Dahlia’s
Nu had ik een aantal maanden geleden eindelijk eens een nobele gedachte, beste Grollenaren en meelezende toeristen. Dat is bepaald niet voor de tijd Torenwachter gaan jullie nu roepen en dat is ook zo. Maar er zijn mensen die nooit een nobele gedachte krijgen, denk daar maar eens over na.
Een aantal maanden geleden dacht ik dat het misschien ook wel eens aardig zou zijn van mij om een kleine, bescheiden en ingetogen, maar niettemin zinvolle bijdrage te leveren aan het Lichtenvoords bloemencorso. Als je als Torenwachter niet altijd zo positief denkt en schrijft over de buurtgemeente – overigens op goede gronden - dan zou het wel eens goed zijn dat een keer wél te doen. Ik had nog vóór de corona-uitbraak dahliabollen gekocht want ik wilde een klein fietsje versieren met dahlia’s. Ja, geen honderdduizenden van die dingen, maar juist als een opvallend actiepuntje in het corso een klein fietsje met hier en daar een dahlia om zo te laten zien dat het ook kleiner kan in plaats van alsmaar groter.
Ik kreeg op mijn aanmelding een enthousiaste brief van de organisatie terug dat het mooi was dat ook de jeugd aan het corso mee wilde doen (wie de jeugd heeft, heeft de toekomst en nog meer van dit soort zinnen) en dat de organisatie met veel plezier een plaatsje in de optocht voor me vrij zou houden bij het onderdeel ‘jeugd’. Er zit daar in Lichtenvoorde blijkbaar ook een kinderpsycholoog in de organisatie want ze gaven me ook nog zinvolle adviezen over volhouden, met tegenslagen kunnen omgaan en hoe groter de inspanning hoe groter daarna het genot.
Misschien dat mijn simpele woordgebruik of de aanduiding ‘fietsje’ iets van een beeld van een snotneus bij de organisatie had opgeroepen, ik weet het niet maar ik kon in elk geval - in de jeugdafdeling - meedoen.
Ik begon enthousiast met het poten van dahliabollen in bakken, potten, dozen, tot potten omgewerkte kratjes enzovoort en ik plantte veel meer dahlia’s dan ik nodig zou hebben want ik wist van heel lang geleden dat niet elk schot in de roos is, hoewel het om dahlia’s gaat.
In mijn familie ontstond gelijk enige verbazing over mijn plotselinge begeerte naar dahliabollen. Dahlia’s doot ’t buj jullie in Grolle neet, zei een familielid, doar is buj jullie gewoon geen goeie grond veur, voegde hij er nog aan toe. Hij bedoelde wellicht dat er hier geen goede voedingsbodem is voor bloemencorso’s. Zeg dat dan ook man, dacht ik maar ik zei niks.
Ik had op de bijgeleverde folders en informatiebladen van de dahlia’s gelezen dat het eigenlijk allemaal een fluitje van een cent zou zijn, hoewel ze duurder waren. Eenvoudig regelmatig water geven, zonnig neerzetten die dahlia’s en dan zou het er in mijn achtertuin in no time net zo uitzien als de eindeloze velden rondom Lichtenvoorde. Daar waar het op één na grootste corso van Nederland normaliter wordt gehouden en dat zou zelfs dit jaar een extra impuls krijgen door deelname van een Grollenaar met een versierd fietsje in de jeugdafdeling.
Ik moet zeggen dat die dahlia’s wel beginnen te groeien, het groen rukt alle kanten op, maar tot mijn grote schrik komt er geen enkele dahliabol aan. Heel de tuin vol groen, maar zelfs geen knop te bekennen. Afgelopen weekend kwam mijn familie poolshoogte nemen en zei de beruchte man: 'Ik zei toch al daj d’r hier in Grolle geen goeie grond veur hebt.' Het lijkt erop dat mijn dahlia-optreden in een grootse omgeving als het corso Lichtenvoorde, ook in de komende jaren, een onhaalbare zaak zal zijn.
Torenwachter