Hoe gaat het met u?
Diny Hoogewind (86) en Henk Stevens (89)
Door Theo Huijskes
GROENLO - Voor veel actieve, in veel gevallen eenzame ouderen is het afzien in de huidige tijd. Hoe komen deze mensen de dagen door? Kunnen ze hun draai vinden, piekeren ze veel of berusten ze in hun situatie? Kortom, hoe gaat het met hen? Correspondent Theo Huijskes sprak met een aantal senioren uit Groenlo en omgeving.
Leven als een vrijgezel
Bij haar geboorte op 3 maart 1934 kreeg zij door haar, uit Twente afkomstige ouders de doopnamen Everdina, Hermina, Maria toebedeeld. Maar vanaf de dag van de geboorte en dat inmiddels al meer dan 86 jaar later kent iedereen haar alleen maar als Diny Hoogewind, een vrouw die ondanks de reeds gevorderde leeftijd nog altijd vol energie en met veel plezier in het leven staat en daarbij geniet van alles en iedereen om zich heen. “Dat ik alleen ben en sedert het overlijden van mijn moeder ook alleen woon, is voor mij geen enkel probleem”, vertelt Diny. “De reden dat ik vrijgezel ben gebleven, weet ik eigenlijk niet. Ondanks dat de status van vrijgezel mij is overkomen, heb ik er geen enkel probleem mee. Ik weet immers niet anders. Ook durf ik niet te zeggen of mijn ziekteperiode van mijn twaalfde tot mijn achttiende levensjaar hier iets mee te maken heeft. Vanwege tuberculose verbleef ik destijds, zoals vele Nederlanders, in het voormalige sanatorium Dekkerswald nabij Nijmegen-Groesbeek.”
De bekendheid van Diny Hoogewind beperkt zich niet alleen tot Beltrum, waar zij is geboren en altijd woonachtig is gebleven, maar heeft vanwege vooral haar werk in het medische circuit een regionaal karakter. En dat werk bestond op de eerste plaats uit een belangrijke functie op de röntgenafdeling van eerst het St. Vincentius Ziekenhuis in Groenlo en later het Streekziekenhuis Koningin. Beatrix in Winterswijk. Na een dienstverband van maar liefst 40 jaar, oftewel de periode 1956-1996, waarin zij lang samenwerkte met internist-oncoloog Nielander, kreeg röntgenkoningin Diny, die bij al haar collega’s veel waardering en met name sympathie genoot, een groots, tevens onvergetelijk afscheid aangeboden.
“In ben geboren in een gezin met drie kinderen. Mijn broer Wim is reeds overleden en mijn zus Miny woont in Lichtenvoorde. Omdat mijn vader reeds op 36-jarige leeftijd overleed, waren wij altijd aangewezen op ons moeder. In mijn huidige huisvesting, de bovenwoning van het voormalige Wit-Gele Kruisgebouw in Beltrum, woon ik sinds 1964 en dat inmiddels al 56 jaar. Met mijn moeder heb ik hier samengewoond tot 1985, tot zij op 80-jarige leeftijd kwam te overlijden. Ik heb het hier reuze naar mijn zin. Woon lekker vrij en ook nog eens centraal en dichtbij alles wat Beltrum te bieden heeft.”
Over het hebben van hobby’s heeft Diny Hoogewind nooit te klagen gehad. “Zo ben ik ooit tien jaar welpenleidster geweest bij Scouting in Groenlo en heb hier in Beltrum onder andere ook circa tien jaar deel uitgemaakt van het toneelgezelschap Vios. Buiten Beltrum was al mijn aandacht gericht op het maken van vakantiereizen met als absolute hoogtepunten India, Nepal, Canada en Sri Lanka. Om zo fit mogelijk te blijven, vermaak ik mij op sportief gebied nog steeds in het zwembad van Borculo. Daarnaast kook ik graag, geniet van het eten met daarbij een wijntje en maak verder graag ritjes met mijn auto. Maar dé hobby van alle hobby’s was en is in mijn geval fotograferen en in iets mindere mate filmen. De bruiloften, feesten en partijen, waarbij of waarvoor ik de foto’s heb gemaakt, zijn ontelbaar en dat op de meest uiteenlopende plaatsen van Spilman in Beltrum tot locaties in Noord-Brabant. Het bleef daarbij niet alleen bij het maken van foto’s, maar ook het ontwikkelen, afdrukken en in boeken vastleggen van foto’s, heeft mij jaren achtereen beziggehouden. Ook nu nog en dat na de komst van de computer en de daarmee gepaard gaande digitale foto- en filmmaterie, blijft dat alles mij enorm boeien. Waarom zou ik ermee stoppen wanneer ik er nog steeds volop van geniet. Niet voor niets is en blijft mijn levensmotto: Belangrijk is niet de weg die je gaat, maar het spoor dat je achterlaat!”
Ik was eigenlijk met de bus getrouwd
Velen van u beste lezers, en met name de ouderen onder ons, zullen hem met name kennen dan wel herinneren als buschauffeur van het touringcarbedrijf Bax in Groenlo, in vroegere jaren nota bene gevestigd in de Beltrumsestraat oftewel hartje Groenlo. Een chauffeur die niet alleen met hart en ziel voor zijn vak leefde, maar ook iemand met een postuur alsmede een uitstraling, waarvoor iedereen van jong tot oud ontzag had. Hij was letterlijk en figuurlijk niet alleen de baas over de bus waarmee hij reed, maar ook over de door hem te vervoeren passagiers. Die eigenschap wist hij op een meesterlijke wijze te combineren met een vriendelijke, verbale en non-verbale uitstraling, alsmede het aan de dag leggen van de nodige gastvrijheid en humor. Wij hebben het hier over Henk Stevens, op 15 mei 1931 in Hupsel geboren en derhalve bezig aan zijn 90ste levensjaar. In Beltrum, in zijn kamer van woonzorgcentrum Hassinkhof, zoeken wij hem op. Toeval of geen toeval, een kamer aan de voorzijde van het verzorgingstehuis met uitzicht op let wel de woning van de hiervoor geportretteerde Diny Hoogewind.
Ondanks zijn nog redelijke vitaliteit en uitstralende enthousiasme, heeft Henk Stevens de nodige moeite om gegevens vanuit het verleden, zeker wanneer het gaat om data, jaartallen, leeftijden en dergelijke, paraat te krijgen. Maar desalniettemin blijft de positieve op- en instelling van de in een gezin met tien kinderen geboren buschauffeur overheersen. Dit laatste ondanks het gegeven dat zijn echtgenote Wilhelmien Mentink, tevens moeder van hun vier kinderen Jos, Wim, André en Angelique, op jonge leeftijd kwam te overlijden en hij begin dit jaar, en dat even vóór aanvang van de coronacrisis, werd geconfronteerd met de dood op 88-jarige leeftijd van zijn levenspartner Annie Bleumink-Klein Tank. Om in dit verband het grote verlies van zijn zoon Jos, die in december 2015 op 56-jarige leeftijd overleed, niet onvermeld te laten. “Ondanks al deze tegenslagen ben ik blij met het leven op dit moment en supertrots op mijn kinderen, drie kleinkinderen en inmiddels ook al twee achterkleinkinderen. Daarnaast wil ik graag kwijt dat ik aan Wilhelmien destijds een schat van een vrouw had, maar dat in een later stadium Annie daar niets voor onder deed. Beiden waren en blijven voor mij topvrouwen. En het geeft daarom een goed gevoel dat ik met de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen aan beide kanten een goede band heb!”
Terugkomende op zijn beroep van bus- oftewel touringcarchauffeur, geeft Henk Stevens aan dat hij vroeger naast het zijn van chauffeur ook belast was met het onderhoud van de bussen. “Dat hoorde er in die tijd gewoon bij. Ondanks dat mij het werk met het ouder worden steeds zwaarder begon te vallen, waardoor de interesse voor het vak ook verslapte, heb ik het altijd en dat tot mijn 67ste met veel plezier gedaan. Het moeilijkste was misschien wel het op pad gaan voor schoolreisjes. Daarbij heb je het niet alleen erg moeilijk met al die kinderen in de bus, maar vergeet daarbij ook niet het gedrag van het onderwijzend personeel. Het was daarbij niet altijd even gemakkelijk om netjes en beleefd te blijven. Meer plezier heb ik beleefd aan vakantiereizen en dat men name met ouderen. Daarbij in tal van Europese landen geweest, waaronder naast de Benelux in Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk en Zweden.” Hoeveel kilometers in totaal als buschauffeur gereden? “Ik heb ooit, let wel een globale schatting gemaakt en dan kom ik uit op drie tot drieënhalf miljoen kilometers.”
