tweede Wereldoorlog, om het over de overige crisissen in de vorige eeuw nog maar niet te hebben.”
Woorden van het echtpaar Jan & Lenie Brinkman-ter Schegget, op 30 juni aanstaande 64 jaar met elkaar getrouwd en nog steeds zelfstandig woonachtig in hun appartement in het Grolse wooncomplex Den Koem aan de Borculoseweg. Jan (90 jaar), geboren in Gorssel, en Lenie (91 jaar), geboren in Amsterdam, willen het wel van de daken schreeuwen dat zij zich, ondanks het hebben van ouderdomskwaaltjes, schatrijk voelen. “Wij zijn nog steeds bij elkaar, houden tegelijkertijd nog onvoorstelbaar veel van elkaar, redden ons op alle huishoudelijke en andere terreinen nog prima en dat tevens door elkaar aan te vullen waar dat nodig is. Bovendien staan onze beide dochters Annemiek en Marina met aanhang te allen tijde voor ons klaar, ook al is dat alleen nog maar door even contact te hebben of een luisterend oor te bieden. Om ons allergrootste bezit tot het laatst te bewaren en dat zijn onze vijf kleinkinderen en onze, inmiddels ook alweer vijf achterkleinkinderen. Het mooiste wat er is!”
Na hun huwelijk in 1956, woonden Jan en Linie eerst in Deventer, vervolgens in Schalkhaar en nu alweer zo’n slordige 18 jaar in Groenlo. Zowel Jan als Lenie hebben altijd, en dat met name overal waar zij hebben gewoond, grote verdiensten gehad voor het gemeenschapsleven en dat in de breedste zin van het woord. Daar waar bij Jan die grote verdiensten betrekking hadden op tal van bestuursfuncties, heeft Lenie zich decennia achtereen ingezet voor het amateurtoneel.
Volgende keer in deze rubriek: Frans Rootinck uit Zwolle en Jan Elshof uit Beltrum.
