Een toevallig maar hartverwarmend weerzien van de trotse meester Frits Maters (links) en de voormalig leerling, Dennis Vallenduuk. Foto: Henri Walterbos
Dennis Vallenduuk opgelucht na ‘Radar’ love op Grols carillon
'Applaus is wel heel erg gaaf hoor'
Door Henri Walterbos
GROENLO - Een historisch moment. In heel Nederland klonk donderdag 11 maart, 17.15 uur, ‘Radar love’ in huiskamers, uit autoradio’s, als eerbetoon aan George Kooymans, gitarist/zanger van Golden Earring die onlangs gediagnostiseerd werd met de ziekte ALS, hetgeen het einde betekende aan Golden Earring, 60 jaar toonaangevend in de Nederlandse pophistorie. Op de dag dat hij 73 jaar wordt klinkt een eresaluut aan Kooymans, over geheel Nederland. Ook vanuit het carillon van de Oude Calixtustoren. Het is beiaardier Dennis Vallenduuk die de toren in gaat om de klanken van ‘Radar love’ over de vestingstad uit te waaien.
Bijzonder moment
Buiten miezert het, waait het flink, maar toch hebben een twintigtal Grollenaren de moeite genomen om onder aan de toren getuige te zijn van dit bijzondere moment. Klokslag 17.15 uur klinkt het beroemde intro, maar dan met klokken, voorafgegaan nog door Earring oudjes ‘Dong Vallend uk diki digi dong’, ‘Hold me now’ en ‘Another 45 miles’. Direct tekenen van herkenning bij de aanwezigen die veelal met hun mobiel naar boven gericht staan in combinatie met een wijsvinger voor de mond. Ook Jeannette te Luke staat te kijken. “Ik word er bijna emotioneel van,” bekent ze. “Wat mooi en bijzonder.” Dat is het. Vindt ook Frits Maters, voormalig muziekdocent op het Marianum in Groenlo al waar hij vele talenten motiveerde, stimuleerde en bijstond in de ontwikkeling van hun muzikale talent. Hij is speciaal vanuit zijn woonplaats Enschede naar Groenlo gereden om er toch vooral live bij te zijn. “Dit is toch geweldig man. En omdat Dennis het doet. Dennis is een oud-leerling van mij. Ik bewaar mooie herinneringen aan hem.”
Een
toeschouwer:
'Wat mooi en
bijzonder,
ik word er
bijna
emotioneel
van'
Blije emoties
Na de laatste toon klinkt applaus en keert iedereen huiswaarts met een warm gevoel. Ook Frits. Met hem loop ik op. Zodra we langs de kerk richting de parkeerplaats op de Wheme lopen zwaait precies op het moment de zijdeur open en stapt Dennis Vallenduuk naar buiten. Direct blije emoties bij beide mannen. “Wat ontzettend gaaf dat je hier bent. Ben je speciaal hiervoor uit Enschede gekomen?,” vraagt Dennis ontdaan met glazige ogen. “Ja natuurlijk. Hier moest ik bij zijn,” antwoordt Frits, die een en al lof is over zijn oud-leerling. “Dennis doet mij vaak versteld staan van zijn veelzijdigheid en vakmanschap. Of het nu ‘Viva la Vida’ van Coldplay begeleiden is of de ‘Krönungsmesse’ van Mozart, of het ‘Requiem’ van Fauré, of Golden Earring op het carillon, hij doet het gewoon! Het was geweldig! Ik stam uit de tijd van de Earring en als je dan die ene superhit hoort, gespeeld door mijn geliefde Calixtuscarrillon, mijn geliefde kerk, waar wij heel veel dingen beleefd hebben, dan krijg ik toch kippenvel.”
Zag er tegenop
De complimenten doen iets met Dennis, is hem aan te zien. Hij is vooral opgelucht. “We haken aan bij een landelijk initiatief, maar zeiden ook ‘dit kan eigenlijk niet, want dat raggen op zo’n klokkenspel dat wil eigenlijk niet’, maar op een gegeven moment word je toch eigenwijs en zeg je ‘ik ga het toch doen.’ Al studerende merk je dan ‘het lukt wel.’” Om meerdere reden kwam Dennis graag vanuit zijn woonplaats Hengelo (Ov) om de Grolse toren in te klimmen. “Ik heb in Groenlo mijn VWO gedaan. Ik ben opgegroeid met deze klanken, al kom ik dan uit Lichtenvoorde van geboorte. Ik ben hier toch wel heel veel geweest. Sinds ik hier geweest ben heb ik altijd gezegd ‘ik wil carillon leren spelen.’ Mijn vader komt uit Haarlem, daar hangt ook zo’n ding in de toren. Altijd gedacht ‘daar moet ik wat mee doen.’ Nou ja, eindelijk. Ik ben 46 en er mee bezig, de beiaardopleiding in Amersfoort. Met Frits heb ik de ‘Krönungsmesse’ van Mozart gedaan in de Bron en het ‘Requiem’ van Fauré, hier in de kerk. Ik zat acht jaar bij Frits in de klas, twee keer blijven zitten. Van 1986 tot en met 1994. Het lijntje is altijd gebleven. Ik zag er ontzettend tegen op. Pas gisteravond achter mijn oefenklavier dacht ik ‘het kan toch.’ Het is gewoon een pianopartij waar ik dingen uitgehaald heb. Er zaten wel lastige dingen in. Dit ding transponeert. Als je een C speelt, dan hoor je een B, bijna een octaaf hoger.” Vaktaal gaat heen en weer als Frits knikt.
Dennis zegt zich er niet van bewust te zijn geweest dat onder aan de toren mensen stonden te luisteren, evenals op de Wheme en aan de Barakkenplaats in de deuropening van huizen staand. “Applaus dat hoor je maar zelden. Heb ik een keer eerder gehad in Almelo toen ik Shaffy’s ‘Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder’ deed. Je denkt, ach ik zit alleen. Applaus is wel heel erg gaaf hoor. Ik had gedacht er komt geen mens met dit weer. Als ik niet zou spelen, valt het niemand op, dacht ik.”
