- Hoe gaat het met u?
Hoe gaat het met u?
Deze week Annie van der Donk-te Walvaart en Aloys en Agnes Kolkman-Rensing
Door Theo Huijskes
GROENLO - Voor veel actieve, in veel gevallen eenzame ouderen is het afzien in de huidige tijd. Hoe komen deze mensen de dagen door? Kunnen ze hun draai vinden, piekeren ze veel of berusten ze in hun situatie? Kortom, hoe gaat het met hen? Correspondent Theo Huijskes sprak met een aantal Groenlose senioren.
Negentig jaar jong en nog altijd bijzonder gastvrij!
Op dinsdag 18 augustus jongstleden was zij in De Molenberg het centrale en feestelijke middelpunt. Haar lang gekoesterde wens, het halen van de 90e verjaardag, werd bereikt. Dit was voor haar eigen familie, vrienden, bekenden en niet te vergeten het altijd zorgzame personeel van het Groenlose woonzorgcentrum aanleiding om haar in de bloemetjes te zetten. Het gaat hier om Annie van der Donk-te Walvaart. Samen met dochter Wilma zijn wij in haar gezellige en vooral feestelijk aangeklede kamer. Annie is in 1930 in de Holterhoek geboren en moeder van Wilma en ze heeft nog twee kinderen Cor en Carla.
Ondanks dat het reeds enkele dagen na haar verjaardag is, treffen wij een vrouw, die nog altijd in de wolken leeft. Ze heeft als gevolg van enkele beroertes het nodige stemverlies moeten incasseren, maar Annie is geestelijk gezien nog redelijk vitaal. Een hoogtepunt tijdens haar verjaardag was het bezoek van haar twee zussen: Rikie Lamers en Marietje Koenders. Bijgestaan door dochter Wilma, geeft Annie aan dat zij afkomstig is uit een gezin met vijf kinderen, te weten vier dochters en één zoon. Wilma: “Naast mijn moeder zijn alleen haar zus Rikie (87) en haar zus Marietje (84) nog in leven. Naast mijn nu 90-jarige ma hadden wij derhalve op haar verjaardag te maken met het bezoek van twee nog zeer pittige dames. Ondanks alle familiaire en andere aandacht voor de verjaardag, betekende het samenzijn met haar twee zussen voor haar één van de hoogtepunten.”
Annie te Walvaart trouwde in 1951, op 20-jarige leeftijd, met de Zwolse Cornelis van der Donk. “Maar het was geen moetje”, reageren moeder en dochter lachend. Terwijl Annie instemmend knikt, vertelt Wilma dat haar moeder op jonge leeftijd in het huwelijk trad om thuis aan de Boksveenweg haar hulpbehoevende schoonmoeder Van der Donk te kunnen verzorgen. “Zij heeft dat altijd met bijzonder veel liefde en zorg gedaan. Echtgenoot Cornelis runde in die tijd een zelfstandig assurantiekantoor met klanten uit met name Eibergen en Rekken en was daarnaast jarenlang raadslid in Eibergen. Ook had hij in zijn jonge jaren een passie, te weten het houden van koeien, kippen en varkens. Mede door Annie’s toedoen was het in huize Van der Donk altijd een zoete inval voor iedereen. Helaas overleed Cornelis in 2003 op 77-jarige leeftijd. Maar na een 52-jarig huwelijk liet Annie zich daardoor niet uit het, in dit geval Zwolse, veld slaan. In haar eentje bleef zij nog vijf jaar aan de Boksveenweg woonachtig, totdat dit na een beroerte niet meer verantwoord en veilig was. Daarom verhuisde ze naar de locatie Orangie in Groenlo. Na 10 jaar woongenot daar, woont zij nu ruim twee jaar met onvoorstelbaar veel plezier in De Molenberg.”
De nu 90-jarige Annie, die de verzorging in De Molenberg liefdevol vindt, is niet alleen superblij met haar dochter Wilma, die de nodige mantelzorgactiviteiten voor haar rekening neemt en daarnaast ook sinds kort voorzitter is van de lokale cliëntenraad van De Molenberg, maar ook met zoon Cor, die haar ook veelvuldig bezoekt en daarnaast alle financiële en administratieve zaken van zijn moeder behartigt. Dit alles werd wel overschaduwd door het overlijden van Cor’s echtgenote Adelène in 2013 op veel te jonge leeftijd. Maar ondanks dat, voelt Annie zich een gelukkig mens met niet alleen haar kinderen om zich heen, maar ook met haar kleinkinderen, te weten Marike, dochter van Wilma en met Nienke en Marli, beiden dochters van Cor. Marike en Normen hebben inmiddels gezorgd voor de achterkleinkinderen Fenna en Jurre. Nienke en Bart voor achterkleinkind Carlijn. Een vorm van rijkdom, die als gevolg van het huwelijk van dochter Wilma met Henk Gerrits ook nog eens vervolmaakt werd met een tweetal bonus- klein- en achterkinderen, te weten Sjoerd, die in Den Haag woont en Thijs, met zijn vrouw Kana, die in Amsterdam wonen met hun twee kinderen Kaj en Yuna. Annie van der Donk-te Walvaart leeft nog steeds erg mee met het wel en wee van alle leden van haar gezin en hun nazaten. Dit alles zorgt voor een brede, tevreden lach op haar gezicht.
Al 54 jaar woonachtig in de Mozartstraat
‘Een dag zonder rummikub, is een dag niet geleefd!’ Dat is het steevaste levensmotto van het echtpaar Aloys Kolkman en Agnes Kolkman-Rensing, inmiddels niet alleen 54 jaar getrouwd, maar ook 54 jaar woonachtig in de zogenoemde muziekbuurt van Groenlo, op het adres Mozartstraat 28.
“Het zit er inmiddels al zover ingeslepen dat wij eigenlijk geen dag zonder dat spelletje kunnen. Wij weten daarom niet anders dan dat het iedere avond van de week tussen zes en zeven uur raak is, voor een gezellig uurtje rummikubben. Een vast onderdeel van onze daginvulling, dat niemand ons afneemt”, zeggen beide echtelieden in koor.
Aloys is in 1936 geboren in Harreveld, echtgenote Agnes werd in 1942 in Lichtenvoorde op de wereld gezet. Ondanks dat beiden destijds werden ingeschreven in het geboorteregister van toen de gemeente Lichtenvoorde, hebben ze elkaar in Rekken voor het eerst in de ogen gekeken. “Ik was daar in de dorpskerk aan het schilderen. Toen ik voor een boodschap een naastgelegen winkel binnenstapte, stond Agnes daar achter de toonbank”, vertelt de zovele jaren later nog steeds enthousiaste Aloys. Op het bewuste moment kon ik weinig tot niets zeggen, maar terug bij mijn collega’s wist ik het zeker en liet het derhalve ook aan hen weten: ‘Die deerne is veur mi’j!’ En zo is het gekomen dat wij anno 2020 nog steeds, en dat al meer dan een halve eeuw op nota bene Grolse bodem, bij elkaar en met elkaar zijn. Wij vermaken ons prima. Wij houden van fietsen en dan met name van knooppuntenroutes, maar gaan er ook graag met onze auto op uit, al dan niet met onze e-bikes op de geïnstalleerde fietsdrager.”
Na de lagere school in Harreveld volgde Aloys de technische dan wel ambachtsschool in Winterswijk. “Iedere dag op het fietske en dat in colonne vanaf Harreveld-Lichtenvoorde naar Winterswijk en weer terug. Het vak van schilder heeft mij van jongs af aan in de grip gehad. Dit had ook tot gevolg dat ik als schilder reeds aan de slag ging toen ik de leeftijd van 15 jaar nog niet had bereikt. Onder het mom ‘Een Kolkman bij Kolkman!’, ben ik van start gegaan bij het toen nog bestaande schildersbedrijf Kolkman in Harreveld. Na enkele werkgevers in onder andere Ruurlo en Beltrum, heb ik als schilder de langste periode gewerkt bij het RK Ziekenhuis Sint Elisabeth in Winterswijk om vervolgens de laatste jaren vóór mijn pensioen te slijten in dienst van het Streekziekenhuis Koningin Beatrix. Al met al een mooie tijd, waarbij ik de ontelbare werk-, beter gezegd schilderuren in mijn vrije tijd niet onvermeld wil laten. Hierbij ook aantekende dat ik het schilderen opzij zette wanneer ik moest aantreden in het kerkkoor van de Calixtusbasiliek, waarvan ik inmiddels al veertig jaar lid ben. ”
Aloys, geboren in een gezin met elf kinderen, waarvan er inmiddels zeven zijn overleden, en daarvan drie tijdens de Tweede Wereldoorlog, en Agnes, geboren in een gezin met elf kinderen, waarvan er inmiddels twee zijn overleden, zijn de trotse ouders van dochter Monique, getrouwd met Stephan, en zoon Rob, getrouwd met Nuri. Heeft dochter Monique met haar Stephan, woonachtig in Groenlo, gezorgd voor twee kleinkinderen, zoon Rob met zijn Spaanse Nuri, woonachtig in de stad Gerona in het Spaanse Catalonië, voegen daar nog eens drie kleinkinderen aan toe. “Dat het goed gaat met onze kinderen en onze kleinkinderen, is één van, zo niet de belangrijkste aangelegenheid in en van ons leven!”
